Querido Mariano
Téñote que deixar. Sinto utilizar estes termos tan directos, pero non hai outra forma de facelo
Querido Mariano:
Téñote que deixar. Sinto utilizar estes termos tan directos, pero non hai outra forma de facelo. Foi unha decisión difícil, pero é o mellor para os dous, a nosa situación é insostible e xa non podo defenderte de todos os ataques, tanto dos de fora como dos que se acumulan no meu cerebro. E téndote por unha persoa intelixente, comprenderás os cimentos desta decisión.
Xa pasaron unhas cantas primaveras dende aquel famoso episodio dos “hilitos de plastilina” que me fixeron dubidar da túa integridade e do teu bo nome, pero como calquera amante entregado volvín a ti como lapa entregada á rocha máis rugosa. E non me arrepinto, non por ti (como comprenderás) senón por min, porque non hai mellor forma de descubrir un engano que por man propia, e, teño que recoñecer, o meu caso non foi illado. Posiblemente se non fose así hoxe non estaría escribíndoche esta desgarrada carta de despedida.
Sabes Mariano, cando estabas rodeado de toda esa xente de ben, e te vía loitando encarnizadamente contra eles, dentro deles, poñíasme, era como ver eses documentais de natureza onde só sobrevive o máis forte da manada e… no teu caso … que che vou contar, ti non eras o máis forte pero coa túa capacidade de manobra, deixando que pouco a pouco fosen caendo todos os muros… en fin, xa sabes do que che falo. Pero non me gustaba, sempre souben que de cara ao futuro as túas compañas ían ser a causa da túa caída ou da túa fuxida cara adiante. Hai meu Mariano, cando te vin estes días dicindo que non tiñas máis remedio que facer o que fas… sentinme tan impotente por ti, eu que te recordaba tan meu, tan seguro e agora vesme con esa leria. Pero o principal e máis doloroso é que non sei quen está detrás de todo isto, non sei quen che marca esa expresión indeterminada que che fai camiñar polas augas cheas de mortalla, non sei de singular nin de plural, si son masculinos ou femininos, se visten de negro ou son, simplemente, unha invención do teu maxín para practicar esa vella e arcaica arte do escapismo como vello ninja renacendo no ocaso deste sol que deixa de quentar. Boto en falla, meu Mariano, ese paso á fronte que te marcara para sempre e deixara nos anais da historia ese pouso de valentía e dignidade que combinado ás afrontas que estas infrinxindo a todos e todas serviran para minimizar as crónicas futuras sobre o teu cargo. Non sei Mariano, por veces gustaríame tanto estar ao teu lado, sei que necesitas de todo o apoio posible, pero claro estás tan guarnecido, tan encorsetado que non son quen de dar ese paso e arrincarte de súpeto como as salvas que reciben aos barcos no porto. Ti que naciches mariñeiro, que lles vas contar aos fillos dos fillos da mar, que non había outra solución?, que non fuches capaz de artellar un simple condominio alleo aos lobbys de presión, que Botín era coñecido da familia e non se lle podía facer un feo…. Non sei, son tantas cousas que non son nestes momentos capaz de mirar aos teus fuxidíos ollos aínda que che recoñezo que a nivel de estratexia estalo bordando. Incumprir todas as promesas que fixeras durante a campaña electoral non está ao alcance de calquera e niso, ves, teño que darche toda a dose de valentía que che quitei antes, hai Mariano, fas de min o que queres, non podo seguir escribindo que ao final aínda che vou acabar dando as grazas.
Só recorda que o meu corazón está coa dor do alcohol evaporado e que os campos, pouco a pouco, xa non son verdes e cando acabes con todo non vai haber laranxas ás que quitarlles o zume.
Asdo.- Quen te quixo dentro do paraugas
Querido Mariano:
Téñote que deixar. Sinto utilizar estes termos tan directos, pero non hai outra forma de facelo. Foi unha decisión difícil, pero é o mellor para os dous, a nosa situación é insostible e xa non podo defenderte de todos os ataques, tanto dos de fora como dos que se acumulan no meu cerebro. E téndote por unha persoa intelixente, comprenderás os cimentos desta decisión.
Xa pasaron unhas cantas primaveras dende aquel famoso episodio dos “hilitos de plastilina” que me fixeron dubidar da túa integridade e do teu bo nome, pero como calquera amante entregado volvín a ti como lapa entregada á rocha máis rugosa. E non me arrepinto, non por ti (como comprenderás) senón por min, porque non hai mellor forma de descubrir un engano que por man propia, e, teño que recoñecer, o meu caso non foi illado. Posiblemente se non fose así hoxe non estaría escribíndoche esta desgarrada carta de despedida.
Sabes Mariano, cando estabas rodeado de toda esa xente de ben, e te vía loitando encarnizadamente contra eles, dentro deles, poñíasme, era como ver eses documentais de natureza onde só sobrevive o máis forte da manada e… no teu caso … que che vou contar, ti non eras o máis forte pero coa túa capacidade de manobra, deixando que pouco a pouco fosen caendo todos os muros… en fin, xa sabes do que che falo. Pero non me gustaba, sempre souben que de cara ao futuro as túas compañas ían ser a causa da túa caída ou da túa fuxida cara adiante. Hai meu Mariano, cando te vin estes días dicindo que non tiñas máis remedio que facer o que fas… sentinme tan impotente por ti, eu que te recordaba tan meu, tan seguro e agora vesme con esa leria. Pero o principal e máis doloroso é que non sei quen está detrás de todo isto, non sei quen che marca esa expresión indeterminada que che fai camiñar polas augas cheas de mortalla, non sei de singular nin de plural, si son masculinos ou femininos, se visten de negro ou son, simplemente, unha invención do teu maxín para practicar esa vella e arcaica arte do escapismo como vello ninja renacendo no ocaso deste sol que deixa de quentar. Boto en falla, meu Mariano, ese paso á fronte que te marcara para sempre e deixara nos anais da historia ese pouso de valentía e dignidade que combinado ás afrontas que estas infrinxindo a todos e todas serviran para minimizar as crónicas futuras sobre o teu cargo. Non sei Mariano, por veces gustaríame tanto estar ao teu lado, sei que necesitas de todo o apoio posible, pero claro estás tan guarnecido, tan encorsetado que non son quen de dar ese paso e arrincarte de súpeto como as salvas que reciben aos barcos no porto. Ti que naciches mariñeiro, que lles vas contar aos fillos dos fillos da mar, que non había outra solución?, que non fuches capaz de artellar un simple condominio alleo aos lobbys de presión, que Botín era coñecido da familia e non se lle podía facer un feo…. Non sei, son tantas cousas que non son nestes momentos capaz de mirar aos teus fuxidíos ollos aínda que che recoñezo que a nivel de estratexia estalo bordando. Incumprir todas as promesas que fixeras durante a campaña electoral non está ao alcance de calquera e niso, ves, teño que darche toda a dose de valentía que che quitei antes, hai Mariano, fas de min o que queres, non podo seguir escribindo que ao final aínda che vou acabar dando as grazas.
Só recorda que o meu corazón está coa dor do alcohol evaporado e que os campos, pouco a pouco, xa non son verdes e cando acabes con todo non vai haber laranxas ás que quitarlles o zume.
Asdo.- Quen te quixo dentro do paraugas
