Eles, os avións e nós. Lectura dun instante
A formación militar é tecnicamente perfecta. Papo erguido e peito fóra, a estampa lexionaria dos aparellos acaba resultando un fracaso estrepitoso. Se a intención era dar medo, non o deron; diríase que o quitaron. O desfile aéreo das doce en punto ergueu dedos, espavilou gargantas e prendeu a mecha do 25 de Xullo máis apaixonado, patriótico e reivindicativo en décadas.
As máquinas, que veñen de deus sabe onde, debuxan un elemento estraño, impostado, fóra de contexto, disonante. Unha rara mestura de cores contra a beleza do fondo natural, branco e azul. Só se agradece a súa levidade de fume.
Un non pode máis que lembrar a orixe do símbolo, tan artificial como a súa presenza contra os ceos da Galiza. Nada do ouro roubado de América nin do heroico sangue dos mártires. Tomando prestadas as cores do estandarte cuatribarrado do Reino de Aragón, o rojigualda español nace puramente utilitarista: unha rechamante combinación cromática para facilitar a identificación dos buques no medio do océano. Que cousas. Unha senyera enrarecida como bandeira e unha nuba andalusí como himno forman o arsenal simbólico dese pequeno imperio, tarde ou cedo destinado a disolverse no fume da Historia, como todos os imperios.
A guerra dos símbolos continúa nos ceos coa presenza das pombas, enrabechadas polo súbito ruído atronador dos aparatos. Certo é que os perfís da xente, mans incluídas, fican de momento curtos para alcanzar o ceo, mais aí están as pombas a voar ceibas. A aleatoriedade postural das pombas é un berro de liberdade fronte á estrita formación das máquinas que as ameazan. Paz contra guerra, razóns no ar fronte á potencia bruta dos artefactos, xenerosa e forzadamente pagados por todos.
Imaxino os propietarios dos dedos cada un coa súa historia detrás: galegofalantes contrariados, militantes esforzados, concelleiros desairados, cidadás resistentes á subordinación eterna da súa matria, pais e nais de crianzas ás que educas en galego e voltan da escola falando na lingua dos pilotos dos avións. Nun instante, a ira convértese en ironía e os dedos saltan como foguetes, apuntando cara o ceo. Ese ceo que alguén ía tomar por asalto e que agora vemos convertido en escenario de opereta.
E así podemos seguir lendo na imaxe até o infinito, quizá até aventurarnos en albiscar o porqué da presenza dos avións a sobrevoarnos nese día, nesa hora. Entón emerxe clara a idea desa especie de provocación torpe e arrogante que acabou producindo o contrario do que pretendía.
Miguel Rodríguez Carnota
