O ravo polas follas

Segundo o protagonista da novela El cartero de Neruda, de Antonio Skármeta, a poesía é para quen a precisar. O mesmo deben pensar certos articulistas do que escribimos outras persoas. Non me refiro, como no caso do carteiro namorado, a que plaxien ou se apropien de textos que non lles pertencen, senón a que os interpreten a beneficio do que escriben e lles fagan dicir o que non din. Claro que se cadra é que están tan mal escritos ou son tan ambiguos, ademais de irónicos ás veces, que a cousa dá para entender o que cómpre a cada caso.

O conto é que, á vista dun artigo noutro dixital no que se me citaba con relación ao meu anterior en Terra e Tempo, sentín que me colleran o ravo polas follas. (Uso esta expresión coa consciencia de que non é xenuinamente galega, mais non atopo unha equivalente á de coger el rábano por las hojas). Como é sabido, significa que non entendemos o miolo da cuestión e quedamos no superficial facendo unha interpretación errada. O que non cuestiono é a rectitude de quen viu nas miñas palabras unha aposta clara a favor de que o BNG camiñe en solitario, mais eu nunca dixen tal. Se antes da escisión de Amio me fartei de apelar á unidade, lamenteime despois de todo o que aconteceu e expresei en múltiplas ocasións a necesidade de reencontrármonos.

Porén, para que ese reencontro se produza sen estar abocado ao fracaso, teremos que definir uns e outras, outros e unhas, cales son os nosos principios e metas irrenunciábeis. Falo de principios e metas, non de cotas de poder, filias, fobias, rancores vellos e ambicións novas.

Fago estas reflexións desde a miña posición de simple militante de base, coa clara conciencia de non ter o máis mínimo poder ou influencia, mais desde o amor que lle profeso a Galiza e á organización política que, ao meu parecer, mellor a defende. Naturalmente que hai quen pensa doutro xeito e, como para min a miña, reivindico a súa liberdade.

Analizo o que está a acontecer por aquí, todo o impresionistamente que se queira, lonxe de sisudas e documentadas teses, baseándome na miña pura intuición. E empezo asegurando que, talvez por herdanza directa ou transmitida dos tempos da ditadura, levamos no subconsciente a necesidade dun caudillo, un adaíl que nos guíe e asemade someta. Ou, desde a nosa tradición xudeu-cristiá, clamamos por un redentor que nos salve.

Mais quero procurar nas nosas raíces autóctonas e apoiarme na máis fermosa das cantigas de amigo, aquela única de Meendinho, situada na illa de San Simón. Lémbrana? A moza namorada que se atopa na ermida, diante do altar, e ve como as ondas a cercan. Láiase de non ter barqueiro nin remador e aventura a propia morte porque ela segue alí agardando polo amigo, o único no que deposita aínda a esperanza de ser rescatada do temporal.

Non padeceremos a síndrome de San Simón, sempre confiando en solucións heterónimas? Rapaza, aprende a remar, dan ganas de lle responder á protagonista da cantiga diante de tanta queixa. Sé autónoma, exerce ti mesma de barqueira e boga sen agardares que ninguén de fóra te leve a lugar seguro.

A poesía é para quen a precisar, por iso eu fixen agora este uso ben alleo á intención do trobeiro da ría de Vigo. As reflexións son libres e cadaquén as fai como pode ou lle peta. O arriscado é escribilas. Doulle a razón por unha vez –unha soa, que máis non merece- ao disparatado Sostres, cando afirma que escribir é meterse en problemas.

E agora si, métome en problemas e digo e afirmo, máis unha vez, que quero, desexo e pido a unidade do nacionalismo, pero que quizais cumpra definilo de novo porque, se cadra, cando falamos del uns e outras, outros e unhas, falamos de cousas diferentes. Como pido tamén que, antes de invocar a independencia, se nos expliquen as regras do xogo, porque teño a impresión de que falamos con lixeireza dela precisamente porque non a albiscamos próxima nin, ao mellor, posíbel. Daquela os votantes perciben que estamos nas verzas e andamos a conversar sobre o sexo dos anxos mentres todo se derruba.

Ben sei, por outra parte, que alguén ten que levar o temón, que cómpre un rostro visíbel na cabina de mando; pero confío máis na tripulación enteira, e mesmo na pasaxe, para non bater contra as rochas que nos posíbeis personalismos dalgúns capitáns ou patróns guiados polo seu ego e conveniencia. Malia todo, non entendo que o temoneiro, en non cambiando o rumbo, deba consultar cada movemento de leme. Da concepción de que se ten que facer así lles nacen e nacerán boa parte dos problemas a certas organizacións emerxentes que a día de hoxe se dan por gañadoras. Suba ao seu carro quen o teña a ben, súmense á súa proposta os que así o consideren. Eu, que non son profeta, profetizo que uns cantos han baixar, mais xa non o farán coa mesma roupa coa que subiron.

,-------------------------------------------------------------------------------------------------
Nota da Fundación Bautista Álvarez, editora do dixital Terra e Tempo: As valoracións e opinións contidas nos artigos das nosas colaboradoras e dos nosos colaboradores -cuxo traballo desinteresado sempre agradeceremos- son da súa persoal e intransferíbel responsabilidade. A Fundación e mais a Unión do Povo Galego maniféstanse libremente en por elas mesmas cando o consideran oportuno. Libremente, tamén, os colaboradores e colaboradoras de Terra e Tempo son, por tanto, portavoces de si proprios e de máis ninguén.