Arrastre ó dia
Nunha anoitecida do mes de novembro saía da ría o " Fanequeiro" ás augas bravías da costa, a travesía aínda apesares do mal tempo, viña sendo, das que entran na normalidade neses meses, tempo no que vai rematando o outono e ven comezando o inverno.
O vento consentía ir arranxando a manobra: arames de aceiro galvanizado e reforzado, deben contar con boas condicións de resistencia debido ás tensións e tamén ter en consideración a súa flexión, debido ás duras probas de resistencia e flexibilidade no arrastre. Un arame demasiado ríxido non é doado para manobrar, forma ángulos no seu percorrido polas poleas dificultando o traballo e as máis das veces impedindo.
Con esta conversa viña o contramestre do barco ensinando a un mozo, de non máis de dezaseis anos, acababa de embarcar, e enfrontábase á súa primeira marea. "Xornadas de máis de doce horas de traballo rapaz, é duro, e aínda así ninguén morreu deste oficio", dicía cun sorriso no bico.
Seguía aconsellándolle: "Tes que acostumarte a durmir co motor andando e o mar batendo forte. Instinto do mariñeiro, conservación e loita, si o barco recibe un golpe de mar despídeche de onde te atopes, petas contra todo o que hai ó teu carón, ese mesmo instinto que antes che falaba, faiche erguer de súpeto, non sabes se o barco se está afundindo, o mar envólveche en segundos, e non perdoa endexamais, noutros tempos era peor. Este é barco de ferro, os de madeira non tiñan as comodidades que contamos agora, aló durmiamos amoreados todos nun camarote, non tiñamos retretes nin tampouco duchas e, neste temos de todo, aínda que os de madeira contaban coa vantaxe de que se abalaban mellor no mar, levábanse mellor con el, tiñan máis compenetración, ían máis suave e tardaban moito en perder a estabilidade, tamén debo dicirche que rompían antes".
Traballaban con cabos de distintas menas, flotadores, portas de arrastre e cadeas con abrillantados moi distintos, segundo a súa posición de arrastre nos fondos, brillos debidos ás viaxes de cotío por riba da area, chegando ó caladoiro xa a manobra viña arranxada, o contramestre e os mariñeiros xa dispoñan do aparello armado e a punto para largar, danlle os últimos preparativos ás portas e á malleta.
O patrón dende a ponte de mando olla para onde debe de largar e decide facelo pola popa, coñecía cada recuncho e observaba todo coa paciencia dun home de mar: capacidade, sabedoría para agardar por algo que non ven de súpeto, sosego, calma aprendida en máis de vinte anos do salitre, sabía que ningún mar era igual a outro, cada un deles tiña os seus peixes, mentres o contramestre e mariñeiros filan o calamento co que van a traballar, a fondura elixida era de bastantes brazas e debían de largar moito cable.
Filado e o aparello asentado, van dando a marcha e segue á velocidade ca que se quere rastrexar, en largar ocuparon unha hora e, a manobra discorría con mal tempo e presentábase algo perigosa.
O primeiro lance sería de catro horas para despois virar e dividir o tempo en base ós períodos marcados de traballo. Logo dese tempo o patrón dou a orde de virar e a maquinalla vai cobrando o calamento, ata que chegaron ás portas por medio da falsa boza, envólvenos no carretel e lían os calamentos e os ventos. Xa o saco emerxe do mar, ven con moito peixe e estaba para baldeirar enriba do pantano e, cumpría comezar a escoller o peixe, para voltas a repetir a mesma manobra de arrastre.
O mar batía no costado de estribor, desestabilizando a seguranza, miles de bandazos, facían difícil o traballo na cuberta, forza inmensa, coma se tódalas enerxías da natureza se xuntaran naquel anaco de mar. Aínda o amencer non se deixaba ollar e as maragadas xogaban co "Fanequeiro", ensinándoo e agochandoo a capricho da forza do vento e do mar cando ninguén albiscaba o que ía acontecer nun instante, no medio dos salseiros coas roupas de augas a pingar.
