A historia comezou a cantar

1GR-12-E1-B

-------------------- D: --------------------
Das Zeitalter des Perikles / Foltz

Perikles, athen. Politiker, um 500 v.
Chr. - 429 v.Chr.
- "Das Zeitalter des Perikles". -
(Versammlung der bedeutendsten Kuenstler,
Dichter und Philosophen der Zeit).
Druck, spaetere Kolorierung, nach dem
Gemaelde, 1852 ff., von Philipp von Foltz
(1805-1877).

-------------------- F: --------------------
L'epoque de Pericles / Foltz

Pericles, homme politique athenien,
vers 500 av. J.-C. - 429 av. J.-C.
- "Das Zeitalter des Perikles"
(L'epoque de Pericles). -
(Rassemblement des artistes, poetes
et philosophes les plus connus de
l'epoque).
Impr., coloriee post., d'ap. le tableau,
1852, de Philipp von Foltz (1805-1877).
A historia comezou a cantar

A arte é sempre a expresión de cada momento histórico, e o actual viñalle dar a razón a Fukuyama: a historia finalizou, non hai alternativa posíbel, chegamos ao grande momento, o único real, viábel, desexábel, no que só capitalismo e a democracia burguesa ten avance. Só fica buscar unha solución ao aburrimento e gardar ben os museos da historia onde debe estar ben fechada.

Venceu e convenceu. É inútil e mesmo antiestético utilizar a arte como vía de intervención social, cando menos se non é para mostrar que chegamos ao final dos tempos, que a roda da historia parou en seco, que xa nada se vai mover. Como moito pódesenos deixar ver o mal que está o mundo non sometido á disciplina.

Quen se mover non sairá na foto, así que mellor non tentar á sorte. Calquera inquedanza humana é só filosófica así que pode ter todo o campo aberto mentres non se meta en política.

Mais recentemente, no frío de xaneiro, cando aquí no lar só tiñamos o lume da Quenlla e uns pouquiños a resistir, no outro lado do espello, no alén Miño abafado pola crise, pola falta de saídas, no Portugal onde como na Galiza a historia xa non se movía, que voltar ser aquel pobo que se "debruçava como un vime de tristeza sobre um rio onde mirava a sua própria pobreza que cantara Ary dos Santos, alí nas vinhas sobredos vales socalcos searas serras atalhos veredas lezírias e praias claras", nun grande recital desa música da que xa ninguén normal pode gostar, mais ateigado de xente non resignada ao aburrimento sentezado por Fukuyama, ao sul da nosa lingua, "alguem que lhe queria bem um día prantou um cravo".

Quen dixo que xa ninguén tiña esperanza? Que a esperanza morrerá en 1989? Que xa ninguén se sentía identificado coa arte que necesariamente precisa de intervir, de actuar, de remover a sociedade?

Un grupo que conta só con dúas guitarras, un contrabaixo e unha voz magnífica, unha soa canción, inédita, mostrada ao público por vez primeira no Coliseu do Porto, puxo a andar outra vez a historia.

E declarou a senteza a morte da geración sem remuneraçao, a geraçao vou-queixar-me-para-que, a geraçao casinha-dos-pais. Ten que se erguer no seu lugar a xeraçao "já-nao-posso-mais-que-esta-situaçao-dura-há-tempo-de-mais", e abrir a porta da historia e dun mundo novo.

Por que a arte ou vale para nos facer mais parvos, para dar fe das bondades do cinismo, ou ten que facer valer as grandes inquedanzas sociais e humanas e denunciar "este mundo parvo", sinalalo co dedo, perseguilo, executalo. E para quen queira negalo, abortar o cravo da esperanza, para eses grandes analistas que nin contemplan porque non queren o suceso dunha simples canción simples, chegou ela: "O seu nome é Deolinda e tem idade suficiente para saber que a vida não é tão fácil como parece, solteira de amores, casada com desamores, natural de Lisboa, habita um rés-do-chão algures nos subúrbios da capital. Compõe as suas canções a olhar por entre as cortinas da janela, inspirada pelos discos de grafonola da avó e pela vida bizarra dos vizinhos. Vive com 2 gatos e um peixinho vermelho..."

Gozade con ela.