De min para ti. Para nós

A pouco que reflexionemos, conviremos en que para unha forza política que se predica transformadora é condición sine qua non asumir e interiorizar o cambio, a mudanza constantes como actitude intrínseca ou inherente a tal condición. De non conducirse así, esa forza política "transformadora" carecerá de lexitimidade para demandar cambios profundos á sociedade á que se dirixe, de ela propia ficar entumecida ou allea ao dinamismo da realidade desde a que actúa e sobre a que pretende actuar. Neste punto, como en moitos outros, cumprirá conxugar e reconciliar as visións heraclitiana e parmenídea, superficialmente interpretadas, decote, como distintas e distantes -antagónicas-, mais certamente complementarias e/ou harmónicas, pois ambas testemuñaron como unha mesma Realidade permite diferentes formas de expresión e enfoques.

En calquer caso, e seguindo a Heráclito " hai un mundo un e común para os que están espertos, mentres que os durmintes se desvían a un privado e seu propio". E isto, coas súas variantes, é aplicábel -coido- a todo o nacionalismo galego.

A transformación leva implícita o empeño da autenticidade. E non hai autenticidade sen autocrítica construtiva, demostración permanente de esforzo e ánimo de progreso, así como de mellora constantes. Isto é o que nos dota de lexitimidade. E non. Para reclamar a decencia política nunha sociedade dada (tan necesaria na actualidade) non hai que "mancharse". Nunca; máis ben haberá que mollarse. Tod@s. Ir de frente, fuxindo de actitudes medoñentas e timoratas demostrativas dun ánimo de traballar para beneficio propio e non para o acervo colectivo, ao que un/unha decidíu - elixíu, non si?- adscribirse. Menos verborrea, menos alardes, menos simulación, aparencia e impostura e máis feitos. Menos atención e enerxía malgastada en buscar a aquiescencia dos deuses de barro e máis traballo concreto que dea fe e acredite nas conviccións que proclamamos defender. Iso é o que cómpre ..., coido. Contribuírmos na construción da vontade colectiva, mediante unha actitude permanentemente activa, fuxindo da preguiza e dos medos e alentando o volitivo; o que significará pór o acento en escoitar máis que en ouvir; en ollar máis que en simplesmente ver; en reflexionar no canto de repetir presuntas reflexións alleas non interiorizadas e/ou asimiladas e por iso transmitidas sen convicción e sen pasar polo filtro da necesaria personalización, ... co resultado da superficialidade e vacuidade das palabras, tan de moda nos tempos que corren ... Centrar o esforzo en desvendar o de positivo, negativo e/ou manifestamente mellorábel da realidade política da que formamos parte, obxecto de constante observación minuciosa para a transformación. Somos e debemos sentírmonos tod@s coprotagonistas e corresponsábeis. Rexeitemos, pois, deuses, reis e tribunos e exerzamos a necesaria insolencia xunto cunha adecuada e combinada dose de humildade e autoestima persoal, imprescindíbeis para contribuírmos ao fornecemento e afortalamento do grupo, que precisará das diferentes achegas para - agora si- a consecución da síntese.

Afirmaba Maquiavelo que para as medras temporais a simulación da virtude aproveita e que a mesma virtude estorba. Mais fixémonos ben: para as medras temporais. Canta razón tiña!.

Ben é certo que os seres humanos somos egoístas, entendido este termo como aquel "vicio da persoa que ten un excesivo e imoderado amor a si propio, subordinando todo aos seus intereses sen se preocupar do ben dos demais" -tal e como o definen diccionarios varios-. Claro que tamén está o amor, magnífica construción cultural e como tal, humana. O amor xurde, é produto da consciencia do ser humano respecto da súa propia insuficiencia; de aí que tod@s busquemos, procuremos e forxemos o encontro, a unión con outros seres cos que perseguimos compartir sentimentos intensos de diverso matiz. Podemos tamén afirmar que o amor implica, ao menos, unha certa entrega de nós propios.

Decote, ambos termos, amor e egoísmo preséntansenos como antónimos; mais, de repararmos nos respectivos significados, concluiremos que non hai tal oposición; máis ben ao contrario: hai complementariedade. Poderíamolo resumir así: Amo por egoísmo, porque son un ser insuficiente e necesito completarme. Ou, xogando coas palabras: Amo por amor propio.

Claro está, que chegados a este punto, vólvensenos perfectamente comprensíbeis e deducíbeis todo tipo de conductas negativas e antisociais para a humanidade; de aquel que afirma amar ... até chegarmos a aquela dolorosa e cruel realidade dos amores ... que matan!.

Só unha concepción verdadeiramente transformadora da realidade humana acariña un comportamento amoroso firmemente positivo para a convivencia : A que parte da convicción de que o beneficio e/ou benestar do outro redunda en beneficio propio. Chegamos así ao altruísmo, á filantropía. De aí a famosa e popular frase: Hai egoísmos ... e egoísmos!

Con efecto, por moito que evitemos o ego nos discursos, por moito que disimulemos e o recubramos hipocritamente, o ego, o persoal está sempre presente no actuar dos individuos. Concorre no ponto de partida das nosas actuacións; mais a diferenza entre egoísmos "maléficos" e "benéficos" para os obxectivos grupais radica no punto de chegada. É dicir, actuamos desde o eu para obtermos simplemente un beneficio propio de carácter inmediato (amor "en bucle")?, ou actuamos desde o eu para logramos un beneficio colectivo, que precisamente por colectivo, redundará a medio e/ou longo prazo en beneficio propio (amor "bixectivo")?. Só baixo estes parámetros cabe medir e cómpre distinguir a aquel individuo que actúa pro domo súa ou en beneficio da casa común. E teremos, polo tanto, que encarnar na nosa actuación diaria a distinción entre valor e prezo, o que suporá a consideración das persoas no seu valor intrínseco e polas súas potenciais achegas ao proxecto común e non pola súa cotización nun artificial mercado, creado por nós para maior renegación de nós e dos principios que deron orixe ao referido proxecto común.

Penso, desde o meu humilde saber e entender (se non é así, contradígaseme argumentadamente, para continuar a sempre inacabada aprendizaxe persoal), que de interiorizarmos estas simples consideracións anteriores, fluirán doadas -como procedementos indispensábeis do noso discurrir político- a cooperación face á competición, o recoñecemento d@ outr@ e do seu valor, así como a verdadeira comprensión do sentir da sociedade galega, en xeral, da que formamos parte indisociábel, ... Porque desaparecerá o impulso recorrente ao isolamento e a autodefensa, expresivos dun profundo medo a meter o dedo na propia chaga, a profundar, indagar e limpar os nosos propios malestares interiores. Xurdirá, pola contra, a autoconfianza, propia de quen non necesita "enrocarse", repregarse e mesmo disfrazarse constantemente para existir, incidir politicamente e facerse valer socialmente na cotidianeidade. E, por fin, a crítica dos próximos, de existir -que sempre existirá- convertirase en pura "pejiguera" ou soflama, carente de perigo por devir incapaz, xa, de socavar cimento ningún.

En fin, necesidade obriga. Teremos que facer da necesidade virtude, de continuarmos o razoamento anterior de Maquiavelo.

Para rematar, diremos que a maior fonte curativa do medo colectivo é o incesante desexo compartido. E non nos esquezamos: o desexo continúa a latexar en tod@s nós. Non o reprimamos. Rematemos hoxe e sempre -agora si, definitivamente - cun pensamento -heraclitiano- alentador : O contrario ponse de acordo; e do diverso, a máis fermosa harmonía, pois todas as cousas orixínanse na discordia", ... e porque "los que están en el taller del sol, no tienen miedo a la nube" (José Martí).