Estados Unidos… «amigos para sempre»
Unha coñecida canción popular venezolana di que «quererse no tiene horario ni fecha en el calendario cuando las ganas se juntan» e as «ganas» entre Estados Unidos e a Venezuela revolucionaria xuntáronse hai uns poucos días, a comezos do mes de marzo, por un feito fortuíto acontecido na Europa do Leste, a máis que probábel emerxencia enerxética internacional a causa da guerra ruso-ucraína.
Estados Unidos, primeiro produtor internacional de petróleo[1], primeiro importador e primeiro consumidor, non é autosuficiente coa súa produción. A próxima e fiábel Canadá, outro dos grandes produtores de petróleo, completa o abastecemento do insaciábel mercado estadounidense.
A orixe do 40% do petróleo que non consegue producir Estados Unidos provén de Canadá (28%) , Arabia Saudita (16%) e, en terceiro lugar até 2015, Venezuela cun (11%).
En 2015 Obama asina a orde executiva que declara que Venezuela é unha «ameaza para a seguranza nacional». Foi empeorando a situación con Donald Trump e mantense un status quo co actual presidente Biden, ex vicepresidente con Obama.
A reunión dos enviados pola Casa Branca, sen aviso previo, co presidente Maduro demostra, unha vez máis, que a política exterior estadounidense está baseada en intereses máis que en valores, algo así como os «principios» de Groucho Marx, pero cunhas consecuencias dramáticas para a poboación dos países «ameazados» ou na «lista negra».
Así, o secretario de Estado de Estados Unidos, Antony Blinken, declarou, despois da xuntanza da delegación estadounidense[2] co presidente venezolano, o desexo de revalorar o fornecemento de petróleo dende Venezuela. Blinken sinalou que Washington ten «un feixe de intereses con Venezuela, que inclúen a parte enerxética e, xa de paso para quedar ben, «apoiar as aspiracións democráticas do pobo venezolano.
Os «achegamentos» estadounidenses a gobernos «inimigos» non son nada novo. Os cubanos non dubidaron en deixar a Obama pasear, comer e bailar na Habana, botar un discurso sobre a necesidade de liberar os presos políticos da illa, etc. Anos despois, as relacións empeoraron malia os bos desexos, paciencia e bo facer dos diplomáticos cubanos.
Maduro non dubidou un segundo en recibir a delegación estadounidense. Nun acto pouco comprensíbel na protocolaria Europa, recibiunos coa súa muller e co presidente da Asemblea Nacional Jorge Rodríguez.
Cubanos e venezolanos coñecen os «intereses» actuais estadounidenses. Coma os de Groucho Marx, hoxe son «estes» mañá… dependerán de moitas circunstancias. Por iso, os laios e abraios do Goberno colombiano ante a «traizón» estadounidense pola reunión non son máis ca unha «perrencha» de inxenuos desinformados.
[1] Estados Unidos superou a produción de Arabia Saudita, ex primeiro produtor mundial, en 2018 segundo a axencia estatal United States Energy Information Administration.
[2] Encabezada por Juan González, National Security Council Senior Director for Western Hemisphere Affairs e o embaixador estadounidense en Venezuela James Story.
