Grecia como antesala dunha nova vitoria do neoliberalismo
A situación grega é tremendamente preocupante. Un exemplo palpábel das causas da actual crise, das súas consecuencias prácticas, pero sobre todo, para os galegos e galegas, un bo espello onde ollar cales serán as medidas que o capital ten deseñadas para o noso país no curto prazo.
Grecia non fixo ben as cousas. É evidente, incluso chegou a tunear as súas contas públicas para ocultalo. O déficit chegou a un punto que crea dúbidas a respecto da súa capacidade de pagamento. Canto maior sexa o risco de impago menor será a demanda, o que lle obrigou a Grecia a ofrecer os seus bonos cunha maior rendibilidade. Ese sobrecusto hipoteca os ingresos do estado e as medidas de política económica que podería empregar para reactivar a súa economía nacional. O problema non radica en se Grecia fixo as cousas ben ou mal, senón o que o gran capital lle vai a impor de penitencia, non só como saída a unha espiral que remata na bancarrota dun estado de Europa occidental, senón como novo campo de probas do receitario neoliberal máis ortodoxo e duro. Unha situación crítica que permitirá a imposición de medidas tremendamente lesivas para as clases populares gregas e para o país no seu conxunto, e que se aplicarán sen ningún tipo de pano quente, con independencia da impopularidade e contestación social que teñan as mesmas.
O guieiro leva tempo marcado e hoxe ponse a andar. Acábase de conceder a Grecia unha "axuda" para o período 2010-2012 que ascenderá a 110.000 millóns de euros dos cales 80.000 serán aportados polos estados da zona euro. Yorgos Papandreu, primeiro ministro grego, vaticina "os gregos deben de elixir entre a catástrofe ou o sacrificio" trátase de "supervivencia nacional". Non deixa moita opción Papandreu. Cales serán eses sacrificios e por que?
Grecia terá que subir os impostos e reducir os seus gastos. Terán que reducir o seu déficit en 30.000 millóns de euros nos vindeiros tres anos. Para conseguilo Grecia subirá o seu IVE até un 23%, un aumento do 10% sobre gasolina e alcohol, unha baixada do 16% dos salarios públicos, baixada das pensións, etc. Isto só acaba de comezar para Grecia, pero como di o refrán "Cando as barbas do veciño vexas cortar, pon as túas a remollar"...
Non querías caldo? Sete cuncas
Toda a estratexia do capital pasa por facer ver como inevitábeis e inaprazábeis as súas propostas económicas. Para iso contan con institucións académicas, think-tanks variopintos, os máis importantes grupos mediáticos do planeta, as grandes institucións económicas e políticas internacionais e as grandes multinacionais.
Todo está preparado para cambiar as cartas do tapete. Deixemos de falar de transparentar os fluxos de capital, de eliminar os paraísos fiscais, de controlar as retribucións dos directivos das multinacionais, do maior peso do estado na regulación da economía, etc. e comecemos a falar doutros temas: a sostibilidade do sistema público de pensións, da suba do IVE, do abaratamento do despido, ampliación da xornada laboral até 65 horas, supresión da negociación colectiva, conxelación dos salarios, adelgazamento do estado a redución do déficit público a costa das prestacións sociais.
A idea a transmitir é clara: se na crise os fogares teñen que apertarse o cinto, os estados tamén. Baixo o paraugas da crise é coa pantalla da austeridade é o momento perfecto para facer moitas cousas que hai tan só dous anos serían impensábeis.
É un momento perfecto para experimentar a introdución de capital privado en zonas nas que antes non interviña directamente como estamos a ver coas propostas do PP galego para a financiación dos novos hospitais ao estilo Esperanza Aguirre ou como está a facer o insigne Pepe Blanco coas grandes obras públicas que impulsará o Ministerio de Fomento.
Este é un momento boísimo para as liñas discursivas máis xenófobas e antisociais da dereita española: introducirase o debate do co-pago na sanidade e ensino como preludio de maiores cotas de privatización baixo a escusa de que non hai cartos e o importante é garantir o servizo e non como se dá o mesmo. Recrudecerase o discurso contra a inmigración e casos como os de Vic deixarán de ser anécdotas mediáticas para se converter en norma en moitas partes do estado. Reabriranse debates sobre expulsións masivas e escoitaremos todo tipo de voces populistas "como lle imos pagar a sanidade aos marroquís cando non a temos garantida para nós?" ou "os presos están nas cadeas a pensión completa", etc. Haberá un ataque á función pública sen precedentes -como xa comezou en Grecia- no que no fundo non se busca pór en dúbida a eficacia das e dos funcionarios, o seu número ou as cuestións a mellorar, senón a música de fondo que soará será a do adelgazamento do sector público e polo tanto o da súa menor presenza na organización da economía e da sociedade.
Tamén se aproveitará a conxuntura -como non!- para arremeter na cuestión nacional: é gasto superfluo ter unha administración galega forte, ter representación internacional (o PP acaba de lanzar unha campaña contra as "embaixadas catalás" e as oficinas da Xunta no exterior), e estou convencido que antes ou despois chegará o debate de que a coexistencia de dous idiomas oficiais en Galiza é un despilfarro económico e que con facer as cousas só en español abarataríanse custes e permitiría economía de escala, etc. e incluso aproveitar a inviabilidade económica de moitos concellos non só para xustificar fusións, senón para enunciar un novo modelo de municipalismo que baleire de contido por baixo ás Comunidades Autónomas...
É un bo momento -e con moita aceptación social- para facer demagoxia sen ruborizarse e demandar liquidar todo o que non guste por aforro. Mágoa que os partidos españois non falen de meterlle man ao exército, á Casa Real, ao CESID, ao Tribunal Constitucional, á Política Nuclear, ás Deputacións Provinciais, as Delegacións do Goberno, ou a todos os departamentos estatais que sistematicamente invaden competencias exclusivas de Galiza.
Pero no curto prazo, haberá un obxectivo que primará por riba de todos e que contará non só co beneplacito, senón co impulso do PSOE: a reforma laboral.
A reforma laboral como primeiro chanzo da escaleira que tentarán facer subir a Galiza
Un novo bandazo á dereita do PSOE. No verán pasado era o ministro de Traballo e Inmigración, Celestino Corbacho quen respondía as presións do Banco de España para correxir a "rixidez" do actual sistema de negociación colectiva, "No hay ninguna reforma laboral en la agenda del Gobierno". Non só está na axenda, senón que será a prioridade do PSOE universalizar un contrato con despedimento máis barato.
No fondo non hai nada de novo. Foi o PSOE o que no ano 1984 liquida o contrato estábel como o único contrato ordinario en dereito laboral. Foi o PSOE quen crea neses anos até 14 modalidades de contratos temporais. Dez anos despois, en 1994 liberalizaría as condicións de traballo en xornada, horario, sistemas retributivos, ERES, etc. No 1997 pactando cos principais sindicatos españois CCOO e UGT crease un novo contrato de fomento do emprego, abaratando o despedimento deste tipo de contrato de 33 días por ano e cun máximo de 24 mensualidades, crean unha nova causa de despedimento "por razóns de competitividade", etc. Non ten precisamente o PSOE un historial virxinal no ámbito do recorte dos dereitos laborais.
Pode alguén crer que o problema do estado español é o alto custo do despido cando dos máis de 16 millóns de contratos realizados en 2008, 4,7 millóns tiveron unha duración inferior a un mes e deles 2,7 millóns duraron menos dunha semana e no que a duración media dun contrato é de 78 días... Vimos de coñecer os últimos datos oficiais de paro no estado español, onde por primeira vez desde o ano 1997, o estado español supera chega a unhas porcentaxes de paro tan elevadas, con 4.612.700 parados e paradas, e precisamente é en Galiza onde máis postos de traballo se destruíron no primeiro trimestre deste ano: 41.800 é dicir, de xaneiro a marzo destruíronse no noso país case que 500 traballos ao día. Menos mal que é difícil e caro despedir... porque se chegar a ser doado e barato...
Que diría alguén que chegue a urxencias cunha intoxicación etílica, se o seu médico para curarlle a borracheira o que lle receitase fose que se tomase un par de cubalibres máis?
Que debería facer o acompañante dese borracho ante tal escena? Pois se verdadeiramente é amigo do paciente, rachar a receita, e denunciar o que acontece e buscar a un profesional preocupado realmente pola saúde do paciente disposto a facer un lavado de estómago e seguimento ao paciente.
É aquí onde radica a responsabilidade inmediata do nacionalismo galego: en como xa se está a facer, responder con contundencia ás políticas regresivas do PP e do PSOE, facer un esforzo de explicación social das causas da crise e xogar un papel proactivo na definición de propostas concretas para saír da crise sen rebaixar as prestacións sociais e os servizos públicos.
Grecia non fixo ben as cousas. É evidente, incluso chegou a tunear as súas contas públicas para ocultalo. O déficit chegou a un punto que crea dúbidas a respecto da súa capacidade de pagamento. Canto maior sexa o risco de impago menor será a demanda, o que lle obrigou a Grecia a ofrecer os seus bonos cunha maior rendibilidade. Ese sobrecusto hipoteca os ingresos do estado e as medidas de política económica que podería empregar para reactivar a súa economía nacional. O problema non radica en se Grecia fixo as cousas ben ou mal, senón o que o gran capital lle vai a impor de penitencia, non só como saída a unha espiral que remata na bancarrota dun estado de Europa occidental, senón como novo campo de probas do receitario neoliberal máis ortodoxo e duro. Unha situación crítica que permitirá a imposición de medidas tremendamente lesivas para as clases populares gregas e para o país no seu conxunto, e que se aplicarán sen ningún tipo de pano quente, con independencia da impopularidade e contestación social que teñan as mesmas.
O guieiro leva tempo marcado e hoxe ponse a andar. Acábase de conceder a Grecia unha "axuda" para o período 2010-2012 que ascenderá a 110.000 millóns de euros dos cales 80.000 serán aportados polos estados da zona euro. Yorgos Papandreu, primeiro ministro grego, vaticina "os gregos deben de elixir entre a catástrofe ou o sacrificio" trátase de "supervivencia nacional". Non deixa moita opción Papandreu. Cales serán eses sacrificios e por que?
Grecia terá que subir os impostos e reducir os seus gastos. Terán que reducir o seu déficit en 30.000 millóns de euros nos vindeiros tres anos. Para conseguilo Grecia subirá o seu IVE até un 23%, un aumento do 10% sobre gasolina e alcohol, unha baixada do 16% dos salarios públicos, baixada das pensións, etc. Isto só acaba de comezar para Grecia, pero como di o refrán "Cando as barbas do veciño vexas cortar, pon as túas a remollar"...
Non querías caldo? Sete cuncas
Toda a estratexia do capital pasa por facer ver como inevitábeis e inaprazábeis as súas propostas económicas. Para iso contan con institucións académicas, think-tanks variopintos, os máis importantes grupos mediáticos do planeta, as grandes institucións económicas e políticas internacionais e as grandes multinacionais.
Todo está preparado para cambiar as cartas do tapete. Deixemos de falar de transparentar os fluxos de capital, de eliminar os paraísos fiscais, de controlar as retribucións dos directivos das multinacionais, do maior peso do estado na regulación da economía, etc. e comecemos a falar doutros temas: a sostibilidade do sistema público de pensións, da suba do IVE, do abaratamento do despido, ampliación da xornada laboral até 65 horas, supresión da negociación colectiva, conxelación dos salarios, adelgazamento do estado a redución do déficit público a costa das prestacións sociais.
A idea a transmitir é clara: se na crise os fogares teñen que apertarse o cinto, os estados tamén. Baixo o paraugas da crise é coa pantalla da austeridade é o momento perfecto para facer moitas cousas que hai tan só dous anos serían impensábeis.
É un momento perfecto para experimentar a introdución de capital privado en zonas nas que antes non interviña directamente como estamos a ver coas propostas do PP galego para a financiación dos novos hospitais ao estilo Esperanza Aguirre ou como está a facer o insigne Pepe Blanco coas grandes obras públicas que impulsará o Ministerio de Fomento.
Este é un momento boísimo para as liñas discursivas máis xenófobas e antisociais da dereita española: introducirase o debate do co-pago na sanidade e ensino como preludio de maiores cotas de privatización baixo a escusa de que non hai cartos e o importante é garantir o servizo e non como se dá o mesmo. Recrudecerase o discurso contra a inmigración e casos como os de Vic deixarán de ser anécdotas mediáticas para se converter en norma en moitas partes do estado. Reabriranse debates sobre expulsións masivas e escoitaremos todo tipo de voces populistas "como lle imos pagar a sanidade aos marroquís cando non a temos garantida para nós?" ou "os presos están nas cadeas a pensión completa", etc. Haberá un ataque á función pública sen precedentes -como xa comezou en Grecia- no que no fundo non se busca pór en dúbida a eficacia das e dos funcionarios, o seu número ou as cuestións a mellorar, senón a música de fondo que soará será a do adelgazamento do sector público e polo tanto o da súa menor presenza na organización da economía e da sociedade.
Tamén se aproveitará a conxuntura -como non!- para arremeter na cuestión nacional: é gasto superfluo ter unha administración galega forte, ter representación internacional (o PP acaba de lanzar unha campaña contra as "embaixadas catalás" e as oficinas da Xunta no exterior), e estou convencido que antes ou despois chegará o debate de que a coexistencia de dous idiomas oficiais en Galiza é un despilfarro económico e que con facer as cousas só en español abarataríanse custes e permitiría economía de escala, etc. e incluso aproveitar a inviabilidade económica de moitos concellos non só para xustificar fusións, senón para enunciar un novo modelo de municipalismo que baleire de contido por baixo ás Comunidades Autónomas...
É un bo momento -e con moita aceptación social- para facer demagoxia sen ruborizarse e demandar liquidar todo o que non guste por aforro. Mágoa que os partidos españois non falen de meterlle man ao exército, á Casa Real, ao CESID, ao Tribunal Constitucional, á Política Nuclear, ás Deputacións Provinciais, as Delegacións do Goberno, ou a todos os departamentos estatais que sistematicamente invaden competencias exclusivas de Galiza.
Pero no curto prazo, haberá un obxectivo que primará por riba de todos e que contará non só co beneplacito, senón co impulso do PSOE: a reforma laboral.
A reforma laboral como primeiro chanzo da escaleira que tentarán facer subir a Galiza
Un novo bandazo á dereita do PSOE. No verán pasado era o ministro de Traballo e Inmigración, Celestino Corbacho quen respondía as presións do Banco de España para correxir a "rixidez" do actual sistema de negociación colectiva, "No hay ninguna reforma laboral en la agenda del Gobierno". Non só está na axenda, senón que será a prioridade do PSOE universalizar un contrato con despedimento máis barato.
No fondo non hai nada de novo. Foi o PSOE o que no ano 1984 liquida o contrato estábel como o único contrato ordinario en dereito laboral. Foi o PSOE quen crea neses anos até 14 modalidades de contratos temporais. Dez anos despois, en 1994 liberalizaría as condicións de traballo en xornada, horario, sistemas retributivos, ERES, etc. No 1997 pactando cos principais sindicatos españois CCOO e UGT crease un novo contrato de fomento do emprego, abaratando o despedimento deste tipo de contrato de 33 días por ano e cun máximo de 24 mensualidades, crean unha nova causa de despedimento "por razóns de competitividade", etc. Non ten precisamente o PSOE un historial virxinal no ámbito do recorte dos dereitos laborais.
Pode alguén crer que o problema do estado español é o alto custo do despido cando dos máis de 16 millóns de contratos realizados en 2008, 4,7 millóns tiveron unha duración inferior a un mes e deles 2,7 millóns duraron menos dunha semana e no que a duración media dun contrato é de 78 días... Vimos de coñecer os últimos datos oficiais de paro no estado español, onde por primeira vez desde o ano 1997, o estado español supera chega a unhas porcentaxes de paro tan elevadas, con 4.612.700 parados e paradas, e precisamente é en Galiza onde máis postos de traballo se destruíron no primeiro trimestre deste ano: 41.800 é dicir, de xaneiro a marzo destruíronse no noso país case que 500 traballos ao día. Menos mal que é difícil e caro despedir... porque se chegar a ser doado e barato...
Que diría alguén que chegue a urxencias cunha intoxicación etílica, se o seu médico para curarlle a borracheira o que lle receitase fose que se tomase un par de cubalibres máis?
Que debería facer o acompañante dese borracho ante tal escena? Pois se verdadeiramente é amigo do paciente, rachar a receita, e denunciar o que acontece e buscar a un profesional preocupado realmente pola saúde do paciente disposto a facer un lavado de estómago e seguimento ao paciente.
É aquí onde radica a responsabilidade inmediata do nacionalismo galego: en como xa se está a facer, responder con contundencia ás políticas regresivas do PP e do PSOE, facer un esforzo de explicación social das causas da crise e xogar un papel proactivo na definición de propostas concretas para saír da crise sen rebaixar as prestacións sociais e os servizos públicos.
