De Exodus a Gaza

On 18 November, girls salvage belongings from the rubble of their home, in the Shabbora refugee camp, near the city of Rafah, in the southern Gaza Strip. Behind them, others observe the wreckage in the area, which was destroyed during an Israeli airstrike.

By 18 November 2012 in Occupied Palestinian Territory, hostilities between the Gaza Strip and Israel have resulted in the killings of 53 Palestinians and three Israelis. The conflict escalated following rocket attacks from Gaza into Israel and retaliatory air strikes from Israel into Gaza that are continuing. Palestinian casualties include 10 children and five women; another child was killed by rockets misfired by Palestinian militants. Over 520 Palestinians – mostly civilians, including at least 140 children and 83 women – have been injured, together with 50 Israelis. Damage to homes has forced many families in Gaza and southern Israel to move to safer zones. Due to nightly air strikes into Gaza, dozens of schools have been damaged, and hospitals have exceeded capacity. The escalating violence is also having a substantial psychological effect, especially on children. UNICEF and partners are supporting emergency efforts for Gazans in the areas of health and nutrition, water, sanitation and hygiene, education and child protection, including psychosocial assistance. UNICEF requires US$2.97 million to fund these responses.

Moitas persoas da miña xeración léramos, aínda que anos despois de ser editada, ‘Exodus’, a novela que Leon Uris publicara en 1958 relativa á fundación do Estado de Israel. Víramos a versión cinematográfica que Otto Preminger fixera dela en 1960. Censurada, iso si, porque o réxime de Franco encargárase de ocultar as escenas que informaban dos crimes nazis contra os xudeus. Simpatizaramos coa causa dun pobo condenado á diáspora e aos continuos pogroms ao longo da historia. Entendiamos a súa necesidade de ter un espazo propio no que asentar unha esperanza de séculos, a que desde a Biblia lles prometía un territorio que deitaría leite e mel. Mais pouco nos detiveramos a considerar que ese territorio, por certo árido e pobre aínda que eles o fixesen producir despois, estaba habitado desde moito tempo atrás por outras xentes de diferente relixión e cultura, que á fin se trataba de “quítate ti para poñerme eu”. O conflito estaba servido. Non é preciso repasar os momentos álxidos dunha loita que semella non ter cabo.

As actuacións de Israel, con máis capacidade económica e tecnolóxica, tamén bélica polo tanto, fixeron a cadora máis difícil a solidariedade dos que odiamos a prepotencia e crueldade, sempre gratuítas por máis que tiveran unha longa aprendizaxe ao padecérenas eles mesmos ao longo dos séculos.

Nestes momentos en que as primeiras vítimas son os nenos porque, seica, convén acabar coa semente (iso repetían tamén aquí nos primeiros anos do franquismo, como me ten contado Teresiña Vilar Ponte, que o escoitou referido a ela mesma e aos seus irmáns cando se dirixían ao catecismo en Viveiro), nestes momentos en que Gaza está a se quedar sen futuro, acódeme á memoria aquel comandante da resistencia israelí, Ari Ben Canaan (Paul Newman no filme), que se arrisca e saca 300 nenos e nenas dun campo de concentración en Chipre e consegue saltar o bloqueo imposto por Inglaterra e levalos nun barco mercante, o “Estrela de David”, a Palestina para a formación do novo Estado. Neste caso había que preservar a semente. A figura deste heroe, historia de amor incluída coa enfermeira voluntaria norteamericana Kitty Fremont (Eva María Saint), contrario á violencia que propugnaban outros personaxes da película, prometía mellores maneiras. Porén, é doada de entender a carga propagandística que alí subxacía. Á fin a verdade incuestionábel dos personaxes era o firme propósito de non abandonar xamais, custase o que custase, os territorios ocupados.

Coñecida é a tolerancia dos EEUU, tan dados a se inxerir nos asuntos doutros países, sobre todo se hai petróleo ou intereses estratéxicos por medio, cos desmandos de Israel. Coñecida é tamén a morneza da ONU fronte a tanta barbarie, non en van alí a forza é dos mesmos. Por iso talvez a paz non chegue nunca. Hamas e Israel, Israel e Hamas, seguirán, cada un na medida das súas posibilidades, coa súa sementeira de odio. Sen equidistancia, desde logo, como demostran as cifras: a día 30 de agosto, nesta última escalada de violencia, son 1300 mortos e 7000 feridos os palestinos, a maioría nenos e civís, fronte a 50 baixas entre os militares xudeus. Nese mesmo día tamén nos chegou a noticia do directo bombardeo dunha escola-albergue no campamento de refuxiados que a ONU ten en Yabalia, ao norte da Franxa. Os pacíficos, que os hai en ambos pobos, os que desexan simplemente vivir, son alcanzados máis unha vez pola onda desa bomba de destrución masiva que é a xenreira.

A nós, a xente de a pé, só nos queda berrar, contárllelo a aqueles que se preocupan máis pola última fichaxe millonaria dunha figura do fútbol ou polo bronceado deste verán que pola dor de tanta xente. Apremar aos gobernos para que, dándolles onde máis lles doe, a economía, prohiban a importación de produtos do país xenocida. E, se eles non o fan, sumármonos ás organizacións que promoven o boicot. En internet pódese atopar unha ampla relación destes produtos.

Nada orixinal, nada novo, poderán atopar nas miñas palabras, ese martelo a petar nun ferro en que golpeamos tantos e tantas sen resultados positivos un día si e outro tamén. As mortes de cada hora, esas abofé que sempre son inéditas como as vidas irrepetíbeis que tronzan.