O encrucillado turco

O fundamental: o mundo unipolar nado logo da caída do Muro de Berlín fai apenas vinte anos chegou por estes meses á súa fin.
Como así tamén a "organización" do mundo xurdido da II Guerra Mundial.
Agora estamos asistindo en primeiro lugar a unha xeopolítica cambiante (movediza) pautada pola multipolaridade que aínda non encontrou aliñamentos definidos pero tentéaos e busca continuamente.
En tal contexto da columna citada dixemos entre outras cousas:
"Turquía, peza clave se as hai no xadrez xeopolítico abandona como un barco pesado, lenta pero imparablemente, a súa vella aliñación con "Occidente" derivando como por un afastado mandato da súa Historia, cara a "Oriente". Iso entre outras cousas implica que se afasta (xa) de Israel..."
Por ese entón, Turquía negara o uso do seu ceo para o adestramento de pilotos israelís (como se viña facendo). E asinaba acordos militares de moita importancia con Chile e con Brasil.
Fai poucos días o mundo soubo que Brasil, Irán e Turquía acadaron un acordo sobre o uranio enriquecido de Irán tendente, alegouse, a descomprimir a tensión existente ao respecto na zona, desatar un nó de relevo internacional, e dar un paso enérxico cara á paz.
Entón Estados Unidos no medio dun papelón vergonzoso a mans de Brasil e Turquía, deixou en evidencia as discrepancias existentes dentro do seu propio Goberno (entre Hillary Clinton e Obama) arredor do acordo de marras.
Non debemos esquecer que Brasil tivo e ten problemas cos Estados Unidos polo mesmo "asunto" (enriquecemento de uranio para uso pacífico da enerxía nuclear) e proclama unha posición tallante acerca do Tratado de Non Proliferación (que asinou): non admite novas limitacións a ese uso mentres as potencias que posúen armas nucleares non se desarmen delas dando cumprimento ao que o devandito Tratado manda. Que xa que logo, ademais de querer manexar ao seu libre albedrío esa tecnoloxía se apresta a construír novas plantas nucleares de xeración eléctrica e a dotar desa enerxía mediante un reactor de construción propia, a un submarino. Todo iso coa axuda de Francia. País co que asinou un importantísimo acordo militar sen precedentes de que ese e outros submarinos convencionais son apenas unha parte.
Fai poucas horas produciuse o cruento ataque de Israel contra un convoi de naves turcas en augas internacionais recreando unha grandísima tensión na zona e convocando unánime repudio mundial.
É por todo o dito que tememos (oxalá equivocadamente) que o devandito ataque non foi un accidente, nin unha imprudencia, nin un exceso.
Todo parece indicar que foi algo moito máis perigoso. E nese caso queira Deus que a sensatez prospere evitando unha escalada de consecuencias gravísimas para todos.
Hai un pano de fondo inevitable para todo isto: a crise económica e financeira global.
Non se pode analizar o anterior sen esta escenografía contextual.
O día das nosas eleccións municipais (domingo 9 de maio) produciuse un feito crucial: os principais 16 países da Unión Europea impuxéronlle a todos os demais (en total 27) un Decreto inapelable ao estilo de "tómalo ou deixalo": tesoirada inclemente sobre os gastos públicos de cada país asociado con avultado déficit fiscal, decidida aposta ao Euro, débedas de todos afrontadas en común e medios comúns para enfrontar a crise global que supón non acabada e de recrudecimiento inminente. Como apoio, a friorenta de 750.000 millóns de Euros (un millón de millóns de dólares) nun Fondo a que xa moitos van chamando "Fondo Monetario Europeo" que, entre outros efectos, deixa ao vello Fondo Monetario Internacional nada menos que sen o 50% de achéguelos que viña recibindo.
Varias "Institucións" provenientes da II Guerra Mundial e as súas consecuencias foron demolidas o 9 de maio.
"Occidente" xa non será o mesmo se é que segue existindo máis acá da Historia.
Europa tomou rédeas con man dura do seu destino e illouse non do mundo senón das consecuencias do mundo en crise.
O Reino Unido que como sempre non aceptou o anterior suicidouse xa que, á beira da súa crise propia, quedou sen balsa a man no medio dun moi posible naufraxio (ou polo menos temporal).
Europa se "abroquelou" illándose tamén e principalmente do seu vello socio Estados Unidos de que teme non sen razón un agravamento a curto prazo da súa crise tampouco terminada.
Estamos ante unha quebradura que traerá consecuencias terráqueas.
Forma parte dese novo designio europeo, a súa expansión cara ao este tal vez de consuno con Rusia. A Rusia que hoxe dispón de moito diñeiro en efectivo buscando niño para multiplicarse.
Segundo se di, unha das súas aplicacións mancomunadas será a plena e moderna explotación dun agro relativamente atrasado naqueles vastos confíns do este europeo. Buscando tamén por ese lado maiores niveis de independencia.
Esta última non é boa noticia para Uruguai xa que de implementarse o que se prognostica, sufriremos tarde ou cedo, con maior ou menor forza, pero sufriremos, o impacto sobre prezos e mercados desa potencia agraria espertada.
(Publicado no diario uruguaio "La República" neste mes de xuño)