Demis Roussos

Estaba preparando o xantar cando na radio comezou a soar aquel Triqui Triqui que tanto cantabamos nos anos mozos, unha canción movida de Demis Roussos. E coa canción veu a noticia da súa morte en Atenas, en xaneiro deste ano. Hoxe, mentres escribía, repetiron o Triqui Triqui e a imaxinación comezou a despegar na lembranza de tempos anteriores, máis mozo aínda, máis mozos e mozas aínda, cando andabamos por Madrid preparando a carreira, ou rematando xa, naquel 1968 movido e contestatario.

O Demis foi, dalgún xeito, o que acompañou os primeiros amores e as primeiras batallas dunha xeración galega que por diversos motivos aparecemos en Madrid. Amores, loitas, ilusións... o mundo era grande e noso. E este mundo estaba acompañado sempre pola música. O Demis e os Beatles eran os nosos máximos líderes e con eles repetiamos cancións e poemas, dalgún xeito, revolucionarios. Aparecía el como un Cristo, contestatario, primeiro co grupo do que era cantante, os Aphrodites Child, tocando rock progresivo (no album 666, aquilo que repetiamos a rir, Fallem fallem fallen, is Babylon the great). Coa súa voz tremente e aguda que facía saltar até as pedras. Moi persoal. Orixinal. Atractiva. Sentimental.

A apoteose veu nos anos 70, distribuídos xa nós polos territorios da Galiza, con outras visións, menos inxenuos, madurando nunha carreira de vertixe, enfrontando a vida e a agonía dun rexime político que teimaba en manter a súa hexemonía. A voz do Demis Roussos seguiu acompañándonos, agora en solitario ou con Vangelis, co cal compuxo outras melodías de impacto no album Magic.

Afacémonos a mitificar os anos andados, e volvemos a eles co recordo, nas paisaxes movedizas da mente, que os van modelando con amor e sorrisos. Aqueles primeiros escritos, poemas ou contos ou novela, inxenuos e inseguros, contando o mundo amplo, enorme que se desenvolvía cada día ante os nosos ollos admirados. Andrés Dobarro aparecera un día cantando o Tren. Tren que me leva pola beira do río... Mais como a Nova Canción Galega comezaba a ter forza non nos entusiasmaba. Os domingos no Clube de Amigos da Unesco, aquel grupo de mozos e mozas galegas que acabamos militando na UPG. Veu iso da amizade tamén, das cuncas de falsificado ribeiro que tomabamos alegres no Breogán, un bar da Praza de España.

,
Veu das tardes de domingo pasadas na casa do pintor Reimundo Patiño. Dos viños que tomabamos con Bautista Álvarez, Xabier Pousa, Carmela Briones ou a Natalia Escrig que tamén nos deixou hai uns meses. Nomes queridos: Pilar Allegue, Vicente Vázquez, Benchosei... Dos paseos que dabamos pola cidade universitaria, galegos, vascos e cataláns formando grupo homoxéneo. A primeira manifestación da miña vida, pola Gran Vía a correr diante dos grises, coa miña iniciadora nestas loitas, a Carmiña de Cangas, muller rexa, valente, que nos prohibía comer queixo de Castela por iso, porque era de Castela. Despois, no colexio San Xoán Evanxelista onde viamos películas rusas prohibidas (insuperábel Serguei Eisenstein) ou escoitabamos conferencias incendiadas. Alí chegaron tamén cantantes galegos e cataláns, como o Miro ou a María del Mar Bonet. Máis tarde, Raimón, o valenciano. A aula toda levantada en pé repetindo a canción, Al vent, la cara al vent, el cor al vent..., e iso que estabamos en Madrid, a capital do reino. Tamén a voz de Manuel María na universidade, rexa nos poemas, forte, que lle valeu unha boa multa. A bandeira: Viva Galicia ceibe e socialista. O poder non o podía aturar e tamén se incendiou.

Foron cinco anos moi felices en Madrid. Porque representaron realmente unha prolongación da adolescencia. E porque deron nacemento, na Corte, á rebeldía contra os imperios. E cabo das emocións, sempre, fronte á tortura do flamenco comercializado e devastado, a música que nos viña de Liverpool, Atenas ou Galiza. Como un facho enorme levantado sobre os nosos corazóns. Como ía esquecer ao Demis Russos, compañeiro alegre daqueles anos ao que sempre lle fomos fieis e seguimos preocupados na etapa do combate á súa gordura e da depresión. Como non sentir o corazón ferido coa noticia da súa morte? O mundo vaise reducindo, empobrecendo. E agora, mesmo agora que escribo, poño a música para sentir de novo a voz tremente e rexa tan persoal: Forever and ever... (Sempre e para sempre, por sempre e sempre serás o único que brilla en min como o sol da mañá...).


,-------------------------------------------------------------------------------------------------
Nota da Fundación Bautista Álvarez, editora do dixital Terra e Tempo: As valoracións e opinións contidas nos artigos das nosas colaboradoras e dos nosos colaboradores -cuxo traballo desinteresado sempre agradeceremos- son da súa persoal e intransferíbel responsabilidade. A Fundación e mais a Unión do Povo Galego maniféstanse libremente en por elas mesmas cando o consideran oportuno. Libremente, tamén, os colaboradores e colaboradoras de Terra e Tempo son, por tanto, portavoces de si proprios e de máis ninguén.