Inverno
Non podemos pedir ao planeta Terra un andar constante..
Winter Journal (Diario de Inverno) de Paul Auster ten máis dunha lectura. A primeira serve para coñecer a vida do autor e a súa sensibilidade ao paso do tempo. Ao cantar 64 anos, o inverno imponse; un inverno como repouso debido ás feridas a cicatrizaren.
“Os innumerables apuros en que te tes visto no curso da túa vida…. A morte da túa nai foi o peor de todo, mais tamén pasou o do coágulo que che se formou na perna esquerda cando fixeches as nove horas de voo desde Copenhague en clase turista a principios de febreiro, afección que te tivo encamado varias semanas e te obrigou a andar con bastón ata varios meses despois, por non falar dos problemas que che veñen dando os ollos, a erosión corneal do ollo esquerdo, para empezar, e logo a do ollo dereito…, Seis meses asediado “pola síndrome da clase turista” (pp. 22, 25).
"Non, non queres morrer, e aínda que te acercas á idade que tiña teu pai cando se lle acabou a vida, non chamaches a ningún cemiterio para adquirir un espazo de enterramento..."(p.36).
Non son estas referencias as que definen o “Diario de Inverno”; é a loita desde a infancia por obter unha vida satisfactoria e rendíbel. Un prototipo da conquista cultural de cada cidadán en USA.
Mais, sen necesidade de subliñalo, hai tamén unha segunda lectura: a que reflexa a fronteira cultural dun tempo esgotado; un tempo de angustia colectivo nun país que asume deberes imposíbeis e goza de privilexios cuestionábeis.
Desde a memoria da vida norteamericana podemos sinalar erros pavorosos debidos tanto ao sistema capitalista como á mítica imperial. Se Truman foi quen máis contribuíu ao comezo da “Guerra fría”, 1947, foi o Partido Republicano, os seus sectores máis reaccionarios e violentos, quen inclinou o imperialismo ianqui á aventuras belicosas e a un dominio económico e militar tan absurdo coma o escravismo antigo.
Tempo de inverno en USA, na UE; tempo de menos xeo nos países emerxentes; tempo cruel e mortífero en espazos continentais v.g. os subsahariáns e tantos máis.
Non podemos pedir ao planeta Terra un andar constante.
Tamén o planeta inverna. É tempo de inverno. Mais o ser humano está a dotarse hoxe de coñecementos tan exhaustivos sobre a natureza do planeta e de si mesmo que lle le outorgan capacidades insospeitadas de solución.
É sensato aproveitar esta invernía; todo está a perdernos esta parada no tempo e no espazo. Un inverno para un novo tempo económico, ético, humano. Como o autor do “Diario de Inverno”, ollamos as feridas de todo o século XX, o máis violento da historia coñecida. Agora, no s. XXI, estamos a medicarnos; dun lado os keynesiáns. Paul Krugman berra aos europeos que abandonen os axustes… Do outro, quen insisten no camiño da morte: en Ourense, nos tres últimos anos, enriqueceron uns 300, empobreceron uns 50.000. A distancia entre uns e outros aumentou nun 24 %-. A iso chamo “o camiño da morte”. É termos que ollaren a N. Feijoo a rompernos os oídos co seu éxito dos axustes durante o seu pasado trienio ominoso!.
Tempo de inverno. Podemos confiaren nunha próxima primavera? Non polo camiño dos recortes, nin dos keynesiáns (inda que estes ten rostro humano), e menos cos “neoliberais emperdenidos en Bruxelas, Madrid e na Xunta de Galiza. Todo está a chamarnos a un camiño novo cunha terceira revolución industrial a deseñar (algo di J. Rifkin); cun sistema de vida libre de enganos farmacéuticos (tan beneficiosos para os empresarios de Alemaña) etc. A humanidade pode e ten que darse outros vieiros:
“É urxente izar
novos versos
escalar novas metáforas
reprimidas pola angustia”
(M. Rodal).
Winter Journal (Diario de Inverno) de Paul Auster ten máis dunha lectura. A primeira serve para coñecer a vida do autor e a súa sensibilidade ao paso do tempo. Ao cantar 64 anos, o inverno imponse; un inverno como repouso debido ás feridas a cicatrizaren.
“Os innumerables apuros en que te tes visto no curso da túa vida…. A morte da túa nai foi o peor de todo, mais tamén pasou o do coágulo que che se formou na perna esquerda cando fixeches as nove horas de voo desde Copenhague en clase turista a principios de febreiro, afección que te tivo encamado varias semanas e te obrigou a andar con bastón ata varios meses despois, por non falar dos problemas que che veñen dando os ollos, a erosión corneal do ollo esquerdo, para empezar, e logo a do ollo dereito…, Seis meses asediado “pola síndrome da clase turista” (pp. 22, 25).
"Non, non queres morrer, e aínda que te acercas á idade que tiña teu pai cando se lle acabou a vida, non chamaches a ningún cemiterio para adquirir un espazo de enterramento..."(p.36).
Non son estas referencias as que definen o “Diario de Inverno”; é a loita desde a infancia por obter unha vida satisfactoria e rendíbel. Un prototipo da conquista cultural de cada cidadán en USA.
Mais, sen necesidade de subliñalo, hai tamén unha segunda lectura: a que reflexa a fronteira cultural dun tempo esgotado; un tempo de angustia colectivo nun país que asume deberes imposíbeis e goza de privilexios cuestionábeis.
Desde a memoria da vida norteamericana podemos sinalar erros pavorosos debidos tanto ao sistema capitalista como á mítica imperial. Se Truman foi quen máis contribuíu ao comezo da “Guerra fría”, 1947, foi o Partido Republicano, os seus sectores máis reaccionarios e violentos, quen inclinou o imperialismo ianqui á aventuras belicosas e a un dominio económico e militar tan absurdo coma o escravismo antigo.
Tempo de inverno en USA, na UE; tempo de menos xeo nos países emerxentes; tempo cruel e mortífero en espazos continentais v.g. os subsahariáns e tantos máis.
Non podemos pedir ao planeta Terra un andar constante.
Tamén o planeta inverna. É tempo de inverno. Mais o ser humano está a dotarse hoxe de coñecementos tan exhaustivos sobre a natureza do planeta e de si mesmo que lle le outorgan capacidades insospeitadas de solución.
É sensato aproveitar esta invernía; todo está a perdernos esta parada no tempo e no espazo. Un inverno para un novo tempo económico, ético, humano. Como o autor do “Diario de Inverno”, ollamos as feridas de todo o século XX, o máis violento da historia coñecida. Agora, no s. XXI, estamos a medicarnos; dun lado os keynesiáns. Paul Krugman berra aos europeos que abandonen os axustes… Do outro, quen insisten no camiño da morte: en Ourense, nos tres últimos anos, enriqueceron uns 300, empobreceron uns 50.000. A distancia entre uns e outros aumentou nun 24 %-. A iso chamo “o camiño da morte”. É termos que ollaren a N. Feijoo a rompernos os oídos co seu éxito dos axustes durante o seu pasado trienio ominoso!.
Tempo de inverno. Podemos confiaren nunha próxima primavera? Non polo camiño dos recortes, nin dos keynesiáns (inda que estes ten rostro humano), e menos cos “neoliberais emperdenidos en Bruxelas, Madrid e na Xunta de Galiza. Todo está a chamarnos a un camiño novo cunha terceira revolución industrial a deseñar (algo di J. Rifkin); cun sistema de vida libre de enganos farmacéuticos (tan beneficiosos para os empresarios de Alemaña) etc. A humanidade pode e ten que darse outros vieiros:
“É urxente izar
novos versos
escalar novas metáforas
reprimidas pola angustia”
(M. Rodal).
