Culpas célibes
Cando o infausto derrubamento da ponte que unía Castelo de Paiva con Entre-os-rios, no Aveiro portugués, co resultado de setenta mortes, o daquela ministro de Obras Públicas e Transportes dimitiu.
Era marzo de 2001, chamábase Jorge Coelho e deulle a volta a unha frase que pertence á fraseoloxía daquela terra, “a culpa morre solteira”. Aquí diríamos que a culpa non ten casa, aquel ministro desmentiu a versión de alén Miño e dixo: “Esta culpa non pode morrer solteira”.
Tamén Constança Urbano de Sousa, ministra de Administración Interna, presentou en outubro de 2017 a súa renuncia tras a mala xestión nos incendios do verán, nomeadamente o de Pedrógão Grande que custou sesenta e catro vidas ás que se sumarían máis de corenta de incendios posteriores.
Malia todo, os portugueses teñen a percepción de que alí todas as culpas morren solteiras. Os feitos deben alcanzar cotas moi altas para seren considerados motivos de renuncia polos altos cargos.
Aquí, tanto no Estado como na Xunta, a culpa sempre é célibe porque ninguén casa con ela. Corra o que corra polas latrinas do poder, todo dará nun ‘sentinazo’, nun vertido que se dilúe nese mar inmenso da paciencia e/ou mala memoria dos que son enganados ou queren que os enganen.
Que máis ten que acontecer para que os responsábeis últimos do pozo negro en que se bañan certos partidos asuman a súa responsabilidade? Que cidadáns –usando a terminoloxía deles, tan vella como a Revolución Francesa e tan falsa como que, na realidade, nos consideran súbditos-, que cidadáns, digo, somos para aceptar tanta anomalía democrática?
Éncheselles a boca a certos políticos, xornalistas e tertulianos, a falar da “ilegalidade” dun pobo que reclama ser el mesmo, existir de seu, e non ven, ou finxen non ver, como algo cheira a podre, non na Dinamarca de Hamlet, senón nas máis altas estancias – e instancias- de por aquí.
Ben sei que non estou a dicir nada novo, pero eles tampouco. O ministro de Xustiza, Rafael Catalá, fronte ás declaracións dos implicados na trama Gürtel valenciana, segue a negar a maior, como nos tempos en que Raxoi aseguraba que estaría sempre ao lado, diante ou detrás de Camps, antes de que fosen públicas as evidencias.
Feixoo inventa tramas incendiarias, paxariños preñados, culpas do bipartito e outras alicantinas (vén de Alicante, mais os que responden a ese xentilicio non teñen a culpa de que o fagan significar ‘astucias’, ‘trapelas’).
O feito de gañar eleccións fíxolles pensar que cruzaron o río do esquecemento e que todas as corrupcións pasadas se perderon na desmemoria. Non lles falta razón. A xustiza-tartaruga afíxonos a esperala sempre e non vela chegar nunca. Moitos fóronse ‘de rositas’ e seguramente, se chega a tempo para alguén, ha ser para os máis incautos, que a de escapulirse é unha arte coma outra calquera e non todo o mundo acerta a practicala.
Doutra banda, hai xuízas e xuíces que disparan contra canto se move e eternizan as causas mantendo a espada de Damocles sobre persoas que á fin resultarán inocentes. Porén, nin pedirán desculpas –non lles vai no cargo- nin sentirán remorsos pola dor que causaron.
Secasí, non hai mal que cen anos dure. A min xa me están chegando washaps explosivos de xentes da terceira idade que antes babexaban polos descendentes de don Manuel. E, desde logo, este pobo non ha reaxir até que non se sumen ao cambio as persoas que determinan a maioría, é dicir, as de máis de sesenta.
Claro que iso pode non significar nada. Se cadra é que lle colleron gusto a darlle a “compartir” e non son moi conscientes do que reenvían, non por mor da idade, senón por non se deteren a pensar. Nin máis nin menos que o que fai moita xente nova, a se facer eco de prexuízos, tópicos machistas ou xenófobos e outras lindezas.
Talvez estas cousas son o opio do pobo agora, a canle de posverdades ou Fake News das que sempre algo queda. Estas si que, inelutabelmente, morren solteiras.
