Reloxio de emocións
Acabo de escoitar con suma delectación o último disco de Raimon: Rellotge d'emocions (Picap, Barcelona 2011). Son dez cancións inéditas, todas do propio Raimon, agás Dire´del vell foc i de l´aigua (Salvador Espriu, Final del laberint, 1955). Hai algún tempo que ando dedicado a tradución ao galego da obra do autor de El vent.
No 2008 tivemos a ocasión de escoitar algunhas destas cancións que agora saen neste fermoso disco, no concerto que diu na Coruña, no Teatro Rosalía de Castro, compartindo escenario con Miro Casabella.
Ramon Pelegero Sanchís (Xátiva, 1940), Raimon, demostra neste disco, igual que nos directos, estar en plena forma tanto na escrita como na composición musical. Demostra unha vez máis que compromiso cívico e calidade musical poden ir unidas dunha maneira espléndida. Non podo alongar este artigo máis para poder incluir a tradución da primeira peza do disco que me emocionou tanto como aquel Raimon canta Espriu que comprei en Barcelona cando vivía en Grácia e o autor de Cançons de la roda del temps presidía Gran de Grácia. Raimon, grácies.
,A L'ESTIU QUAN SÓN LES NOU
A l'estiu quan són les nou
són les set hores de sol
aquí, per ara.
A l'hivern quan són les nou
són les vuit hores de sol
aquí, per ara.
Com m'envaeix el cos la teua absència,
com desaprenc les coses que sabia,
com cada nit que passa i cada dia
sent el desig de la teua presència.
A voltes pense que sense tu
no hagués fet res, mai de la vida.
A voltes pense que amb tu
no faré res mai de la vida.
Quan pense que pense aquestes coses
pense que sóc un desfici enamorat.
A l'estiu quan són les nou
són les set hores de sol
aquí, per ara.
A l'hivern quan són les nou
són les vuit hores de sol
aquí, per ara.
Per a que tu pugues ser tu
jo no he deixat de ser jo,
per a que jo puga ser jo
tu no has deixat de ser tu:
Tu i jo hem volgut
sempre ser-ne dos.
El temps cantat, el temps contat,
el temps comptat, que ara em queda
I que no sé si el cantaré, si el contaré,
si el comptaré, ni si me'n queda.
A l'estiu quan són les nou
són les set hores de sol
aquí, per ara.
A l'hivern quan són les nou
són les vuit hores de sol
aquí, per ara.
Raimon
NO VERÁN CANDO SON AS NOVE
No verán cando son as nove
son as sete hora solar
aquí, polo de agora.
No inverno cando son as nove
son as oito hora solar
aquí, polo de agora.
Como me invade o corpo a túa ausencia,
como desaprendo as cousas que sabía,
como cada noite que pasa e cada día
sinto o desexo da túa presencia.
Ás veces penso que sen ti
non tería feito nada, nunca na vida.
Ás veces penso que contigo
non farei nada, nunca na vida.
Cando penso que penso estas cousas
penso que son un desacougado namorado.
No verán cando son as nove
son as sete hora solar
aquí, polo de agora.
No inverno cando son as nove
son as oito hora solar
aquí, polo de agora.
Para que ti poidas ser ti
eu non deixei de ser eu,
para que eu poida ser eu
ti non deixaches de ser ti:
ti e eu quixemos
sempre ser dous.
O tempo cantado, o tempo narrado,
o tempo contado que agora me queda
e que non sei se o cantarei, se o narrarei,
se o contarei, nin se me queda.
No verán cando son as nove
son as sete hora solar
aquí, polo de agora.
No inverno cando son as nove
son as oito hora solar
aquí, polo de agora.
Raimon
[Tradución: Xan Fraga]
