29 de Setembro: Folga Xeral
Ecoloxismo e dereitos sociais
Estamos xa ás portas dunha xornada de mobilización europea contra dos recortes sociais que no Estado Español coincide cunha convocatoria de folga xeral contra do recorte das pensións e os recortes salariais na función pública, contra do recorte de dereitos laborais fundamentais que as Cortes do Estado veñen de referendar, e contra dos plans do Goberno Central de retrasar a idade de xubilación e reformar o sistema de pensións.
Ante unha semellante política de recorte dos dereitos sociais e laborais e da continuada degradación das condicións de vida da cidadanía, é evidente que sobran razóns para a convocatoria dunha folga xeral e para, todas e todos, traballarmos na procura dun seguimento masivo da mesma por parte do conxunto da poboación:
-trátase, en primeiro lugar, de expresar a irritación de todas e todos nós por unha política económica e social que quere recuperar o nivel de beneficios da especulación financeira á costa dos salarios de traballadores e traballadoras, á costa das pequenas e medianas empresas e á costa das condicións de vida das clases populares;
-trátase, en segundo lugar, de expresar a nosa indignación pola docilidade con que este goberno de Zapatero, de palabrería progresista, se ten sumado ás mesmas consignas do Fondo Monetario Internacional que, en África, Asia e América Latina, teñen provocando a miseria xeralizada das clases populares e a expoliación irracional e incontrolada do seu medio ambiente e de todos os seus recursos naturais, conducindo, con elo, a resultados absolutamente catastróficos tanto social como ambientalmente;
-e trátase tamén, por descontado, de, -fronte aos intentos de querer converter a crise económica nunha especie de catástrofe natural contra a que non caben máis alternativas que as que recomenda o Fondo Monetario Internacional e a Banca Mundial-, ofrecer alternativas que respecten o poder adquisitivo e os dereitos socio-laborais das clases traballadoras: a recuperación dunha banca publica que promova a inversión produtiva e social fronte á especulación da banca privada; a recuperación do emprego e da empresa publica para asistir aos sectores estratéxicos da economía atendendo máis á rendibilidade social que á económica; unha política fiscal progresista que, en lugar de impostos indirectos, persiga o fraude e grave as grandes fortunas e os enormes beneficios do capital especulador e, por suposto, iniciar as bases dun cambio de modelo que antepoña o interese social ao negocio privado. Trátase, en definitiva, de avanzar en medidas que nos acerquen a un modelo económico, político e social que poña as plusvalías ambientais e do traballo ao servizo, non do crecemento especulativo, senón dunha maior calidade e nivel de vida do conxunto da sociedade.
Dende o ecoloxismo social, -que sabemos que a depredación dos recursos naturais, do patrimonio natural e do medio ambiente é a mesma depredación que o capital practica sobre as plusvalías que xeran traballadores e traballadoras-, temos razóns a maiores para comprometérmonos coa convocatoria desta folga xeral. É o momento de explicar ao conxunto da cidadanía, empezando polo sindicalismo de clase e os partidos políticos, que a crise económica e a crise ambiental son a mesma crise e que, polo tanto, no actual contexto deste modelo neoliberal globalizado, non vai ser posible superar cada unha delas por separado: se ao final da Idade Media o ouro e a prata e demais recursos naturais das colonias do Novo Mundo fixeron posible o nacemento do capitalismo; se máis tarde os recursos de ferro e carbón fixeron posible o nacemento da Revolución Industrial; se finalmente a explotación do petróleo e dos recursos enerxéticos dos ríos ,-grazas as infraestruturas do transporte, á universalización da electricidade e ás novas tecnoloxías da comunicación-, fixeron posible a globalización deste modelo económico neoliberal, non hai hoxe recursos naturais na Terra, -como ata agora-, permitan aliviar a explotación de traballadores e traballadores deste noso primeiro Mundo sen poñer en grave risco a mesma supervivencia da vida no planeta e a supervivencia de nós mesmos e do noso nivel de civilización e sen, ao fin, agravar aínda máis as miserias e conflitos nese Terceiro Mundo ao que cada vez todos nos acercamos máis.
Dende esta primeira premisa os ecoloxistas galegos, e o nacionalismo no seu conxunto, ten que saber reivindicar deste goberno (ausente) do Sr. Feijóo e ten que saberlle explicar á cidadanía que:
- sen abandonar as pretensións de querermos imitar o modelo agro-industrial doutros países e sen volvermos a un sector agrario económica e ambientalmente sustentable, con base nos recursos da terra;
- sen recuperar e preservar do lume e da especulación do monocultivo forestal os tradicionais servizos medioambientais do monte, -e moi especialmente dos montes en man común-, no relativo á conservación dos recursos hídricos do solo, á conservación da biodiversidade e riqueza forestal;
- sen apostar con firmeza pola defensa dos recursos e valores naturais, ambientais, sociais, culturais e paisaxísticos dos nosos espazos protexidos (e do territorio en xeral) fronte a todo tipo de especulación e/ou de explotación irracional;
- sen defender a sustentabilidade dos recursos do mar en beneficio dos mariñeiros; sen frear a súa sobreexplotación por parte dos monopolios pesqueiros e sen poñer coto á irracional demanda dos parques en terra de tecnoloxía alimentaria;
- sen defender a vida, a paisaxe, a historia, a cultura e a identidade dos nosos ríos fronte á especulación dun negocio hidroeléctrico que ten máis que sobreexplotados os nosos recursos fluviais;
- sen cambiar o actual modelo de xestión de residuos apostando realmente pola redución, a recuperación e a reciclaxe en lugar de seguir defendendo a insalubridade e irracionalidade, ambientalmente insustentable, da incineración;
- sen devolver os recursos eólicos ao dominio público e sen seren estes explotados con criterios de sustentabilidade ambiental en beneficio da propiedade do monte e da economía da zona;
- sen un plan de mobilidade que recupere e potencie os camiños de ferro e o transporte colectivo fronte ao insustentable crecemento do parque de vehículos e a súa insaciable demanda de máis e máis grandes infraestruturas de transporte por estrada;
-sen, en fin, nada de isto dificilmente poderá Galiza e poderán os nosos labregos e labregas, os nosos mariñeiros e mariñeiras, os nosos traballadores e traballadoras, as nosas pequenas e medianas empresas, recuperarse dos efectos desta crise económica.
Nesta folga xeral xogámonos que o modelo neoliberal poda seguir afondando na explotación das clases populares e na expoliación da natureza ou que, en cambio, poda representar o inicio dunha loita, firme nos principios e decidida nas accións, en defensa doutro modelo económico e social.
Nesta folga xeral, non pode o ecoloxismo ficar mudo.
Estamos xa ás portas dunha xornada de mobilización europea contra dos recortes sociais que no Estado Español coincide cunha convocatoria de folga xeral contra do recorte das pensións e os recortes salariais na función pública, contra do recorte de dereitos laborais fundamentais que as Cortes do Estado veñen de referendar, e contra dos plans do Goberno Central de retrasar a idade de xubilación e reformar o sistema de pensións.
Ante unha semellante política de recorte dos dereitos sociais e laborais e da continuada degradación das condicións de vida da cidadanía, é evidente que sobran razóns para a convocatoria dunha folga xeral e para, todas e todos, traballarmos na procura dun seguimento masivo da mesma por parte do conxunto da poboación:
-trátase, en primeiro lugar, de expresar a irritación de todas e todos nós por unha política económica e social que quere recuperar o nivel de beneficios da especulación financeira á costa dos salarios de traballadores e traballadoras, á costa das pequenas e medianas empresas e á costa das condicións de vida das clases populares;
-trátase, en segundo lugar, de expresar a nosa indignación pola docilidade con que este goberno de Zapatero, de palabrería progresista, se ten sumado ás mesmas consignas do Fondo Monetario Internacional que, en África, Asia e América Latina, teñen provocando a miseria xeralizada das clases populares e a expoliación irracional e incontrolada do seu medio ambiente e de todos os seus recursos naturais, conducindo, con elo, a resultados absolutamente catastróficos tanto social como ambientalmente;
-e trátase tamén, por descontado, de, -fronte aos intentos de querer converter a crise económica nunha especie de catástrofe natural contra a que non caben máis alternativas que as que recomenda o Fondo Monetario Internacional e a Banca Mundial-, ofrecer alternativas que respecten o poder adquisitivo e os dereitos socio-laborais das clases traballadoras: a recuperación dunha banca publica que promova a inversión produtiva e social fronte á especulación da banca privada; a recuperación do emprego e da empresa publica para asistir aos sectores estratéxicos da economía atendendo máis á rendibilidade social que á económica; unha política fiscal progresista que, en lugar de impostos indirectos, persiga o fraude e grave as grandes fortunas e os enormes beneficios do capital especulador e, por suposto, iniciar as bases dun cambio de modelo que antepoña o interese social ao negocio privado. Trátase, en definitiva, de avanzar en medidas que nos acerquen a un modelo económico, político e social que poña as plusvalías ambientais e do traballo ao servizo, non do crecemento especulativo, senón dunha maior calidade e nivel de vida do conxunto da sociedade.
Dende o ecoloxismo social, -que sabemos que a depredación dos recursos naturais, do patrimonio natural e do medio ambiente é a mesma depredación que o capital practica sobre as plusvalías que xeran traballadores e traballadoras-, temos razóns a maiores para comprometérmonos coa convocatoria desta folga xeral. É o momento de explicar ao conxunto da cidadanía, empezando polo sindicalismo de clase e os partidos políticos, que a crise económica e a crise ambiental son a mesma crise e que, polo tanto, no actual contexto deste modelo neoliberal globalizado, non vai ser posible superar cada unha delas por separado: se ao final da Idade Media o ouro e a prata e demais recursos naturais das colonias do Novo Mundo fixeron posible o nacemento do capitalismo; se máis tarde os recursos de ferro e carbón fixeron posible o nacemento da Revolución Industrial; se finalmente a explotación do petróleo e dos recursos enerxéticos dos ríos ,-grazas as infraestruturas do transporte, á universalización da electricidade e ás novas tecnoloxías da comunicación-, fixeron posible a globalización deste modelo económico neoliberal, non hai hoxe recursos naturais na Terra, -como ata agora-, permitan aliviar a explotación de traballadores e traballadores deste noso primeiro Mundo sen poñer en grave risco a mesma supervivencia da vida no planeta e a supervivencia de nós mesmos e do noso nivel de civilización e sen, ao fin, agravar aínda máis as miserias e conflitos nese Terceiro Mundo ao que cada vez todos nos acercamos máis.
Dende esta primeira premisa os ecoloxistas galegos, e o nacionalismo no seu conxunto, ten que saber reivindicar deste goberno (ausente) do Sr. Feijóo e ten que saberlle explicar á cidadanía que:
- sen abandonar as pretensións de querermos imitar o modelo agro-industrial doutros países e sen volvermos a un sector agrario económica e ambientalmente sustentable, con base nos recursos da terra;
- sen recuperar e preservar do lume e da especulación do monocultivo forestal os tradicionais servizos medioambientais do monte, -e moi especialmente dos montes en man común-, no relativo á conservación dos recursos hídricos do solo, á conservación da biodiversidade e riqueza forestal;
- sen apostar con firmeza pola defensa dos recursos e valores naturais, ambientais, sociais, culturais e paisaxísticos dos nosos espazos protexidos (e do territorio en xeral) fronte a todo tipo de especulación e/ou de explotación irracional;
- sen defender a sustentabilidade dos recursos do mar en beneficio dos mariñeiros; sen frear a súa sobreexplotación por parte dos monopolios pesqueiros e sen poñer coto á irracional demanda dos parques en terra de tecnoloxía alimentaria;
- sen defender a vida, a paisaxe, a historia, a cultura e a identidade dos nosos ríos fronte á especulación dun negocio hidroeléctrico que ten máis que sobreexplotados os nosos recursos fluviais;
- sen cambiar o actual modelo de xestión de residuos apostando realmente pola redución, a recuperación e a reciclaxe en lugar de seguir defendendo a insalubridade e irracionalidade, ambientalmente insustentable, da incineración;
- sen devolver os recursos eólicos ao dominio público e sen seren estes explotados con criterios de sustentabilidade ambiental en beneficio da propiedade do monte e da economía da zona;
- sen un plan de mobilidade que recupere e potencie os camiños de ferro e o transporte colectivo fronte ao insustentable crecemento do parque de vehículos e a súa insaciable demanda de máis e máis grandes infraestruturas de transporte por estrada;
-sen, en fin, nada de isto dificilmente poderá Galiza e poderán os nosos labregos e labregas, os nosos mariñeiros e mariñeiras, os nosos traballadores e traballadoras, as nosas pequenas e medianas empresas, recuperarse dos efectos desta crise económica.
Nesta folga xeral xogámonos que o modelo neoliberal poda seguir afondando na explotación das clases populares e na expoliación da natureza ou que, en cambio, poda representar o inicio dunha loita, firme nos principios e decidida nas accións, en defensa doutro modelo económico e social.
Nesta folga xeral, non pode o ecoloxismo ficar mudo.
