Mandele Mandele Mandele

É o tempo das chuvias, é o tempo das chuvias, cantan as ras na lagoa das árbores con follas bolboreta.
O pai Okavango, o grande río, fai florecer unha vez máis os estensos bosques de mopane.
O pai Okavango, o grande río que nunca ve o mar, fillo de Xaxaba, o manancial do que abrollan as augas profundas nos cumes do norte.
Esta é a terra de Kubu, o irmán hipopótamo.
Esta é a terra de Thulwa, a alta xirafa.
Esta é a terra de Nare, o búfalo negro.
Esta é a terra de Pitse Ya Naga, a pequena cebra, e de Mokabayane, o antílope que chouta lixeiro.
Esta tamén foi a terra de Tshukudu, o rinoceronte de corno branco, aquel que xa non corre sobre a herba.
Eu son a voz de Tlou: o trono que retumba cando pisa, o corpo que fai sombra de baobab nos soños dos setsuane.
Eu son a voz de Tlou, o mastodonte: aquel que axita o aire coas orellas, aquel que fai nacer a chuvia da súa trompa.
Eu son a voz de Tlou, o paquidermo: sesenta veces secou a terra que piso; sesenta veces enchoupouse de novo.
Aquí habito desde os tempos en que Kori, a avutarda de longo pescozo, tomou posesión das ribeiras do Okavango.
Vou vello; axiña emprenderei a viaxe que remata no lugar sen nome, máis alá das dunas vermellas do Kgalagadi, na gándara da Grande Sede, alí onde todos os corpos fican reducidos a calcio e poeira.
Vou vello: mais aínda son carne e marfil, pulmón e sangue, memoria hervíbora da terra que tripo.
Eu son Natureza.
Eu son Continente.
Eu son Elefante.
De súpeto, axítanse os babuínos.
De súpeto, Nthsu, a aguia branca, advirte co seu voo do perigo.
Mandele, mandele, mandele!
Outra vez a tribo de pel pálida, os fillos da Lúa, aqueles que nunca se deteñen a escoitar o rechouchío dos paxaros nos sicomoros.
Ruídos que non emanan da terra: metálicos, mecánicos, feroces.
De súpeto, un estrondo.
Unha lanza invisible que estoupa e que abrasa.
O corpo cambalea, montaña que retumba e se derruba.
De súpeto, a noite nos ollos.
Alguén lonxe, un vellote torpe, co sorriso torto do cazador, fai acenos de triúnfo.
Cheira a home branco no esplendor do Okavango.
O pai Okavango, o grande río, fai florecer unha vez máis os estensos bosques de mopane.
O pai Okavango, o grande río que nunca ve o mar, fillo de Xaxaba, o manancial do que abrollan as augas profundas nos cumes do norte.
Esta é a terra de Kubu, o irmán hipopótamo.
Esta é a terra de Thulwa, a alta xirafa.
Esta é a terra de Nare, o búfalo negro.
Esta é a terra de Pitse Ya Naga, a pequena cebra, e de Mokabayane, o antílope que chouta lixeiro.
Esta tamén foi a terra de Tshukudu, o rinoceronte de corno branco, aquel que xa non corre sobre a herba.
Eu son a voz de Tlou: o trono que retumba cando pisa, o corpo que fai sombra de baobab nos soños dos setsuane.
Eu son a voz de Tlou, o mastodonte: aquel que axita o aire coas orellas, aquel que fai nacer a chuvia da súa trompa.
Eu son a voz de Tlou, o paquidermo: sesenta veces secou a terra que piso; sesenta veces enchoupouse de novo.
Aquí habito desde os tempos en que Kori, a avutarda de longo pescozo, tomou posesión das ribeiras do Okavango.
Vou vello; axiña emprenderei a viaxe que remata no lugar sen nome, máis alá das dunas vermellas do Kgalagadi, na gándara da Grande Sede, alí onde todos os corpos fican reducidos a calcio e poeira.
Vou vello: mais aínda son carne e marfil, pulmón e sangue, memoria hervíbora da terra que tripo.
Eu son Natureza.
Eu son Continente.
Eu son Elefante.
De súpeto, axítanse os babuínos.
De súpeto, Nthsu, a aguia branca, advirte co seu voo do perigo.
Mandele, mandele, mandele!
Outra vez a tribo de pel pálida, os fillos da Lúa, aqueles que nunca se deteñen a escoitar o rechouchío dos paxaros nos sicomoros.
Ruídos que non emanan da terra: metálicos, mecánicos, feroces.
De súpeto, un estrondo.
Unha lanza invisible que estoupa e que abrasa.
O corpo cambalea, montaña que retumba e se derruba.
De súpeto, a noite nos ollos.
Alguén lonxe, un vellote torpe, co sorriso torto do cazador, fai acenos de triúnfo.
Cheira a home branco no esplendor do Okavango.