Na cultura, en Cambados unha pinga contra o auto-confinamento
Vén de rematar o verán máis estraño das nosas vidas, época do ano sempre chea de actividades e datas sinaladas que eran cita obrigada; citas e celebracións que desapareceron baixo o manto da covid-19 que todo o cubre.
A desaparición deactividades que eran fundamentais nas nosas vidas: viaxes, festas e celebracións....asumiuse con total naturalidade, feito que considero moi preocupante.
Que ninguén interprete que estou poñéndome a carón dos negacionistas ou desa xente irresponsábel que coa súa conduta pon engrave perigo tanto a súa propia saúde como a saúde colectiva. Pero empezo a pensar que despois de meses de relación estreita coa pandemia estamos caendo nun auto-confinamento que de non superalo pode ter consecuencias moi graves para o noso futuro.
Afortunadamente hai colectivos que non están dispostos a auto-confinarse, colectivos que deciden facer cousas ou manter actividades, sempre con estritas medidas de seguridade sanitaria, porque son conscientes de que o auto-confinamento pode ser o prólogodunha amputación, unha amputación que é moito máis que a caída temporal dunha cita na axenda.
Un dos sectores máis afectados pola actual situación é o da cultura, algo que non é novo pois sempre que hai unha criseimponse a idea de que a cultura é un ben suntuario que non precisa apoio e podemos e debemos prescindir dela diante de necesidades máis urxentes. Un argumento que en principio pode parecer lóxico, pero teñamos moito ollo pois quen defenden esa postura non o fan por unha simple e lóxica orde de preferencias e necesidades; de ser así antes da cultura defenderían a redución ou a anulación de apoios a outros sectores realmente menos importantes ou menos necesarios, desde os gastos en adquirir armamento de guerra até as subvencións á igrexa católica por poñer só dous exemplos.
Confinar a cultura supón mutilar ao ser humano, pois a cultura é a que nos fai persoas, e dar pasos atrás neste ámbito supón un retroceso brutal para calquera povo, e moito máis para unpovo como o noso que posúe unha cultura minorizada.
Na última semana do mes de agosto a Asociación Cultural Xironsa de Corvillón foi unha desas pingasque se enfrontaron ao auto-confinamento. Xironsa é unha asociación modesta que desde unha parroquia de Cambados traballa pola preservación e fomento da nosa cultura, especialmente da nosa música popular; e fronte á decisión adoptada por outras asociación e colectivos de suspender toda actividade ou reducila ás redes sociais, adoptaron a arriscada decisión de manter a celebración da
XXª edición do seu Festival “Xironsa punto e aparte...”
Sei que tiveron dúbidas e cando decidiron tirar para diante houbo quen ollaron para eles con mala cara por mantelo; pero como dicía o presidente de Xironsana presentación dunha das actividades a cultura non pode confinarse.
Seguro que houbo festivais que pola súa estrutura e profesionalización ao mellor foi imposíbel realizalos; pero valoro moi moito os tres días que nos agasallou Xironsa ás persoas que asistimos ao seu festival; moito máis modesto que en edicións anteriores, e anulando actividades que podían supor un risco como o seu tradicional xantar popular. O XX Festival de Xironsacelebrouse co traballo voluntario coma sempre, contando con todas as medidas de protección e seguridade sanitaria, efoi un éxito de público; superando os medos e demostrando que a xente apoia a quen traballa pola cultura e considera que en momentos como o actual hai que estar aínda máis con ela.
Xironsa podía ter decidido non organizar o seu festival este ano e anunciar que o vindeiro sería moito mellor, non recibiría críticas e moitos aplaudirían, pero deixaría un baleiro.
A desaparición deactividades que eran fundamentais nas nosas vidas: viaxes, festas e celebracións....asumiuse con total naturalidade, feito que considero moi preocupante.
Que ninguén interprete que estou poñéndome a carón dos negacionistas ou desa xente irresponsábel que coa súa conduta pon engrave perigo tanto a súa propia saúde como a saúde colectiva. Pero empezo a pensar que despois de meses de relación estreita coa pandemia estamos caendo nun auto-confinamento que de non superalo pode ter consecuencias moi graves para o noso futuro.
Afortunadamente hai colectivos que non están dispostos a auto-confinarse, colectivos que deciden facer cousas ou manter actividades, sempre con estritas medidas de seguridade sanitaria, porque son conscientes de que o auto-confinamento pode ser o prólogodunha amputación, unha amputación que é moito máis que a caída temporal dunha cita na axenda.
Un dos sectores máis afectados pola actual situación é o da cultura, algo que non é novo pois sempre que hai unha criseimponse a idea de que a cultura é un ben suntuario que non precisa apoio e podemos e debemos prescindir dela diante de necesidades máis urxentes. Un argumento que en principio pode parecer lóxico, pero teñamos moito ollo pois quen defenden esa postura non o fan por unha simple e lóxica orde de preferencias e necesidades; de ser así antes da cultura defenderían a redución ou a anulación de apoios a outros sectores realmente menos importantes ou menos necesarios, desde os gastos en adquirir armamento de guerra até as subvencións á igrexa católica por poñer só dous exemplos.
Confinar a cultura supón mutilar ao ser humano, pois a cultura é a que nos fai persoas, e dar pasos atrás neste ámbito supón un retroceso brutal para calquera povo, e moito máis para unpovo como o noso que posúe unha cultura minorizada.
Na última semana do mes de agosto a Asociación Cultural Xironsa de Corvillón foi unha desas pingasque se enfrontaron ao auto-confinamento. Xironsa é unha asociación modesta que desde unha parroquia de Cambados traballa pola preservación e fomento da nosa cultura, especialmente da nosa música popular; e fronte á decisión adoptada por outras asociación e colectivos de suspender toda actividade ou reducila ás redes sociais, adoptaron a arriscada decisión de manter a celebración da
XXª edición do seu Festival “Xironsa punto e aparte...”
Sei que tiveron dúbidas e cando decidiron tirar para diante houbo quen ollaron para eles con mala cara por mantelo; pero como dicía o presidente de Xironsana presentación dunha das actividades a cultura non pode confinarse.
Seguro que houbo festivais que pola súa estrutura e profesionalización ao mellor foi imposíbel realizalos; pero valoro moi moito os tres días que nos agasallou Xironsa ás persoas que asistimos ao seu festival; moito máis modesto que en edicións anteriores, e anulando actividades que podían supor un risco como o seu tradicional xantar popular. O XX Festival de Xironsacelebrouse co traballo voluntario coma sempre, contando con todas as medidas de protección e seguridade sanitaria, efoi un éxito de público; superando os medos e demostrando que a xente apoia a quen traballa pola cultura e considera que en momentos como o actual hai que estar aínda máis con ela.
Xironsa podía ter decidido non organizar o seu festival este ano e anunciar que o vindeiro sería moito mellor, non recibiría críticas e moitos aplaudirían, pero deixaría un baleiro.