Nós, as/os indignadas/os
Na última semana de campaña electoral, apenas uns días antes do 22M, xurdiu un fenómeno social que chamou a atención de medios de comunicación, analistas, sociólogos e organizacións políticas e sociais. Un fenómeno que, baseado no libro "Indignádevos" de S. Hessel, cambio momentáneamente a fisionomía dalgunhas prazas das capitais galegas ao berro de "Democracia real ya" (sic).
Após os primeiros momentos de sorpresa e certo, bastante, cepticismo -cando menos por parte de quen escribe este artigo, xa que non podemos obviar o feito de que o movemento dos indignados nacese nas vésperas dunhas eleccións, como tampouco podemos obviar a estraneza que causa que ese primeiro gran chamado de indignación, "Toma la calle", se faga precisamente, cando menos na Coruña, en español, isto é, na lingua do poder e dos privilexiados e non na "lingua proletaria" do noso Pobo, que diría Celso Emilio- cómpre agora reflexionar sobre o que todo este movemento significa.
Trátase dun amplo corpo onde se mesturan frustracións e inquedanzas diversas. Un movemento no que descansan xustas reivindicacións -como o da limitación do omnímodo poder da banca e dos mercados financeiros- mais no que tamén se encadra un sector de pensamento que fai do apoliticismo e da belixerancia ás organizacións políticas a súa única bandeira. Fago esta afirmación con coñecemento de causa pois en plena campaña electoral, na cidade da Coruña, un grupo de compañeiras do BNG foron increpadas por facer un reparto de información electoral ao carón da súa acampada.
Porén, este episodio non debe facernos ollar con receo a esta experiencia asociativa no seu conxunto. Antes ao contrario, son dos que cre que é labor do nacionalismo indagar nas causas da desafección, desafección que está tamén na orixe deste movemento, e saber explicar que o nacionalismo galego sempre estivo indignado e sempre estivo na loita por unha democracia real.
En efecto, non é unha afirmación gratuita dicir isto. Foi sempre a bandeira da Patria galega a bandeira das e dos indignados, como tamén foi sempre o galego o seu idioma. Non foi, acaso, NUNCA MÁIS unha maré de homes e mulleres indignados/as? Non é QUEREMOS GALEGO unha maré de homes e mulleres indignados/as? Non foi o movemento antinuclear de Xove -agora que volve ser actualidade o debate nuclear- unha reacción xenuinamente galega de indignación? Non é indignación convocar en solitario unha folga xeral contra a politica laboral do goberno español? E outro tanto podemos dicir da demanda de democracia real, democracia real que en Galiza era demandada en solitario polo nacionalismo galego cando, por exemplo, os seus deputados no Parlamento Galego eran expulsos por non xurar, con efectos retroactivos, fidelidade a unha Constitución Española que puña nos fusís dos militares a última palabra.
Cómprenos, porque tamén estamos indignados/as -e indignados/as de vello!- facermos un esforzo de empatía e comprensión mútua con todos aqueles sector desta nova experiencia que sexan ben intencionados e que realmente pretendan un cambio de modelo, sendo tamén conscientes que nese magma e baixo a fraseoloxía aparentemente rompedora atoparánse sectores funcionais para o sistema. Empatía e comprensión para que eses sectores acaben vendo no nacionalismo un aliado, para que a nosa indignación sexa a deles e a deles sexa a nosa.
