Alba de Gloria (delirio dunha noite de verán)

No abrente deste día de gloria que cadra co 25 de xullo fun protagonista dun caso ben curioso.

Sentín que, sen realizar ningún esforzo, era quen de me elevar do chan e de emprender o voo sobre as valgas e montes da nosa terra.

Por todas as direccións e sobre todos os horizontes foise expandindo o meu sorprendido espírito, etéreo e leve como ánima de defunto.

E baixo o sol ardente que madurece o pan e o viño, e co maxín alerta ante a posibilidade de experimentar descoñecidas sensacións, fun percorrendo as inmortais latitudes da nación que nos acolle.

Nun trance case sonámbulo, albisquei unha procesión de rostros coñecidos, vultos célebres que discurrían en procesión celeste nunha especie de tren denominado AVER (é dicir, a ver se chega).

Disque padecín unha miraxe.

E souben que a Real Academia Galega, presidida pola escritora María Xosé Queizán, decidira por unanimidade adicar o Día das Letras Galegas á figura egrexia de Ricardo Carbalho Calero.

E escoitei dicir que Galicia Bilingüe, un delirante grupúsculo de carácter radical, decidira converterse nunha banda de rock estilo punk, con letras e retrousos que cuspían polas salas máis alternativas do país, sementando entre os seus fans o kaos e a anarkía.

E alegreime de saber que a poetisa Yolanda Castaño se convertera na primeira Conselleira de Cultura da República Independente da Galiza.

E, nunha céntrica cafetaría da Coruña, compartín a emoción colectiva do encontro final da Eurocopa de fútbol que disputaban, por primeira vez na historia deste torneo, as seleccións femininas de Galiza e Portugal.

E nun cine de Ourense puiden asistir á proxección en 3-D da película O padriño IV, subtitulada en galego, e baseada libremente na biografía de Xosé Manuel Baltar, figura lendaria do caciquismo de tendencia conservadora con toques de galeguismo populista.

E fiquei abraiado cando me dixeron que o incombustíbel presentador Xosé Manuel Gayoso levaba anos xubilado, a degustar mojitos nun hotel de luxo en Varadero, acompañado pola pantasma de Bobby Farrell, ex-vocalista do grupo Boney M.

E contemplei a aperta emocionada que, logo de anos de férrea hostilidade, se ofreceron os escritores Xosé Carlos Caneiro e Santiago Jaureguizar nunha taberna da zona vella de Compostela, como dous antigos rivais que non poden vivir o un sen a sombra do outro, e ambos os dous sen o vezo común da literatura.

E comprobei que Rosalía de Castro, Afonso Daniel Rodríguez Castelao e Ramón María del Valle-Inclán era reivindicados polos intelectuais do país como patrimonio literario do pobo galego, máis alá de liortas ideolóxicas ou de tirapuxas idiomáticas.

E puiden ver publicado o magnífico discurso de aceptación do Premio Nobel de Literatura concedido pola Academia Sueca á escritora ourensá Chus Pato, tendo en conta a súa radical experimentación poética, que leva o compromiso coa linguaxe as estremas do indícibel, sen renunciar a unha revisión crítica dos conceptos de Política, Historia e Memoria.

E asistín ao bautizo virtual da cabeceira Viva Galiza Beibe, o primeiro número dun xornal electrónico monolingüe en galego, dirixido por tres ilustres mosqueteiros: Camilo Franco, Rosa Aneiros e Fran P. Lorenzo.

E percibín como, durante o período de vacacións estivais, numerosos grupos de estudantes galegos realizaban viaxes de estudos aos países da área lusófona, co obxectivo de melloraren a súa competencia lingüística en lingua portuguesa, imprescindíbel para o perfeccionamento do seu currículo académico e profesional.

E souben por fin que o Bloque Político da Gaivota Azul, logo de décadas de escusas e circunloquios vergoñentos, aceptara condenar, de modo oficial, a violencia exercida durante a ditadura franquista, así como os crimes cometidos invocando a unidade da santa patria apostólica e romana.

E entre as solemnes ruínas da Cidade da Cultura, puiden enxergar como medraban vizosas as silvas e os toxos, compoñendo un impresionante escenario de apocalipse romántica, moi aprezado polos turistas estranxeiros que seguían a se desprazar ata o monte Gaiás logo de ateigaren as naves románicas da catedral compostelá.

De súpeto, e cando o meu espírito sobrevoaba o lugar da Tarroeira, a carón do castro de Ortoño, notei que comezaba a perder altura a toda velocidade.

Co medo, pechei os ollos e peguei un berro liso e longo como unha lombriga.

Varréuseme o mundo... (O hostiazo debeu ser de coidado).

E regresei ao 25 de xullo de 2011, coa miña alba de gloria escachizada para sempre e o meu pobre lombo mallado derriba da alfombra, a carón da cama.