Terra allea

...A pesares de estar lonxe da casa nunha cidade estraña, no medio de xente cunha fala que non comprendía, atopábase libre, aferrado a un cacho de papel cun enderezo que non escoitara na súa vida.

Camiñaba con medo, non fora ser que alguén se dera conta de que era un fuxido dun barco que quedaba ilegalmente no país, e sabía moi ben que se tiña que vir de volta ó que lle agardaba, cadea e tortura.

Deixar o pasado era de alí en diante a súa obsesión. Esquecerse de todos os sufrimentos da posguerra, da saña dos malvados, o horror cruñado de terror das nais e mulleres doridas pola vinganza máis noxenta e ruín dos vencedores daquela cruel guerra. Non vacilando o mais mínimo en masacrar a persoas de ben, para consolidaren o seu poder sen escrúpulos, a costa dos sufrimentos de persoas inocentes.

Encomezar unha nova etapa era a súa arela a pesar de sentir unha fonda tristura pola súa terra, a tristura do que sabe de certo que non vai regresar endexamais. Era como se lle faltase algo na súa vida que precisaba como os bocados. O seu propio destino.

Pertencía a aquela xeración de rapaces e rapazas que medraron no medio daquel odio irracional, que puxo a algúns á altura das máis baixas e rastreiras vinganzas que se poden mesturar nas mentes máis perversas.

Por iso, simplemente por iso, pagaba a pena vivir nun país estraño e encomezar unha nova vida. Colleu un taxi amarelo e amosoulle ao taxista o papel enrugado. Escoitoulle unhas verbas que non comprendeu, e o chofer cun sorriso arrincou o motor do automóbil, de seguro que aquel home xa vivira a escena máis veces e sabía moi ben o que estaba acontecendo.

,Moi preto de alí rematou a viaxe, pagou o importe, non os quitaba os cartos de enriba nin para durmir, metidos dentro dun trapo cosido no cinto; tíñano que matar para deixarse roubar.

A primeira circunstancia adversa atopouno descoidado e de improviso: de súpeto a cidade caeulle enriba, ¡xa non vivía no enderezo que tiña naquel cachiño de papel!, xa se mudara. Cachear a seu tío por todos os bares do porto era a ultima alternativa que lle quedaba. Empregou o tempo da mañá á noitiña, e pasando ao carón dun deles, escoitou unha cantarea, a alma chegoulle de súpeto ao corpo e aquelas acordes parecíanlle música dos anxos.

Ao atravesar a porta sentiu que xa non había ningunha dúbida. Aqueles catro eran da Terra. Achegouse á mesa rodeada por aqueles homes de mediana idade, enriba dela catro vasos e unha botella de Whisky pola metade; as bágoas deron en saír dos ollos coma unha fervenza, un deles foi o primeiro en decatarse da situación, pousou o vidro despois de darlle un grolo, e as verbas que saíron da boca foron: "fica tranquilo estás entre veciños; ¿de onde es?"
A resposta non se fixo esperar, "son dun pobo do mar de Arousa e acabo de desertar do "Cabo Huertas"; estou cacheando a Antón Pereiro, pero xa non vive no lugar que me deron coma enderezo, e agora non sei qué facer. Teño cartos para algúns días pero aquí non coñezo a ninguén".

Antón Pereiro traballa preto de aquí, na estiba dos barcos. Senta bebe un grolo de Whisky que che fai falla, despois de todo, pareces un aparecido do outro mundo. Tamén somos do mar de Arousa, seguía falando o home, este é Xan Gudiño de Ribeira, este outro chamase Pedro Bealo de Boiro e nós os dous somos de Palmeira, eu son Xosé Mariño e, ao meu carón, Manuel Santos. Souberon darlle cadras del; naquel intre a forza e a alma volvéronlle ao corpo. Traballaba preto de alí na estiba dos buques mercantes, foi ao seu encontro na compaña dos recen coñecidos veciños.

Naquel peirao escomezaba unha nova vida.