Castelao asasinado no Parlamento galego
Parlamento de Galiza, 16 de marzo de 2010. Debate anual de política xeral. Para algúns de nós, debate sobre o estado da Nación. Comparecencia do Presidente da Xunta de Galiza (dúas horas) aproveitada para fixar unha nova, peculiar e pintoresca “doutrina galeguista”, que culminaba coa tradución ao español dun fragmento do “Alba de Groria”, discurso pronunciado polo patriota exiliado Daniel Castelao o Día da Patria Galega de 1948, publicado no número 463 de “A Nosa Terra” (xullo de 1948), e incorporado ao libro IV do Sempre en Galiza, segundo me confirma na mañá de hoxe a amiga e camarada Pilar García Negro.
Ollen o escándalo. O Presidente do Goberno galego traducindo ao español a Castelao nunha sesión formal do Parlamento de Galiza. Isto dío todo. Un Presidente “galego” reconvertido en asasino do legado e da obra de Castelao 60 anos após a súa morte. E todo isto, seica, no nome da liberdade e do galeguismo. Nobres e fermosos conceitos prostituidos por quen ten a obriga legal de defendelos. É o propio Castelao quen se revela e quen lle responde a este hipócrita, acomplexado, desprezábel e indigno Presidente:
“Eu non cultivei endexamais a arte pola arte. A arte para min non foi máis que un elemento, un recurso, un meio de expresión. Co lapis ou a pluma só quixen ser intérprete fiel do meu povo, das súas dores e das súa esperanzas. Debuxei sempre en galego; escribín sempre en galego; e se tirades o que hai de galego e de humano na miña obra non ficaría nada dela.”
Xa pode ir agora Núñez Feixóo, el e a súa recua, outravolta, ao Panteón de Galegos Ilustres, e depositar flores no sartego do patriota de Rianxo. A desvergoña non ten limites para este fato de ruíns que conforman un goberno patético e infame, incompatíbel cos principios que defenderon até as últimas consecuencias nacionalistas como Castelao. Resulta incríbel que, 60 anos depois do falecemento do Irmán Daniel, haxa aínda quen, como Núñez Feixóo, asuma coa máxima obediencia as directrices que naquel entón (1950), e con motivo da súa morte, enviaba a franquista “Dirección General de Prensa”:
,“Habiendo fallecido en Buenos Aires el político republicano y separatista gallego Alfonso Daniel Rodríguez Castelao se advierte lo siguiente: la noticia de su muerte se dará en páginas interiores y a una columna. Caso de insertar fotografía, esta no deberá ser de ningún acto político. Se elogiarán unicamente del fallecido sus carácterísticas de humorista, caricaturista y literato. Se podrá mencionar su personalidad política, siempre y cuando se mencione que aquella fue errada y que se espera de la Misericordia de Dios el perdón de sus pecados. De su actividad literaria y artística no se hará mención alguna del libro “Siempre en Galicia” ni de los álbumes de dibujos de la guerra civil. Cualquier omisión de estas instrucciones dará lugar al correspondiente expediente.”
No ano 2010 ao Presidente da Xunta non lle van abrir ningún expediente. Nin tampouco llo abrirían no 1950. Porque é fidel e servil criado desa mesma corrente de opinión que masacrou patriotas galegos naquela altura, e a mesma que hoxe persegue sen escrúpulos a existencia mesma do pobo galego con lingua e cultura de seu. Pobre Galiza, non te mereces gobernos nin presidentes mezquinos como os que padeces. Irmán Daniel, asasinado 60 anos despois da túa morte. Os seguidores da túa obra e do teu exemplo, os teus fillos, seguiremos adiante co teu legado. A loita continúa, Irmán.
Ollen o escándalo. O Presidente do Goberno galego traducindo ao español a Castelao nunha sesión formal do Parlamento de Galiza. Isto dío todo. Un Presidente “galego” reconvertido en asasino do legado e da obra de Castelao 60 anos após a súa morte. E todo isto, seica, no nome da liberdade e do galeguismo. Nobres e fermosos conceitos prostituidos por quen ten a obriga legal de defendelos. É o propio Castelao quen se revela e quen lle responde a este hipócrita, acomplexado, desprezábel e indigno Presidente:
“Eu non cultivei endexamais a arte pola arte. A arte para min non foi máis que un elemento, un recurso, un meio de expresión. Co lapis ou a pluma só quixen ser intérprete fiel do meu povo, das súas dores e das súa esperanzas. Debuxei sempre en galego; escribín sempre en galego; e se tirades o que hai de galego e de humano na miña obra non ficaría nada dela.”
Xa pode ir agora Núñez Feixóo, el e a súa recua, outravolta, ao Panteón de Galegos Ilustres, e depositar flores no sartego do patriota de Rianxo. A desvergoña non ten limites para este fato de ruíns que conforman un goberno patético e infame, incompatíbel cos principios que defenderon até as últimas consecuencias nacionalistas como Castelao. Resulta incríbel que, 60 anos depois do falecemento do Irmán Daniel, haxa aínda quen, como Núñez Feixóo, asuma coa máxima obediencia as directrices que naquel entón (1950), e con motivo da súa morte, enviaba a franquista “Dirección General de Prensa”:
,“Habiendo fallecido en Buenos Aires el político republicano y separatista gallego Alfonso Daniel Rodríguez Castelao se advierte lo siguiente: la noticia de su muerte se dará en páginas interiores y a una columna. Caso de insertar fotografía, esta no deberá ser de ningún acto político. Se elogiarán unicamente del fallecido sus carácterísticas de humorista, caricaturista y literato. Se podrá mencionar su personalidad política, siempre y cuando se mencione que aquella fue errada y que se espera de la Misericordia de Dios el perdón de sus pecados. De su actividad literaria y artística no se hará mención alguna del libro “Siempre en Galicia” ni de los álbumes de dibujos de la guerra civil. Cualquier omisión de estas instrucciones dará lugar al correspondiente expediente.”
No ano 2010 ao Presidente da Xunta non lle van abrir ningún expediente. Nin tampouco llo abrirían no 1950. Porque é fidel e servil criado desa mesma corrente de opinión que masacrou patriotas galegos naquela altura, e a mesma que hoxe persegue sen escrúpulos a existencia mesma do pobo galego con lingua e cultura de seu. Pobre Galiza, non te mereces gobernos nin presidentes mezquinos como os que padeces. Irmán Daniel, asasinado 60 anos despois da túa morte. Os seguidores da túa obra e do teu exemplo, os teus fillos, seguiremos adiante co teu legado. A loita continúa, Irmán.
