Danzade, danzade, malditos!

O venres 5 de agosto de 2005, sen licenza de obra malia a participación da Autoridade Portuaria, do Concello e mais da Xunta neste proxecto, inaugurouse na cidade de A Coruña o pomposamente denominado nun principio El Puerto Centro de Ocio e logo Cantones Village. Este edificio, xunto co lindeiro, o Palacio de Exposicións e Congresos (PALEXCO), constituirían, segundo a prensa oficial, o “guggenheim coruñés”. O acto de inauguración, moi concorrido polo máis florido da sociedade herculina e coa beizón do vicario arcebispal, estivo presidido polo daquela alcalde, o excelentísimo señor don Francisco Vázquez, acompañado, entre outras ilustres personalidades, polo flamante conselleiro de Presidencia da Xunta de Galiza, que o día anterior tomara posesión como membro do goberno autonómico. Os discursos sucedéranse enteiramente en español, e o propio conselleiro Méndez Romeu, en representación da Xunta, empregou a mesma lingua co topónimo deturpado da cidade, malia ter formado parte da comisión de negociación do goberno bipartito que acordara que en todas as súas actuacións os cargos públicos se comprometían a usaren a lingua galega. Mal augurio, comentei eu naquel momento, para a fiabilidade dese pacto de goberno. O paso do tempo confirmou enteiramente as miñas premonicións.

Mais hoxe non quero tratar do goberno bipartito, senón do “guggenheim coruñés”. No ano 2005 xa se sentía algunha voz que anunciaba malos presaxios para a economía. No verán dese ano, nos Estados Unidos destapábanse as primeiras consecuencias da crise financeira das hipotecas subprimes, mais aquí ese problema non existía. É certo que xa non eran os tempos das viaxes dos membros do consello de administración de Caixa Galicia no supersónico Concorde especialmente fretado para celebrar reunións en Nova Iorque, mais estaba en plena execución nos Cantóns coruñeses o edificio futurista da súa Fundación, obra do arquitecto inglés Nicholas Grimshaw. No mes de xuño dese mesmo ano 2005, o goberno municipal coruñés, presidido polo eximio Francisco Vázquez, anuncia tamén o proxecto de recualificación do solar do convento das adoratrices para convertelo en residencial unha vez que o comprou o empresario Rodríguez Cebrián, malia terlles denegado reiteradamente ás monxas tal solicitude.

O caso foi que o “guggenheim coruñés”, tamén coñecido como Alas de Gaivota, endexamais levantou vo. O edificio, emprazado á beira do mar, pero dándolle sempre as costas, foi camiñando ano tras ano cara o declive e, nos últimos tempos, os únicos espazos de ocio que manteñen algún cliente son as salas de cinema. As débedas acumuláronse e os seus promotores víronse abocados ao concurso de acredores.

Conscientes do seu fracaso, os promotores das Alas de Gaivota decidiron agora que outra ave mariña máis voadora e salvífica, o Pelicano, sería a súa salvación e para iso transformaron as instalacións nunha enorme discoteca con cabemento para máis de tres mil danzantes.

,
Con motivo da inauguración desde nova sala, o día 17 do pasado mes concentráronse, segundo a mesma prensa oficial coruñesa, os sempre mellores representantes da sociedade. Entre eles, o mesmo Francisco Vázquez, agora ex alcalde e ex embaixador; José Luís Méndez, ex director xeral de Caixa Galicia; Juan Carlos Rodríguez Cebrián, ex director xeral de Inditex, ex promotor inmobiliario e obxecto de múltiples e afamados concursos de acredores… Esta vez, iso si, non estaba presente o vicario arcebispal porque o motivo da inauguración seica non ten nada de santo, mais si, procedente de Santiago, oficiou o acto inaugural o mesmísimo presidente da Xunta de Galiza, o Sr. Núñez Feixoo. Que emocionante debeu de resultar estar presente nese lugar e nese momento. As expresións de felicidade dos asistentes contaxiaban de optimismo os lectores que, ao día seguinte, puidemos deleitarnos nas extensas galerías fotográficas do despropósito publicadas na prensa turiferaria coruñesa.

Os fracasados das finanzas, os fracasados da burbulla inmobiliaria e os seus cómplices na xestión política confluíron de novo neste solemne acto, mais agora fixérono ás agochadas sen que nas fotografías de sociedade se visen en corro senón cada un polo seu lado e tentando pasar desapercibidos no medio do amoreamento de abrigos de peles e de ostentosas alfaias.

Ese mesmo día 17 de marzo, o presidente da Xunta anunciou que o Consello do seu goberno viña de aprobar o día anterior un regulamento que permite a apertura de máis de un casino por provincia porque se trata “dunha reclamación histórica do sector”.

Fronte ao desemprego e o empobrecemento galopante da sociedade, os promotores de outrora ofrecen neste momento como remedio lugares nocturnos de ocio glamuroso como ocorría nos tempos da depresión americana de 1929. Aquí, como daquela, mentres a xuventude emigra na procura de traballo, mentres proseguen os desaloxos, mentres existen familias que recorren aos bancos de alimentos e a institucións de caridade, os personaxes de sempre sorpréndennos con iniciativas como a apertura de novos casinos e de macrodiscotecas como a sala Pelicano de A Coruña.

En tempos de crise, como no filme de Sydney Pollack, cando a necesidade aperta, florecen de novo seres depravados, persoas sen escrúpulos ávidas da miseria humana para enriquecerse co terrible espectáculo da explotación.



,-------------------------------------------------------------------------------------------------
Nota da Fundación Bautista Álvarez, editora do dixital Terra e Tempo: As valoracións e opinións contidas nos artigos das nosas colaboradoras e dos nosos colaboradores -cuxo traballo desinteresado sempre agradeceremos- son da súa persoal e intransferíbel responsabilidade. A Fundación e mais a Unión do Povo Galego maniféstanse libremente en por elas mesmas cando o consideran oportuno. Libremente, tamén, os colaboradores e colaboradoras de Terra e Tempo son, por tanto, portavoces de si proprios e de máis ninguén.