Historia de dous Albertos

O 5 de abril de 1992 un home chamado Alberto Fujimori, na altura Presidente da República do Perú, decidiu pola súa conta clausurar o Congreso e demais institucións constitucionais do país andino. Alegaba o individuo como xustificación dos seus plans golpistas que o texto constitucional vixente non lle outorgaba suficientes privilexios lexislativos e a cámara parlamentaria, na que o partido que o sustentaba non tiña maioría, non o apoiaba en todas as súas decisións e, polo contrario, porfiaba en exercer o seu lexítimo control sobre a acción de goberno. Un escándalo, sen dúbida, ao que cumpría pór fin canto antes, polas boas ou polas bravas.

Aquel episodio, aínda ben recente e relativamente coñecido pola opinión pública, ficou denominado como "o autogolpe" e supuxo, como primeira consecuencia, a ruptura constitucional no Perú e a elaboración dun novo texto feito á medida dos intereses políticos e persoais do presidente-ditador - hoxe en día xulgado e encarcerado por corrupción e crimes de estado -mais, sobre todo, á medida do verdadeiro beneficiario para o que Fujimori obedientemente traballaba: o imperialismo norteamericano e o capital trasnacional. Non por acaso, tense dito que o acontecido no Perú baixo o seu mandato foi un máis dos experimentos que a ultradereita neocon puxo a funcionar en América latina; neste caso, a diferenza de Chile, revestindo a ditadura pura e dura que na práctica significou coa conveniente mascarada democrático-electoral. Outro tanto do que vén de acontecer, por exemplo, en Colombia en datas ben recentes.

Alberto Fujimori, logo dun surrealista periplo a ambas as beiras do Pacífico nunca ben esclarecido, con supostos asilos políticos e deportacións incluídas, repousa hoxe na cadea -nunca mellor dito, por desgraza, o de "repousar", dados os luxos e privilexios dos que goza.

Dezaoito anos após o que tamén se dera en chamar o "fujimorazo", asistimos na Galiza a un espectáculo cando menos tan surrealista como o das fuxidas do ex mandatario latinoamericano: un Presidente da Xunta, curiosamente tamén chamado Alberto, que parece decidido a emulalo a calquera prezo. Imaxinamos, obviamente, que non para ter idéntico final, mais semella que si, cando menos, para poder "aplicar", máis que o seu programa electoral, a súa ensoñación, o seu delirio, ao prezo que for. Mesmo elaborando leis á súa medida cando amplos sectores sociais fortemente mobilizados, organismos, institucións, axentes sociais representativos, entes internacionais e mesmo os tribunais de xustiza se conxuran e confabulan contra el e deciden, con intolerábel ousadía, non darlle a razón. Non se sabe ben que teñen, que sempre lles acaba pasando o mesmo. Lembran un tal José María Aznar? Pouca memoria ten esta xente!

Semellanzas -casuais ou non -á parte, é evidente que os escenarios nos que se moven ambos Albertos é ben diferente: o Perú das dúas últimas décadas do pasado século pouco ten a ver coa Galiza que a Alberto Núñez Feixóo lle toca gobernar, e viceversa. Porén, malabarismos coa historia máis ou menos traxicómicos á parte, non deixa de desacougar que, no fondo, subxaza en determinada cultura ideolóxico-política o profundo desprezo ás maiorías sociais, cando deixan de ser convenientemente manipulábeis e deciden arreporse fronte a abusos que máis tarde ou máis cedo acaban por evidenciarse a ollos de calquera. Por non falarmos do arrepío que produce comprobarmos a lixeireza con que con toda frecuencia eses mesmos sectores cuestionan o Estado de Dereito ou as institucións e organismos que tanto din louvar... mentres lles son útiles e cumpren a súa función.

Noutras palabras: non deixa de ser cinismo da peor especie manifestar adhesión solemne ao Consello Consultivo de Galiza e "vender a moto" de que o actual goberno "respecta" e "toma en conta" o ditame negativo (e demoledor!) a respecto do Decreto 79/2010 do mal chamado plurilingüismo no sistema educativo -o decretazo feito DOG -cando ao tempo se anuncia a promulgación dunha lei "ad hoc" (expresión pseudolatinizante que quere dicir en realidade "o que nos pete") para facer legal polas bravas o que é de todo punto de vista ilegal polas boas.

Ben pensado, fan ben en usar o latín, que a fin de contas ben que lle servía aos poderosos para ter afastado o pobo dos asuntos públicos.