Neste país nin deus dimite

Na colaboración do pasado marzo, baixo o pretexto da declaración que Urdangarín -denantes deportista, hoxe xenro do rei- fixo diante do xuíz, escribín que a monarquía, como sentenciou Unamuno, non é máis ca un apéndice atrofiado que se resiste a desaparecer. Engadín uns parágrafos de Prim, nos que dicía que era imposible facer unha república onde non había republicanos, e nós sabemos que, por razóns cronolóxicas, non estaba a pensar nin no PP nin no PSOE, acendidos palmeiros do rei. Os tímidos ataques á institución monárquica aumentaron desde o meu artigo, evidentemente non porque este, desde a plataforma de Terra e Tempo, máis visitada do que se pensa por tirios e troianos, influíse en ninguén, senón porque o propio monarca se está esforzando por tirar pedras contra o cada vez máis vítreo tellado da súa real casa.

A etapa reformista pola que nos fixeron pasar dun longo período francamente franquista a outro similar, aínda que non francamente, meteunos nun mesmo paquete constitucional a democracia e a monarquía, baixo a persoa que Franco ordenou, cando dixo que deixaba todo “atado y bien atado”. Que a diferenza entre as dúas etapas, a ditatorial e a democrática, ou, se preferimos, a “etapa plácida” de Mayor Oreja e o que hoxe temos non son máis que as dúas caras da mesma moeda, constatámolo con só mirar quen nos está a gobernar ou con contrastar os apelidos dos membros dos tres poderes para ver a continuidade das sagas a xeito de cortizas que flutúan en tódalas augas. Con Franco había unhas familias dirixentes, uns financeiros, uns empresarios, uns xuíces ou uns procuradores en cortes e hoxe son os seus fillos os que ocupan os mesmos ou semellantes postos. E non estou a pensar só na maioría dos casos, representada polo PP, senón tamén en tantos e tantos que, para se dar un aire de maior modernidade, preferiron facer o mesmo baixo a cobertura da socialdemocracia. Poderiamos traer a conto a contradición de moitos nomes de dirixente do PSOE opostos á lei da memoria histórica para non se veren obrigados a desdicir feitos ou verbas dos seus pais. No breve listado anterior non incluín o enorme poder da Igrexa, pois, hoxe, xa non está tan ben visto que a un cardeal lle suceda o seu fillo, como acontecía ata non hai tanto tempo, aínda que isto non sexa atranco para que as sectas e camarillas eclesiais garanten a continuidade ideolóxica dos cooptados para formar parte da Conferencia Episcopal.

O rei, non sei se porque coa idade decidiu facer o que lle dá a real gaña, como, aínda sendo plebeos, adoitan facer os vellos ou, porque “despois de min o diluvio” ou, como din os mariñeiros –prototipo de depredadores-, “cando se acabe para min acábase para todos”, conseguiu poñer en garda a toda a familia real e a toda a corte de turiferarios mediáticos. Escandalizarse agora coas cacerías ou a vida sexual do monarca está fóra de lugar, pois a historia recente é máis ou menos ben coñecida e non fai falla ser historiador para saber que a caza, despois de ter sido medio de subsistencia e vida para todo o mundo, foi monopolizada polos nobres e reis de tódalas dinastías e de tódolos países. Esta desmedida afección a matar animais non apareceu en España cos Borbóns, e xa o propio Filipe II, do que se dixo que era un rei burócrata que pasaba horas e horas despachando no gabinete, en realidade dedicaba tres ou catro días á semana á caza de todo tipo de bichería. Mesmo aquel home tan serio e prudente, por aquilo de que a ocasión fai do monxe ladrón, practicaba todo tipo de cacerías, como ben sabían, entre outras, Isabel Osorio, Eufrasia de Guzmán ou a mesmísima e parcheada princesa de Éboli. Tan celoso se mostraba dos seus dereitos exclusivos sobre a caza que non tivo inconveniente algún en asinar sentencias capitais a un par de labregos por matar uns coellos no couto real.

Tódolos reis foron cazadores e a maioría deles de pelo e de pluma, polo que non admira que Juan Carlos practique os mesmos deportes dos seus antepasados. O que non ten xustificación algunha é que abandone o país subrepticiamente e que teña que ser por mor dun accidente que todos nos informemos de que, mentres o pobo sobre o que reina está a pasalas como as putas na Coresma, el, cuns amigos que non imos xulgar aquí, anda a dilapidar moreas de diñeiro que, aínda que todo el procedese do seu estipendio, resultaría ofensivo para un pobo ao que se está a estruchar coma a un limón que logo se deita no lixo. As desculpas foron de neno pequeno collido pola nai lambendo o azucre, e os panexiristas, sabedores de que o enorme rédito que aquela noite do 23 para o 24 de febreiro lle proporcionou entre un bo número de españois, aos que lles seguen a gustar os contos de príncipes marabillosos e de reis bondadosos e demiúrgos arranxadores de problemas, xa non funciona entre as novas xeracións, decidiron desviar os ollos cara aos príncipes de Asturias. Que o rei é campechán e moi sinxela a raíña, esa muller educada en Alemaña para reinar onde fose, xa non cola, xa están amortizados, e os cerebros forxadores de imaxe deciden, nunha explosión de creatividade, que o foco cómpre situalo, agora, nesa parella marabillosa e moderna que chega ata o extremo de dar a cea e deitar as súas propias fillas. Fixemos o mesmo a miña muller e máis eu cos nosos tres fillos e nin tan sequera saímos na prensa local. Talvez porque é o mínimo que deben de facer uns pais responsables, aos que, en caso contrario, habería que lles retirar a patria potestade.

Empezaría por pedir a dimisión dos fenómenos que idearon tal estupidez, así como a dos seus colegas, sen dúbida deformados na mesma academia de publicidade, que decidiron que Mariano Rajoy e familia, para demostrar que son xente entre xente, farían unha viaxe comendo de tupper en plan piquenique á portuguesa. Seguiría por solicitar, por suposto con total respecto, a dimisión do rei, incluíndo no lote a toda a familia e, xa metidos en fariña, sabendo que é de balde e total non me van facer caso, aproveito para esixir, ata onde me permiten os meus dereitos de cidadanía, a do chamado valedor do pobo. Admírame que alguén defenda publicamente unha postura e, cando chegan as críticas, non teña o valor, a dignidade de mantela punto por punto, como faría un home de honor, ou de presentar a dimisión e desaparecer da escena.

Que difícil resulta conxugar en primeira persoa o verbo dimitir. Nunca entenderei como se pode estar tan apegado a un posto ou cargo para preferir saír con escusas de cativo e aplicar o de “digo Diego”, iso que tanto fai Mariano Rajoy, aínda que non se clarexe coa frase. Un meu profesor de bacharelato dicíanos que o tal dito viña daquilo que antes se nos ensinaba na escola, que non se podían facer borróns na escrita, senón lixeiras riscadas e meter entre parénteses. Disque un individuo principiou a carta así: “Querido Digo (cuando digo digo, no digo digo que digo Diego)”. Se non foi deste xeito, puido ter sido. Tiven outro profesor, a principios dos setenta, que dicía: “Estes diez mandamientos se encierran en dos: en este país ni Dios dimite y en este país no dimite ni Dios”. Amén.