Censuras das censoras

Por fin logrei internarme no internet. Perdoádeme unha aliteración esixida pola precisión conceptual. Algún amigo víñame advertindo de que os meus artigos estaban provocando acusacións de misoxinia. Como nunca sentín aversión polas mulleres (faltaría máis), tiña curiosidade por coñecer os autores deses comentarios. Atopei os textos, pero resúltame imposíbel saber a quen pertencen. Todos os nomes parecen alleos ao noso nomenclátor. Inclusive hai algún -Stalis- que semella ser máis propio dalgunha lingua de países bálticos. Nunca pensei que os meus escritos ían chegar tan lonxe. Mesmo así, polo contido e pola forma, todos os apócrifos parecen ter unha orixe feminina, motivo polo que escollín este xénero para titular o artigo.

Comprenderedes que é difícil combater en campo aberto con francotiradores emboscados en seudónimos. Pero teño que facelo. Podía arrouparme nun alcume. Nomes falsos non habían de faltar. Stalis, Catuxas, Xancotes véndenos ao peso nos saldos de Carrefour. Prefiro baterme sen coiraza e sucumbir con gallardía. É máis nobre ca ocultar a identidade nas trincheiras. Non quero para min un lugar na tumba do soldado descoñecido, senón unha lápida que leve como epitafio a expresión sincera do que sinto.

Para entrarmos en fariña, empecemos botándolle unha ollada a algúns alcuños para vermos a finalidade que se oculta neles. Moitos foron inmortalizados pola historia. Entre os famosos da farándula destaca o de Kirk Douglas. O nome de pía -Issur Danielavich Demsky- ademais de pouco vistoso para lucilo nos platós- a orixe eslava dos apelidos era carnada tentadora para a represión macartista nos tempos da guerra fría. A súa biografía conta que Fernán Caballero escolleu un nome de varón buscando unha mellor acollida para a obra literaria. Non coido que fose o motivo para o cambio de antropónimo. Concepción Arenal, Pardo Bazán e Rosalía acadaron prestixio nas letras con nomes de muller. A substitución viría motivada, á miña maneira de ver, pola necesidade de acurtar o orixinal. Cecilia Francisca Josefa Bohl de Fáber, ademais de longo, resultaba extraño nunha obra escrita na lingua da súa nai. Gabriel Téllez escondeu os hábitos de mercedario no seudónimo de Tirso de Molina. As comedias de enredo non lle aquecían moito á pluma dun tonsurado. Nin sequera cando, retornando á vea teolóxica do Condenado por desconfiado, da man de don Gonzalo mandou ao inferno ao sedutor Tenorio no Burlador de Sevilla, de onde o sacaría máis tarde o amor de dona Inés na obra de Zorrilla. O crápula don Juan, xunto con Cid e co Quixote, forma parte da triloxía mítica española. ¡Vaia tropa! Un tolo e dous rifóns: un dos desafíos e outro dos bordeis.

Os nomes escollidos pola miñas censoras parecen pouco garbosos para desfilar pola alfombra vermella das pasarelas. E, se me apuran, nin tampouco para tripar felpudos. Sería malquerenza pola miña parte atribuírlles a intención de ocultar facinerosos. A única finalidade queda reducida, polo tanto, a ser tapadeira da identidade das autoras, converténdoas así en francotiradores emboscadas. Situemos a cuestión se queremos entendernos. Unha cousa é a equiparación dos sexos nos dereitos individuais que defende o feminismo, e por suposto eu, e outra distinta as súas derivacións espurias. Son estas as que o propio movemento debe combater se non quere ver toldado o seu prestixio. Diferentes si, inferiores non. Parece non entendelo así a tendencia a confundir igualdade xurídica con unificación de cromosomas. ¿Acaso a señora Pajín chegou a Ministra non polos méritos senón polos "cojones". O machismo tamén está na muller que bota man dos xenitais masculinos para facerse ver e impor autoridade. A linguaxe é reflexo dos complexos. Algo vai mal cando nela se substitúe o pudor feminino pola procacidade masculina.

Vexamos outra interpretación espuria do feminismo. Teño lido bastantes obras e colaboracións literarias de escritoras actuais. A regra é que ningunha delas estraga o coiné da súa prosa co patois, agora tan de moda, das circulares transcritas en código de barras. Parece que estas xerigonzas non van ter o mesmo éxito que no seu momento acadaron algúns culteranismos gongorinos. No tempo das pelis e dos coles estes arrodeos semellan estar feitos só para chiringar. Sairán por onde entraron. A pena é que non teñamos un Quevedo que ridiculice os galimatías en voga nun soneto. Durará a diversión mentres o xoguete non se rompa. Admito, iso si, que se queira acabar co machismo dos semáforos, trocando os monecos por monecas. A ninguén lle apetece pasar o día enteiro dirixindo o tráfico. Xa era hora de que chegase esta remuda. Máis discutíbel é penalizar os piropos coma se fosen improperios. Suprimida a vaidade, rompéronse os espellos e arrombouse a roupa sexi, feita para captar galanterías. Defendo, como non, que se supriman expresións e condutas que afondan no papel ornamental do sexo feminino. O belo sexo, como lle chama a tradición. E se hai algo decorativo é precisamente a moda da "primeira dama", a que o presidente Aznar quixo introducir aquí. Censurei publicamente a súa pretensión, felizmente fracasada. Algunha membra do colectivo feminista púxome o pé enriba do creto por entender que a miña crítica macelaba o honor dunha muller. O de "primeira dama" ten un pase. Inmaculada, iso é moito. Escoitei queixas pola derrota de Hillary na súa partida nas primarias con Obama. A actual Secretaria de Estado non recuperou aínda o rango que ostentaba cando era simple comparsa de Clinnton na Casa Branca. Calamos antes, cando era obxecto, e bradamos agora que empezou a ser protagonista. ¿Por qué razón? Polo carácter burgués dominante no feminismo ianqui.

Non poño en dúbida o nivel cultural das miñas censoras. A unha que me abordou persoalmente e sen anteface sobre o tema tiven que aclararlle que o digitus impudicus non era o pene, tal como ela pensaba, senón o dedo que os galegos coñecemos co nome de "pai de todos". Esta curiosa maneira de chamarlle non se deriva de ningunha función reprodutora, senón por ser o maior dos cinco irmáns. Tamén se denomina o "dedo de Calígula", xa que era o que o emperador utilizaba para ordenar as degolacións coas que se divertía nos xantares. Curioso personaxe dun imperio que iniciaba a decadencia. No límite da tolemia nomeou cónsul de Roma a Incitatus, o seu cabalo preferido, e introduciuno no palacio. Nunca unha cabalgadura tivo mellor corte nin palacio mellor hóspede. Coido que de aquí vén a tradición de encher o corpo diplomático de solípedes, dado que os modernos medios de comunicación permiten aos ministros de negocios estranxeiros entenderse sen intermediarios.

O digitus impudicus é o protagonista dun xesto -poida que groseiro pero non misóxeno- ao que os españois lle dan agora o nome de "peineta", significado non recollido aínda pola RAE. Vén sendo unha variante da nosa figa, na que o papel estelar do polgar foi transferido ao dedo corazón. Esta expresión -no peor dos casos obscena- é a mesma que lle adicou un profesor ao director dunha televisión que se excedeu nos ataques ao corpo docente, sen que por iso o vaiamos acusar de andrófobo. Non confundamos discriminación positiva con inmunidade. E se unha tránsfuga, xenófoba e reaccionaria insulta o meu país, se reincide nas ofensas despois de ser requerida pola representación parlamentar deste pobo, o digitus impudicus será a resposta máis benévola que pode agardar de min. O mellor antídoto para combater a soberbia está na humillación. Seguirei cabalgando, por moito que ladren as aliadas de por aquí.

Xancote -¡vaia nome!- acúsame de misoxinia por simbolizar a España -a España que os irmáns do Partido Galeguista chamaban porca- en figura de muller. Para evitar suspicacias por cuestión de xéneros, en principio ocorréuseme encarnala en corpo de verrón, posibilidade que desbotei polas contradicións de concordancia. Pero, mira por onde, o que antes non se lle permitiu ás urnas nin se intentou coas armas -a destrución da España imperialista- vaino conseguir Xancote facendo dela unha España travestida.

Pídolle á señora Stalis, a letona, que me explique que entende por misoxinia. Se consiste en apretar os testículos que Leire Pajín puxo nas mans dos españois. Adiqueille dúas liñas de ironía ao mapa do clítoris que o Instituto de Muller financiou con vinteseis mil euros. Unha nimiedade, comparada co artigo sarcástico da laureada escritora galega Inma López Silva. Dela tomei a información, e tamén a crítica cáustica e mordaz. Discutide entre vós as diferenzas antes de metervos cos profanos na materia coma min. Censurar ao censurante das aldraxes recibidas e a un Goberno que resolve os problemas a base de parvadas significa dar por bo o censurado. Nada estraño. Pouco ou nada se fala xa da loita de clases e moito da de xéneros. A división de sexos é complementaria. A de clases é contraditoria. Pode o dólar durmir tranquilo, agora que alonxou o combate da fronteira. A propósito, ¿sabe alguén se a señora Chacón, a Ministra do Exército, senta á mesa á fámula que lle fai as camas? Digo isto porque coñezo intransixentes feminizadoras que á doméstica bótanlle de comer aparte. Dúas mulleres unidas polo sexo e divididas pola clase. Aínda hai categorías. "Hai que ver como está o servizo" era o tópico repetido polas damas pequenoburguesas cando as criadas empezaban a deixar a servidume da vasoira pola do obradoiro.

Algunha inquisidora insinuou silenciar os meus artigos non coa censura, palabra que mentou pero que lle pareceu delatora, senón con algunha medida sucedánea. Voulle resolver o problema que simplemente formulou. A solución está no "inferniño", lugar onde o Santo Oficio metía os libros prohibidos polo Índice.