Galiza no diván

Entrevistado por Ana Pastor no programa "Los desayunos de TVE", asegura Feixóo que os galegos non nos sentamos nun diván a autoanalizarnos a ver quen somos. Afástase, se cadra el non se decata, do fundador do seu partido, Fraga Iribarne, que propoñía a autoedintificación. Para se autoidentificar haberá primeiro que se coñecer, digo eu. Mais, seguramente, no fondo coinciden, porque as palabras do exministro de Franco encerraban o xerme do inmobilismo: somos o que somos e non hai que cambiar nada. É dicir: non acreditemos na nosa terra, sexamos diglósicos e sen memoria. Sigamos a ser pusilánimes, posuídos polo autoodio, digamos que chove cando mexan por nós e deamos as grazas polo trato inxusto, a conceder medallas de ouro aos que así nos queren.

A Feixóo xogoulla o subconsciente e as palabras, tan traidoras, delatárono. Os galegos non nos psicanalizamos porque, de facelo, poñeríanse en evidencia todas estas cousas. El serve a quen serve e, se nos sentamos no diván, podemos descubrir que na súa persoa concorren todos os atributos do colonizado. Se nos sentamos no diván podemos identificar a orixe dos nosos traumas e intentar poñerlles remedio. Sabe ben, porque parvo non é, que o día en que todos os galegos e galegas coñezamos con certeza quen somos, el e os que son coma el non terán papel nesta película. Ou se cadra si, o de farautes. Un faraute é, en termos teatrais, unha persoa que intenta un protagonismo que non lle corresponde porque, en realidade, el non ten ningún rol na comedia. Actúan, si, pero antes de que comece a representación.

O nacionalismo galego ten a representación que ten, a que lle dan os votos nas urnas, bastantes menos dos que merecería o esforzo de tantos anos. Non nos autofustriguemos. Houbo erros e tamén acertos. O que non se lle pode negar é que leva moito tempo sentando a Galiza no diván. É un labor ingrato porque a ninguén lle agrada ter que se enfrontar coas propias miserias. É un labor incomprendido porque quen precisa ser curado non sempre é consciente das súas doenzas. Mais é un labor imprescindíbel.

Como quero ser optimista, dígome a min mesma que, se David puido con Goliat, tamén o noso tirafonda, a palabra que provoca a reflexión e o autorrecoñecemento, botará do escenario os intrusos que, tal farautes, irrompen na obra sen pertencer a ela.