Seguridade alimentaria

Brasil prohibe desde hai moito e por Lei, a tenencia de terra por parte de estranxeiros nunha franxa de 150 quilómetros de ancho ao longo das súas extensas fronteiras.

Pero aínda así, Lula formulou recentemente declaracións en contra da devandita tenencia (por estranxeiros) en todo o país propondo lexislar respecto diso e alegando como razón fundamental a Seguridade Alimentaria.

Respecto diso puidemos ouvir no noso país que ese argumento era só unha escusa de mala índole. Non é así:

O mundo está afectado por catro crises moi graves a saber: a da auga, a da enerxía, a dos alimentos e a da poboación.

Sobre as catro: a crise ambiental.

Esta zona, a nosa, é unha das últimas "fronteiras agrícolas" que van quedando no planeta.

Para mellor comprender a gravidade do asunto baste pensar por exemplo en Xapón que cuns 130 millóns de habitantes autoabastécese de alimentos en apenas un 23% das súas necesidades.

O resto debe importalo.

Até hai pouco atopaba na súa rexión países exportadores dos alimentos que necesitaba pero dun tempo para acó devanditos países fóronse transformando de exportadores en importadores, eles tamén, de alimentos. Comezaron un camiño de desenvolvemento e polo tanto comen moito máis que antes.

E estamos a falar alí de moitísimos millóns de persoas.

Pomos o exemplo de Xapón porque non se trata dun país pobre senón de todo o contrario. Con todo adoece desde tempos inmemoriais dese gran problema. Iso explicou as súas coñecidas e tráxicas agresións rexionais.

Porque é de supor que ninguén con diñeiro e con armas vai pasar fame pasivamente. Nunca se viu.

Agora ben: ademais dese problema "básico" ou "infraestrutural", países como Xapón dependen non só de que lle vendan alimentos senón de que as vías marítimas cara ás súas cociñas, sexan de libre navegación.
Pensemos que basta unha guerra ou outro conflito, mesmo totalmente alleo, que impida ou moleste o libre tránsito marítimo, para golpealo no rubro máis sensíbel que se poida imaxinar.

Porque un pobo (e tan numeroso) pode prescindir de moitas cousas, pero de comer, non.

En poucos días por non dicir horas, entra en crise calamitosa.

Dicía Napoleón que as súas Divisións non podían ir máis rápido que as cociñas que arrastraban en pos de si. O mellor exercito do mundo debe comer polo menos dúas veces por día e, se non, desaparece en pouco tempo por máis poderoso que sexa.
Brasil ten unha inmensa poboación que tamén desexa comer. O Plan Fame Cero de Lula incorporou á mesa a uns 50 millóns de persoas.

Pero o máis grave é que se sabe apetecido por afastadas fauces sedentas e famentas.

E non se equivoca: andan por aí danzarinas "teorías" das grandes potencias (coas súas ONG preservativas) que afirman con total soltura de corpo que por exemplo a Amazonia é patrimonio da Humanidade (ou sexa: deles). E que o Acuífero Guaraní tamén o é.

Unha cousa é a compra de terras por estranxeiros que inmigran ou por empresas de pouca monta, e outra, xa denunciada e visíbel en todo o mundo (especialmente en África), é a compra de grandes extensións por xigantescas transnacionais cuxo afán e obxectivo central e final é apoderarse das fontes alimentarias dispoñíbeis.

Detrás delas móvense intereses estratéxicos imperiais e non tan imperiais en dura poxa por un ben crecentemente escaso.

Por iso: porque os alimentos pasaron a ser bens estratéxicos debido á explosiva realidade actual, o de Lula non é unha "escusa" de pacotilla: pertence ás máis estritas análises da maioría dos Estados contemporáneos. As súas Forzas Armadas, as súas Universidades e a súa Burguesía (en especial a de Sao Paulo) enténdeno á perfección e así o publicaron moito antes de que Lula falase.


Publicado no Portal Montevideo o martes día 13 de xullo (Tradución de Esther Vázquez Vázquez)