Un conto real: Choio e o Rei Talento

Malia a que mudaron os tempos, queremos dicir as circunstancias, sempre que houbo ansia de contar, escoitar e saber, díxose que hai contos que son como a vida mesma. A mesma vida supera toda fábula. Pois hoxe trataremos dun conto: alá polo ano 71, cando aínda a censura da ditadura franquista asexaba a calquera nova iniciativa que saía da solidariedade, cando nun ambiente gris se cantaba o "Venceremos Nós" e se agrupaban as ideoloxías en células, as Edicións do Castro, iniciativa das "Industrias da Memoria" (Sargadelos e o Castro), editaron un conto da autoría de Guillerme Abeixón, "Choio e o Rei Talento". Como a toda obra didáctica non lle faltaba ensinanza. A literatura debera servir para algo. Dado o tempo e o contido sempre cavilei que o nome do autor sería un pseudónimo, mais non era así. Edición coidada, feita con ese amor que distinguía e revalorizaba ás cousas feitas naquelas industrias, as que supoñían unha imaxe anovadora da Galiza, as superaban os lastres dos esperpentos imperantes. Igualmente ilustrado, seguindo vellas leccións pedagóxicas e que tanto cumpren para educar, por Xosé Díaz, de quen tanto seguimos a esperar, como unha saída para retomar a continuidade dunha obra que el viviu como ninguén.

Dado o tempo cavilei que Guillerme Abeixón fora o pseudónimo de Luís Seoane, senón do artista e escritor padronés Manuel Beiró Buxán, mesmo de Alonso Montero ou dalgúns daqueles rebeldes "Piratas" que cantaba o poeta ourensán Antón Tovar, no tempo en que case todos eran "bueyes, bueyes para aguntar el yugo de las leyes...". Agora sei, polo mesmo Xosé Díaz que era obra dun admirador do "Che", un animador da movida coruñesa de finais dos sesenta, que logo, como moitos outros e tanta bonhomía perdéronse nas encrucilladas da emigración, polos camiños da vida e máis da liberdade. Isaac Díaz Pardo correu o risco das censuras e das multas, cousa que fixo como ninguén e publicou este libriño que pasou, como tantas cousas, sen éxito momentáneo pero coa gloria de atinar que o que sempre vence e marca diferenzas é o Talento. Iso do que agora mesmo se quere privar ás mesmas "Industrias da Memoria", onde aínda se gardan principios e recomendacións que calquera pobo debe seguir para non ser engulido pola globalización galopante. Velaí as diferenzas coa competitiva e aséptica louza China. Xa en tempos máis difíciles, de inicio e de emigración vencéuselle ó Dúralex... A identidade, a tradición, a innovación, foron receitas para facer con elas industrias que humanizan. O "Laboratorio de Formas", foi e debe seguir sendo un foro permanente de debate sobre cousas como as que aquí levamos dito e teñen que ver coas relacións e a convivencia. Algo que non prescribe.

"Choio e o Rei Talento" é un conto de onte, de hoxe e de sempre, recomendable para todos os públicos. Trata sobre as ansias e o comportamento do ser humano e que cobra novo interese cando as multinacionais, portadoras da deshumanización, compiten desaforadas e mandan ó asilo á identidade e ó rebelde inconformismo, motor de tantas cousas. Pérdense as ideas, o talento, a mellor artillería para competir. O creto da louza feita en Sargadelos e no Castro estaba dentro de cada peza, feita con teoría de país, con distinción, identidade, fronte á macdonalización impersoal. Produtos do talento fronte á ansia primitiva, insolidaria de atesourar o capital. Por outra banda cousa de onte, de hoxe e de cando haxa retos de competencia que será sempre. Aquelas eran industrias nacidas da ansia e do saber de humanistas que aprenderan e transmitiran a "derradeira lección do mestre", morto nas cunetas da guerra ou senón de tantos bos e xenerosos, que preferiron o exilio, como tamén dos que aquí enredáronse e acocháronse en barroquismos. Boa parte da semente do espoliado "Seminario de Estudos Galegos" que prendeu. Aquelas industrias de país foron iniciativa nacidas desto, con dous piares fundamentais, Isaac Díaz Pardo e Luís Seoane. E así acontece unha Historia e uns resultados que deberán remasterizarse, como as antigas cancións, adaptarse ás novas circunstancias para comprendelos mellor e seducir novamente fronte ós sempre cambiantes retos da globalización, os que tentan uniformizar ó mundo.

E como Guillerme Abeixón contou ese conto naquel tempo, coa mesma inxenuidade dos contos, así volo conto, coas particularidades de hoxe, que non son máis que de tempo e lugar:

Choio era un país no que os homes e as mulleres eran ceibes, por obra e graza do sei Rei, vello e sabio, chamado Talento. Aquel era un pobo rico, con ideas, traballo e os resultados dos dous... Talento fixo que aquel pobo esquecera as ansias de atesourar, dos cartos. Pois el dicía que deles nace a envexa e a loita... até que un día chegou a Choio alguén con xeitos fachendosos, para facerse ver, viña nun coche tirado por moitos cabalos... Aquelo engaiolou a uns cantos que se ofreceron, traballaron para el que montou mellores pazos e supermercados nos arredores. Ofrecía concursos, entretementos, cartos . Choio esqueceu a lección de Talento e seguiu ó recen chegado, chamado Capital... repetía e repetía "podedes vir, mercar cousas, voso Rei é pampo e os que lle fan caso tamén". Todos en Choio comezaron a dubidar do Rei Talento. Así empezou a división, a desgraza, moitos fixéronse servos do señor Capital, o único que facía o que quería, até que a xente deixou de traballar... entón os choións pecharon as súas tendas, moitos quedaron no paro e fóronse a outras terras. Capital paseábase por Choio e repetía " Xa vos dixen que os cartos serven para mercar e eu teño todo o que vos queirades, agora canto collades da terra e do mar, canto fagades é meu". En Choio reinou a inxustiza, todo esmorecía. O Rei Talento deu o remedio, desfacerse do farsante. Entón os choións montaron unha festa, cun atractivo elixir de ouro, que atraeu a gula de Capital, que bebeu e bebeu, até que ficou feito un penedo de ouro... entón en Choio aprenderon a lección, voltaron a reinar as ideas e a liberdade, as sabias recomendacións do vello Rei Talento... Colorín colorado o conto está acabado o que non levante o cu quedaralle chamuscado.