Emigración

Tremíalle o corpo navegando a carón da estatua da liberdade, sen saber qué facer. A dúbida roíalle as entrañas, a liberdade éralle descoñecida, por iso aquela inmensa muller, coroada e cun facho na man, encravada nun chan rochoso, dicíalle ben pouco aínda que calquera cousa mellor que a represión Franquista. Alí estaba coma un símbolo, coma un aviso premonitorio, cecais coma un anuncio de tempos novos, de novas vidas. Albiscábase un pouco máis adiante, a pequena illa de Ellis, á vista, alongada e con relevos pouco acusados, anaco de terra por onde pasaban os inmigrantes ilegais á espera de ser deportados aos seus países de orixe. O mítico illote que tanto escoitara falar constituía o limite desa liberdade anunciada.

Unhas víñanlle e outras íanlle, acobadado na amura de estribor, agardando a manobra de atraque; os pensamentos bulían e no mirar, os ollos afundidos de quen non ten nada que perder nin tampouco que agardar. Non chegara o sol aínda a medudia, e diante dos seus ollos navegaban barcos de diferentes pavillóns, transportes de mercadorías e de pasaxe; uns coma eles tirando cara terra, e outros saíndo a mar aberto, poñendo proa ao seu destino.
Ao seu carón unhas gaivotas batían as ás na procura de alimento.
Non podía controlar os feitos fortuítos que deciden o futuro dunha persoa, pero si podía pelexar por transformar as cousas adversas en favorables.
Deixou detrás de si o barco atracado nun peirao de Brooklyn, a libreta de navegación e todos os seus documentos de identidade. Non portaba máis roupa cá do lombo, non fose ser que o oficial de garda desconfiase e non o deixase saltar a terra albiscando as súas intencións de deserción. Coma sempre, levou tamén consigo a equipaxe que máis pesaba na alma: as pantasmas que daban dalgún xeito forma ao medo do pasado.

Fuxir do barco era a alternativa á probeza; deixar detrás de si un mundo mal concibido, un mundo de fame e traballo. Saíu do recinto do peirao deambulando dun lado para outro sen rumbo fixo, entre grandes edificios máis altos dos que ollara nas súas viaxes de porto en porto, e máis automóbiles dos que a cotío transitaban por aquelas inmensas cidades que el coñecía moi ben. Camiñaba con medo, non fora ser que alguén da emigración lle botara a man, non era mais que un fuxido dun barco que quedaba ilegalmente no país, e sabía moi ben se tiña que vir de volta ó que lle agradaba coas autoridades do rexime. A cadea.
Encomezar unha nova etapa era a súa arela a pesar de sentir unha fonda tristura pola súa terra, a tristura do que sabe de certo que non vai regresar endexamais. Era como se lle faltase algo na súa vida que precisaba como os bocados e que sabía con certeza que ía atopar alí. O seu propio destino.simplemente por iso, pagaba a pena vivir nun país estraño e encomezar unha nova vida. Colleu un taxi amarelo e amosoulle ao chaufre un papel enrugado cun enderezo, escoitoulle unhas verbas que non comprendeu, mentres arrincaba o motor do automóbil, de seguro que aquel home xa vivira a escena máis veces e sabía moi ben o que estaba acontecendo. Pasaron ao lado dun edificio que el xa vira nunha película do cinema mudo; Empire State Building, espetoulle o chofer vendo a faciana de estrañeza.

Preto de alí rematou a viaxe, estaba en Newark pagou o importe, contaba con algún dólar que comprara nun banco de Inglaterra por se acaso quedaba na América; non os quitaba de enriba nin para durmir, metidos dentro dun trapo cosido no cinto; tíñano que matar para deixarse roubar.

Aló quedou disposto a pelexar polo seu destino, en terra allea.