Ecoloxía en tempos de crise
En termos xerais, as modernas civilizacións conseguiron avanzar en diferentes materias, desenvolvemento económico, dignidade laboral e das persoas, calidade de vida, etc. Mais seguen vivindo na pobreza o 16% da poboación mundial e mesmo porcentaxes importantes dos chamados países máis ricos.
Fame, analfabetismo, inexistencia de atención sanitaria, curta esperanza de vida e de natalidade son os datos xerais da maioría da poboación humana do planeta, onde 1000 millóns de persoas viven sen auga corrente ou 2600 millóns sen saneamento adecuado, o que redunda nunca crise ambiental sen precedentes na humanidade.
O movemento ecoloxista promoveu dende hai corenta anos unha serie de reivindicacións que foron materializándose tepedamente, sendo asumidas no papel polas políticas occidentais. Mais nunca tivo a capacidade de propoñer un modelo económico alternativo, mais alá de iniciativas moi limitadas no tempo e no espazo que nunca se converteron en modelos xeneralizábeis, senón que foron, máis ben, asumidas e deturpadas polo sistema imperante.
Entre nós, por exemplo, os lixeiros avances que se conseguiron no último lustro en Galicia semellan agora en perigo de regresión, e vemos así como os avances lexislativos foron paralizados e está sendo deseñada a súa regresión en cuestións tales como a limitación da construción no litoral.
A produción sustentábel e o comercio xusto son hoxe en día obxectivos máis inalcanzábeis que hai unha década e mesmo a batalla contra os transxénicos está sendo esquecida diante dunha poboación mundial cada vez máis demandante, desaparecendo así as reticencias sobre os métodos de produción.
Resistencia ecolóxica e alianzas
Mais ninguén está disposto a tirar a toalla, nin o feroz capitalismo que ve facilidades para apropiarse do pouco que queda e mercantilizalo, nin a resistencia ambientalista asentada/ pivotando nun desorientado movemento ecoloxista.
As alternativas pasan pola procura de alianzas dos movementos sociais nunha fronte común contra as dificultades e ameazas impostas polo capitalismo,
Di James O'Connor, na súa obra Causas naturais, ensaios de marxismo ecolóxico: A natureza é un punto de partida para o capital, mais non soe ser un punto de regreso. A natureza é unha billa económica e tamén un sumidoiro, mais unha billa que pode secarse e un sumidoiro que pode tupirse ... A billa é case sempre propiedade privada; mentres que o sumidoiro soe ser propiedade común.
Eis a cuestión a subverter, chegar a que a natureza sexa punto de partida e de regreso ao mesmo tempo, a pesar dos tempos se crise.
