Todos á cadea. O medo e a desconfianza son a base dos movementos reaccionarios
"El que la haga que la pague. Que el condenado tenga que arrepentirse en la prisión cada dia de su vida"
Iste é o obxectivo que o portavoz do Partido Popular pretende acadar ao través dunha reforma legal e así o acaba de expoñer con toda claridade nas Cortes do Estado.
Non se pretende en modo algún traballar na dirección de evitar o delito ou lograr persoas e modelos de sociedade que reduzan a delincuencia; o realmente importante é a satisfacción de vengarse do delincuente. Xuristas, fiscais, criminólogos, sociólogos, psicólogos, e-polo visto- uns poucos deputados, teñen chamado a atencion nos últimos tempos sobor do grave erro de pretender solucionar o problema da delincuencia ou da violencia exclusivamente coa represión, sen sequera analisar con profundidade as causas próximas ou remotas de fenómenos tan complexos. A excitación dos sentimentos máis negativos como a vinganza ou o odio foi e segue a ser un dos potentes instrumentos de propaganda do ultraconservadurismo e do fascio. Primeiro dende os poderes fácticos introducen a súa ideoloxía na cidadanía e logo presionan aos Gobernos e a sociedade para que camiñe nesa dirección. O máis útil para a sociedade non é ir condenando a cadea perpetua ou a pena de morte un tras de outro a todolos delincuentes, o verdadeiramente útil sería ir reducindo a violencia estrutual, social, individual... E moito máis útil previr o cancro que ter que curalo. Aínda que é posíbel que a algúns "vendedores de quimioterapia" sexan listos dabondo como para tirar beneficio de determinadas enfermidades sociais que eles mesmos axudan a crear... O máis preocupante é ver como quen se din progresistas caen nas súas redes.
Fai uns anos un grupo de persoas dende a tribuna do público no Parlamento do Estado amosou unha pancarta coa seguinte lenda: "Todos á cadea". Creo recordar que era xente próxima a Esquerda Unida.
Esta frase que denunciaba as crecentes tendencias represivas foi trasmutada por outra repetida dende entón milleiros de veces por todo tipo de representantes e comunicadores en institucions públicas e privadas e que ten idéntico significado, mais non con intención de denuncia senón con carácter imperativo: "Endurecemento das penas".
Non existe nin no Estado nin en Galiza un discurso ideolóxico racional -agás o nacionalismo e pouco máis- que diferencie a chamada esquerda da chamada dereita, nin o reaccionario do progresista, nin o democrático do antidemocrático. Os dous discursos máis potentes que estamos a sofrer son os do consumismo e o do medo e da inseguridade; fomentando o egoismo e o odio. Como moito quedan (ou quedamos) os utópicos e os inxenuos, que aínda pensamos que é posíbel ter outro tipo de sentimentos.
A uns intégranos en Oenegués e aos outros demonízannos meténdonos nalgúns dos moitos infernos que teñen: Radicais, separatistas, Islamistas, violentos, indxgenistas, ditadores, trasnoitados, aldeáns, ou "gallegos en el peor sentido de la palabra"....
Vexamos dentro do noso País algúns dos espazos nos que se percibe, con estratexias máis descaradas ou máis encubertas, un traballo intenso e eficaz para lograr na cidadanía esta ideoloxía facciosa fomentando os sentimentos de egoismo, medo, inseguridade e odio. Para poder superar o que de negativo teñan para o individuo algúns destes sentimentos existe un antídoto moi propio da dita ideoloxía facciosa: O diñeiro e o poder.?
A CRISE: Despois de moitos anos nos que lograron manter como temor e preocupación prioritaria da cidadanía o terrorismo, pasa a crise económica e as súas consecuencias a ocupar o seu lugar. Cunha diferencia importante, no terrorismo aparecían os seus responsábeis e perseguíanse; na crise non hai responsábeis, si os hai non se lles pode pedir contas, e até nos teñen convencidos de que é mundial e a padecen por igual ricos e pobres. Din as veces incluso os estómagos agradecidos das multitertulias que é unha praga. Xa nos podían dicir se hai algún produto non tóxico para combatila...
A VIOLENCIA: Si por casualidade algunha embaixada de pacíficos extraterrestres etivese recollendo información ao traveso dos medios de comunicación do que acontece niste pais, e principalmente si ollasen os telexornais, non soio evitarín achegarse xunto de nos, senón que tomarían todalas medidas posíbeis para que unhos seres tan violentos e leantes se achegasen por xunto diles.
A INSEGURIDADE: A inseguridade é niste intre a "arma mater" de D. Mariano e Cia. Somente lles falta pedir que nos enxendren cun garda de seguridade pegado ao cú e cunha pistola ao cinto. Metade ladróns e metade policías podería ser un modelo de sociedade que concordaría co pensamento de moitos. O problema sería que precisaríamos alguén que traballara para ter a quen roubar. E non o digo por decilo; probabelmente a causa da chamada "crise global" poida estar en que andan os ladróns detrás dos que rouban. Se a seguridade ten que depender da represión e do medo e non do aprecio e o respeto polos teus semellantes, imos estar a cada paso máis inseguros...
O TERRORISMO: Con esta denominación conquiren os que dominan o mundo demonizar e estigmatizar todo aquilo que estorba as suas ambicións. Nin os mellores lingüistas saberían dicir cando o concepto se corresponde coa realidade, indica todo o contrario ou simplesmente se trata da axitación da pantasma. Por poñer só dous exemplos ben claros: No caso Palestino: Os israelitas matan aos palestinos en ataques terroristas. Os palestinos morren de xeito fortuito nas respostas que Israel dá a estes ataques terroristas. No caso Cubano: En Cuba hai presos políticos loitando pola "liberdade do Pobo Cubano" privados de todos os dereitos, en Guantánamo hai presos terroristas privados de todos os dereitos, pero é para salvagardar -disque- a liberdade do Occidente. E donde entenden moi ben estas cousas é no Parlamento Europeo...
OS MARXINAIS: O fraccionamento da sociedade e as desfeitas e dispersións que o Imperialismo está a producir polo mundo adiante lévanos a unha situación na que aos humáns non nos coñece xa nin a nai que nos pariu. Por non querer ser dunha nación apuntámonos a última charanga que pase pola televisión. No seu delirio -non sei si tremens- nalgún país recén chegado dende o Leste ao paradiso capitalista presentouse as elecións o partido dos bebedores de cervexa. En Europa, onde os grandes potentados saben moito de colonización, aínda ninguén se atreveu a falar dun dos muros da vergonza máis escandalosos e criminais que se coñeceron, o Mar Mediterráneo. Primeiro desfacemos os paises, desfacemos os formigueiros, e logo se nos pican as formigas decímoslles que traballen para nós gratis ou que se volvan para os formigueiros a onde xa as botamos antes...
AS CATASTROFES: As catástrofes, desgrazas, actos delitivos, conflitos xudiciais de todo tipo impactan continuamente a concencia dos cidadans até mantelos nunha especie de estado de pánico e intimidación contínuo.
Fixen unha pequena selección dos noticiarios da Galega perante catro días separando os titulares das novas diste tipo das outras, e o resultado é que as novas que meten medo son o triplo das outras. Algúns sustantivos exemplifican o impacto distes noticiarios que normalmente suman máis dunha hora nas horas de máxima audiencia: terrorismo, secuestro, motín, accidente, morte, delito, condea, asasinato, cadavre, paro...
O SILENCIO E A FALLA DE DEBATE CONTRASTADO:
O silencio é a falta de debate sobor dos fenómenos relacionados coa violencia terxiversan a percepción dos feitos dun xeito que nunca acontecera. Na guerra de Irak ou de Afganistán somentes existen unhos culpábeis e por outra banda as forzas de ocupación non sofren ningunha baixa nin nengunha derrota esas imaxes están totalmente prohibidas.
Os medios de comunicación públicos e privados tratan estes fenómenos somentes dende a óptica dos poderes fácticos ocultando ou demonizando calqueira posición discrepante a ignorancia sobor de conflitos de máxima relevancia é total.
Con este asoballamento de propaganda ideolóxica facciosa, Europa e Occidente abonan o terreno para posicións de facto de extrema dereita. Cousa que xa se manifesta en varios países.
Iste é o obxectivo que o portavoz do Partido Popular pretende acadar ao través dunha reforma legal e así o acaba de expoñer con toda claridade nas Cortes do Estado.
Non se pretende en modo algún traballar na dirección de evitar o delito ou lograr persoas e modelos de sociedade que reduzan a delincuencia; o realmente importante é a satisfacción de vengarse do delincuente. Xuristas, fiscais, criminólogos, sociólogos, psicólogos, e-polo visto- uns poucos deputados, teñen chamado a atencion nos últimos tempos sobor do grave erro de pretender solucionar o problema da delincuencia ou da violencia exclusivamente coa represión, sen sequera analisar con profundidade as causas próximas ou remotas de fenómenos tan complexos. A excitación dos sentimentos máis negativos como a vinganza ou o odio foi e segue a ser un dos potentes instrumentos de propaganda do ultraconservadurismo e do fascio. Primeiro dende os poderes fácticos introducen a súa ideoloxía na cidadanía e logo presionan aos Gobernos e a sociedade para que camiñe nesa dirección. O máis útil para a sociedade non é ir condenando a cadea perpetua ou a pena de morte un tras de outro a todolos delincuentes, o verdadeiramente útil sería ir reducindo a violencia estrutual, social, individual... E moito máis útil previr o cancro que ter que curalo. Aínda que é posíbel que a algúns "vendedores de quimioterapia" sexan listos dabondo como para tirar beneficio de determinadas enfermidades sociais que eles mesmos axudan a crear... O máis preocupante é ver como quen se din progresistas caen nas súas redes.
Fai uns anos un grupo de persoas dende a tribuna do público no Parlamento do Estado amosou unha pancarta coa seguinte lenda: "Todos á cadea". Creo recordar que era xente próxima a Esquerda Unida.
Esta frase que denunciaba as crecentes tendencias represivas foi trasmutada por outra repetida dende entón milleiros de veces por todo tipo de representantes e comunicadores en institucions públicas e privadas e que ten idéntico significado, mais non con intención de denuncia senón con carácter imperativo: "Endurecemento das penas".
Non existe nin no Estado nin en Galiza un discurso ideolóxico racional -agás o nacionalismo e pouco máis- que diferencie a chamada esquerda da chamada dereita, nin o reaccionario do progresista, nin o democrático do antidemocrático. Os dous discursos máis potentes que estamos a sofrer son os do consumismo e o do medo e da inseguridade; fomentando o egoismo e o odio. Como moito quedan (ou quedamos) os utópicos e os inxenuos, que aínda pensamos que é posíbel ter outro tipo de sentimentos.
A uns intégranos en Oenegués e aos outros demonízannos meténdonos nalgúns dos moitos infernos que teñen: Radicais, separatistas, Islamistas, violentos, indxgenistas, ditadores, trasnoitados, aldeáns, ou "gallegos en el peor sentido de la palabra"....
Vexamos dentro do noso País algúns dos espazos nos que se percibe, con estratexias máis descaradas ou máis encubertas, un traballo intenso e eficaz para lograr na cidadanía esta ideoloxía facciosa fomentando os sentimentos de egoismo, medo, inseguridade e odio. Para poder superar o que de negativo teñan para o individuo algúns destes sentimentos existe un antídoto moi propio da dita ideoloxía facciosa: O diñeiro e o poder.?
A CRISE: Despois de moitos anos nos que lograron manter como temor e preocupación prioritaria da cidadanía o terrorismo, pasa a crise económica e as súas consecuencias a ocupar o seu lugar. Cunha diferencia importante, no terrorismo aparecían os seus responsábeis e perseguíanse; na crise non hai responsábeis, si os hai non se lles pode pedir contas, e até nos teñen convencidos de que é mundial e a padecen por igual ricos e pobres. Din as veces incluso os estómagos agradecidos das multitertulias que é unha praga. Xa nos podían dicir se hai algún produto non tóxico para combatila...
A VIOLENCIA: Si por casualidade algunha embaixada de pacíficos extraterrestres etivese recollendo información ao traveso dos medios de comunicación do que acontece niste pais, e principalmente si ollasen os telexornais, non soio evitarín achegarse xunto de nos, senón que tomarían todalas medidas posíbeis para que unhos seres tan violentos e leantes se achegasen por xunto diles.
A INSEGURIDADE: A inseguridade é niste intre a "arma mater" de D. Mariano e Cia. Somente lles falta pedir que nos enxendren cun garda de seguridade pegado ao cú e cunha pistola ao cinto. Metade ladróns e metade policías podería ser un modelo de sociedade que concordaría co pensamento de moitos. O problema sería que precisaríamos alguén que traballara para ter a quen roubar. E non o digo por decilo; probabelmente a causa da chamada "crise global" poida estar en que andan os ladróns detrás dos que rouban. Se a seguridade ten que depender da represión e do medo e non do aprecio e o respeto polos teus semellantes, imos estar a cada paso máis inseguros...
O TERRORISMO: Con esta denominación conquiren os que dominan o mundo demonizar e estigmatizar todo aquilo que estorba as suas ambicións. Nin os mellores lingüistas saberían dicir cando o concepto se corresponde coa realidade, indica todo o contrario ou simplesmente se trata da axitación da pantasma. Por poñer só dous exemplos ben claros: No caso Palestino: Os israelitas matan aos palestinos en ataques terroristas. Os palestinos morren de xeito fortuito nas respostas que Israel dá a estes ataques terroristas. No caso Cubano: En Cuba hai presos políticos loitando pola "liberdade do Pobo Cubano" privados de todos os dereitos, en Guantánamo hai presos terroristas privados de todos os dereitos, pero é para salvagardar -disque- a liberdade do Occidente. E donde entenden moi ben estas cousas é no Parlamento Europeo...
OS MARXINAIS: O fraccionamento da sociedade e as desfeitas e dispersións que o Imperialismo está a producir polo mundo adiante lévanos a unha situación na que aos humáns non nos coñece xa nin a nai que nos pariu. Por non querer ser dunha nación apuntámonos a última charanga que pase pola televisión. No seu delirio -non sei si tremens- nalgún país recén chegado dende o Leste ao paradiso capitalista presentouse as elecións o partido dos bebedores de cervexa. En Europa, onde os grandes potentados saben moito de colonización, aínda ninguén se atreveu a falar dun dos muros da vergonza máis escandalosos e criminais que se coñeceron, o Mar Mediterráneo. Primeiro desfacemos os paises, desfacemos os formigueiros, e logo se nos pican as formigas decímoslles que traballen para nós gratis ou que se volvan para os formigueiros a onde xa as botamos antes...
AS CATASTROFES: As catástrofes, desgrazas, actos delitivos, conflitos xudiciais de todo tipo impactan continuamente a concencia dos cidadans até mantelos nunha especie de estado de pánico e intimidación contínuo.
Fixen unha pequena selección dos noticiarios da Galega perante catro días separando os titulares das novas diste tipo das outras, e o resultado é que as novas que meten medo son o triplo das outras. Algúns sustantivos exemplifican o impacto distes noticiarios que normalmente suman máis dunha hora nas horas de máxima audiencia: terrorismo, secuestro, motín, accidente, morte, delito, condea, asasinato, cadavre, paro...
O SILENCIO E A FALLA DE DEBATE CONTRASTADO:
O silencio é a falta de debate sobor dos fenómenos relacionados coa violencia terxiversan a percepción dos feitos dun xeito que nunca acontecera. Na guerra de Irak ou de Afganistán somentes existen unhos culpábeis e por outra banda as forzas de ocupación non sofren ningunha baixa nin nengunha derrota esas imaxes están totalmente prohibidas.
Os medios de comunicación públicos e privados tratan estes fenómenos somentes dende a óptica dos poderes fácticos ocultando ou demonizando calqueira posición discrepante a ignorancia sobor de conflitos de máxima relevancia é total.
Con este asoballamento de propaganda ideolóxica facciosa, Europa e Occidente abonan o terreno para posicións de facto de extrema dereita. Cousa que xa se manifesta en varios países.
