Trump: a vítima
Despois da súa segunda derrota electoral para a presidencia, o candidato que aglutinaba a esquerda en México, Andrés Manuel López Obrador, asegurou que o sistema estaba tan ben «engraxado» que, se fose o rato Mickey o rival, o máis probábel é que perdera de igual xeito as eleccións.
As declaracións de López Obrador son unha crítica directa á democracia occidental. Por iso, a vitoria de candidatos «progresistas», como Obama ou Zapatero, devén no transcurso do tempo nunha decepción xeneralizada ante as expectativas creadas e a confrontación destes presidentes co que os anglos chaman o Deep State, o Estado dentro do Estado, que determina que quen gañe as eleccións non poida facer ren por mudar as estruturas dun sistema do que son parte.
O libro Fire and Fury. Trump inside the White House de Michael Wolff, certifica as palabras de López Obrador sobre a probábel presidencia do rato Mickey se fose presidente, pero non porque Trump sexa, segundo o libro, «un ignorante e incapaz mental, sen respecto polas normas, sen modais políticos e superficial», senón porque semella que ese Estado dentro do Estado estadounidense, formado polas axencias de seguranza, intelixencia e grupos de interese de diversa índole, está montando unha campaña co fin de inhabilitalo por medio do impeachment; campaña da que é parte a «trama rusa» da campaña electoral (sen o resultado esperado) ou a campaña que o desacredita no seu comportamento persoal, psíquico ou de saúde, da que forma parte a excesiva difusión e promoción do libro de Michael Wolff.
Centrado na súa campaña electoral e nos primeiros meses da súa presidencia, Wolff asegura que a vitoria do empresario multimillonario parte dun discurso «simple e superficial» que conectou directamente co votante medio estadounidense (o que non di Wolff é que, se cadra, ese votante é simple e superficial coma o discurso de Trump) e nuns primeiros meses de presidencia adobiados de nepotismo, Trump nin le informes nin fai por lelos nun síntoma de desleixo no que, segundo o propio Wolff, non se sabe se o fai por «populismo» ou por dislexia.
Son moitos os europeos que ficaron engaiolados con este retrato de Trump, deitado na cama dende as 6 da tarde engulindo hamburguesas, bebendo cocacolas (entre 10 e 12 ao día) e tuiteando extravagancias con aversión a todo o que estea escrito.
Eu son dos que pensa que esta visión de Trump non é a verdadeira ou, de selo, é unha descrición Prêt-à-porter magnificada para desacreditalo. Se pasamos a lupa polos anteriores expresidentes estadounidenses non veríamos moitas máis luces e, se cadra, a mesma cantidade de sombras.
A imaxe de Trump distorsionada, ou en exceso real, deforma cara a un «bo goberno» o nefasto legado do anterior presidente, Barack Obama, dobregado ante os poderes fácticos do poder estabelecido e o Deep State estadounidense, e defórmao aínda máis o nefasto proxecto totalitario da candidata dese poder fáctico que era Hilary Clinton que, emulando a López Obrador, sería a ratiña Minny deste conto.
