Furiosas como Medusa

“… en toda ela non había nada máis admirábel cós seus cabelos … O soberano… violouna no templo de Minerva; … (Minerva) volveuse e cubriu a casta face coa éxida e, para que o feito non quedara impune, tornou a cabeleira da Gorgona en feas hidras. E aínda agora, para aterrar e deixar paralizados os seus inimigos, leva diante do peito as serpes que creou.” Ovidio, “A Medusa”, Libro IV das Metamorfoses.

Estou profundamente indignada. Frustrada. Cansa. Furiosa.

Furiosa como Medusa. Mais non temo recoñecelo, porque aprendín das que me precederon que podo e debo estar furiosa e que a miña furia serve para abrir camiños que nos leven cara a un tempo en que as mulleres sexamos donas do noso espazo e do noso tempo.

Estamos furiosas como Medusa, sen nos importar que nos deseñen con ese xesto de espanto e os cabelos convertidos en serpes, tentando que esa sexa a máxima expresión da fealdade, tentando facernos rexeitábeis, repulsivas. Inculcándonos a resignación e o silencio baixo a ameaza de deformarnos socialmente e converternos en monstros aos ollos dos demais. Unha manobra perfecta en que a propia vítima acaba colaborando co agresor en silenciar o seu crime.

Mais moitas de nós xa non tememos recoñecernos e mostrarnos furiosas. Non dependemos da imaxe que de nós se constrúe. Estamos dispostas a recoñecer que fomos violentadas, que somos vítimas. E falaremos dos crimes. E até converteremos a nosa furia en traballo, acción, arte.

Eu enfurezo ao comprobar como tratan os medios de comunicación o feminicidio, como escollen o léxico de xeito que non se sinale directamente ao culpábel, xusto de forma contraria a como se fai noutro tipo de novas.

Enfurezo porque sei que moitas mulleres agardan meses e anos a resolver a súa situación e, mentes tanto, non se atreven a ter vida propia e seguen padecendo violencia social e económica, agora ao amparo dos poderes públicos. Si. Esta é a situación de moitas mulleres. De moitas das que se atreven a denunciar e procuran dar un xiro á súa vida para non acabar convertidas en titular de xornal. Elas agardan. Os meses pasan. E o seu maltratador segue exercendo a violencia contra elas ao non pagarlle a pensión que o xulgado asignou. Seguen sen saber se a casa lles pertence ou poden vivir nela. Seguen sen ter nada de seu, despois de seren criadas sen horario nin retribución, ao servizo do señor. E o tempo pasa. E cansan. Ás veces renuncian, porque todo está en contra delas. Até as miradas de quen as sinala na tenda e na rúa e segue tendo palabras de condolencia para o maltratador, esa persoa “normal”.

Nos primeiros días deste mes chegaban aos xornais as críticas da propia responsábel do xulgado de violencia sobre a muller pola falta de medios. Compartíamos a nova como un raio de esperanza, unha esperanza que se rompeu ao escoitar un responsábel dos xulgados dicir nun medio de comunicación que hai outras urxencias, como algunha das operacións contra a corrupción (esas operacións interminábeis que non sabemos cara a onde conducen). Por iso, cando escoitei estas declaracións, unha labarada de furia prendeu no meu interior.

A mesma labarada de furia que me nace cando comprobo a incapacidade para escoitar de tanta e tanta xente, que reacciona con chulería ante o que non sabe e opina contra a muller que declara, que responde, que ilustra as variadas formas de violencia que as mulleres aínda sufrimos. Violencias que nacen dunha sociedade patriarcal que considera irrelevante todo o que con nós está relacionado até o punto de tratarnos como ignorantes, nenas, parvas, que é como nos sentimos cando nos din que os nosos problemas son hormonais, que hai que aguantar a dor, ou que nos estamos facendo maiores. Que somos, en definitiva, unhas histéricas.

A mesma labarada de furia que nos prende cando somos o albo das críticas pola nosa dedicación a tarefas sindicais, políticas, artísticas… nós que temos fillas e fillos como podemos ter tempo para eses traballos?. Por non falar de que, o que nun home se considera intelixencia, bravura ou ousadía, nas mulleres é demérito que nos afea como hidras de sete cabezas coroando as nosas tempas.

Estamos furiosas, mais cada mañá que nos erguemos bendicimos o noso sexo e collemos forzas para mirar cara ao mundo, sen avergonzarnos nin amedrentarnos, dispostas a cambiar o que sexa necesario.

,-------------------------------------------------------------------------------------------------
Nota da Fundación Bautista Álvarez, editora do dixital Terra e Tempo: As valoracións e opinións contidas nos artigos das nosas colaboradoras e dos nosos colaboradores -cuxo traballo desinteresado sempre agradeceremos- son da súa persoal e intransferíbel responsabilidade. A Fundación e mais a Unión do Povo Galego maniféstanse libremente en por elas mesmas cando o consideran oportuno. Libremente, tamén, os colaboradores e colaboradoras de Terra e Tempo son, por tanto, portavoces de si proprios e de máis ninguén.