Chamádeme Eva de Mercedes Leobalde: abismos na fraqueza da fartura

Nos abismos recreamos, case sempre, esa parte escura que non queremos que emerxa, da que temos medo ou, cando menos, dúbidas. Xa sabemos que as novidades teñen esa parte de tremor na propia comodidade, na cálida preñez do control ateigando de punzantes alarmas o camiño vindeiro. Son así as vésperas da inmobilidade, o letargo das xemas nos dedos da mente. Pero hai abismos farturentos, claro que si.
Mercedes Leobalde é quen de mostrarnos que a vida discorre entre claros e sombras que fan un conxunto de cores indeterminado, dependendo exclusivamente de cómo se tracen as liñas, os perfís, os intersticios do alento conxugado coa razón perdida. “Chamádeme Eva” ten contido e iso é o primeiro que lle pido a un libro, que me conte, que me diga algo, alén das novidosas palabras alleas ao que supoñemos unha irrefutable loita de amores líquidos. Por veces hai danzas eléctricas que fan estremecer a pel e por veces a razón fuxe coas notas ao vento vítima dun desacougo que sempre chega cando algo parece interminable, onde non hai maior altura é imposible non desexar as chairas repletas de normalidade. As estruturas vertidas na pel bórranse coas caricias solapadas, cando a sensibilidade é presa do canibalismo castrado durante os minutos da tradución. En verdade que si, precisamos tradución continua, un remo axitando ese mar calmo que nos cubre os ollos para sentir de novo esa paixón polo que supostamente é vida, ou será que aquilo que non temos sempre é o desexado.

As turbulencias destes poemas chegan ás chagas facendo esquecer ese abelorio erótico do que se nutren os primeiros tactos, afonda nun xogo de alternancias que non fai máis que negar esa existencia que enchemos de pequenas batallas alén das suores cada vez menos virxes, cada vez menos entusiastas para acabar no sufrimento de sentirse extasiados polo baleiro da incomodidade, pola forte bruma ascendendo nos pensamentos que nunca se van coa rendición, simplemente aparecen ao rematar a cama desfeita.

Eva sobrevive, claro que si, como o fixeron todas esas mulleres ancoradas na encrucillada do amor, a golpe de ideoloxía, que é o amor xa que logo? Eva sobrevive en todas as mulleres, en todos os corpos que non frecuentaron a delicada experiencia de fraquear cando o vento era contrario e o corpo só un pequeno obxectivo, un continente protector das distancias que case nunca se acurtan.

Eva sabe da eternidade dos sentimentos, sabe que nunca saberán os bicos primeiros como os da despedida, sabe que quizás non haberá nunca despedidas, pero Eva é intelixente, sabe das gretas na carne, esas indoloras, das sabas retratadas coas luces do día, das portas abertas e da mel derramada no chan, allea ao mundo real. Eva vive, todos os días, aínda na procura das violáceas luces que mesturan a noite coa atemporalidade, mais Eva é inmortal e non acouga no refuxio de ningún cristal. Eva sabe que a inmortalidade só é produto da propia morte, da morte feliz de quen retivo as pálpebras abertas, os poros abertos, os beizos, o corazón, por moito que as paredes mostren distraidamente os rastros das fotos onde figuraba como co-protagonista.

Eva e Mercedes ben valen unha boa lectura. Parabéns a ambas as dúas.

“Chamádeme Eva” de Mercedes Leobalde está publicado pola editorial Caldeirón, sendo gañadora do VII premio de poesía erótica Illas Sisargas