Fondos e plans de pensións ou lata das galletas?

O 7 de maio de 2016 celebrou en Lugo a XXX reunión anual a Sociedade Galega de Neuroloxía. Para que todas as intervencións non fosen só relacionadas coa súa materia invitáronme a que lles dese unha charla sobre "Lvcvs Avgvsti e a importancia militar dá muralla". En contraprestación tiveron a amabilidade de invitarme a comer, indicándome o lugar e a hora. Presenteime puntualmente pero só había unha mesa ocupada por un doutor xa xubilado acompañado da súa esposa e varios mozos e mozas residentes nun hospital. Convidáronme a sentar mentres esperaba a que chegase o groso do grupo. A señora xustificou o seu adianto debido a que tiñan que ir ao aeroporto da Coruña a recoller a un fillo "que se lo gastaba todo en viajes". A miña resposta foi inmediata:

- "¡Fai moi ben señora!, porque o que o gasta e o goza, salvo os impostos indirectos, non lle ten que dar nada á Facenda, e o que o aforra, ademais de pagar os indirectos, castígano cos directos. Eu xa sei que os gobernos e as institucións financeiras recoméndannos aforrar, para que os bancos teñan diñeiro co que facer o seu negocio. Cando morra, si deixa algo, Facenda virá recoller a súa parte, así que os únicos beneficiados do seu aforro, das súas privacións e da súa austeridade, será a Banca e o Estado".

Despois dirixinme aos rapaces e díxenlles:

- "E vós que non se vos ocorra comprar un piso, porque nos vosos mellores anos non poderedes levar unha vida medianamente desafogada, teredes que privarvos de moitas cousas. Alugalo, así aforraredes ter que pasar un mal trago e arruinarvos por toda a vida si as cousas non vos van ben e non podedes pagar, sacar do voso soldo todos os meses unha cantidade importante para facer fronte á hipoteca, pagar o IBI, o seguro da casa e os arranxos. Cando falezades virá de novo a Facenda a levar a súa parte e pódese dar o caso de que os herdeiros non teñan con que pagar iso que antes chamaban "dereitos reais" e agora "imposto de sucesións".

Os plans de pensións

Os rapaces non entendían moi ben o que lles estaba dicindo, e xa, para o seu maior asombro rematei o discurso facéndolles outra recomendación:

- "¡E que non se vos ocorra facer un Plan de Pensións!".

E ai din no cravo porque inmediatamente asentiu o doutor:

- "¡¡De ningún xeito!!"

El tamén fora víctima desta estafa legal dos bancos consentida polos gobernos porque ambos os dous resultan beneficiados. O que perde é o suposto aforrador. Conteilles a miña experiencia. O sistema sempre funciona igual. Un que considerabas que era amigo e que traballa na oficina do banco onde tes a conta para que che ingresen a nómina, che carguen os recibos da hipoteca, os da enerxía eléctrica, auga e lixo, comunidade, electricidade, IBI, seguros, sociedades, publicacións, etc, recoméndache facer un plan de pensións cando aínda es un pipiolo debuxándoche unha Arcadia feliz para cando chegues á xubilación. Metía 25.000 pesetas, 150 € mensuais. Un bo día deume por ver o que tiña e levei a sorpresa de que era menos do que ingresara.

- ¡¡Coño!! - dixen -, estes negocios tamén os sei facer eu.

Funme ao banco a preguntar a razón da mingua do meu aforro e o motivo era que o investían en bolsa e non ía ben.

Chegou a xubilación, pido o rescate do plan, e a entidade intenta convencerme de que podo seguir aportando, aínda non querían soltar o óso. Ante a miña negativa, ofrécenme recuperalo en prazos, e dígolles que o quero todo. Danmo, despois de que Facenda levásese unha substanciosa parte. Só foi negocio para o banco, que durante moitos anos dispuxo dun diñeiro que non era seu para investir nas súas actividades especulativas, a finais de 2016 supoñía en España 106.000 millóns de euros, e para Facenda.

Quizais, por este xeito de ver as cousas, pódenme dicir que son insolidario, que Facenda somos todos, aínda que unha fiscal dixo que iso só era un anuncio, pero a explicación pódese atopar nos seguintes parágrafos, porque unha cousa é ser insolidario e outro parvo.

Agora intentan por todos os medios facernos crer que é posible que nun futuro próximo non se poidan pagar as pensións, algo que nunca pasará porque terá que ser o Estado o que se faga cargo do déficit, porque os ingresos dos pensionistas forman parte da roda da economía, ou que o que vas percibir non che vai a chegar para sobrevivir, polo que é recomendable que aforres, pero non de maneira que poidas dispoñer do teu diñeiro nunha conta, senón que fagas, polo menos un plan para facer os seu negocios cos teus cartos ao longo de vinte ou trinta anos.

Unhas recomendacións inmorais

A señora Christine Lagarde, directora do Fondo Monetario Internacional, un dos escaparates do capital, un organismo inmoral polas cousas que propón, señora á que lle pagan moi ben por esa función, 467.490 dólares, para maior ofensa libres de impostos, soldo que se actualiza cada ano en función do índice de prezos ao consumidor da cidade de Washington, con dereito a unha pensión vitalicia e un fondo de pensións, que variará en función da duración do seu mandato, que debe viaxar sempre en primeira clase, que ten dereito a un período de vacacións "razoable" e a días libres por asuntos persoais, é o mesmo rostro pálido que sen poñerse colorada recomendou en varias ocasións ao Goberno español rebaixar os soldos dos pringados, abaratar o seu despedimento, e a que estes fixesen plans de pensións, porque hai que rebaixar esas prestacións.

É a mesma señora que en novembro pasado nunha entrevista na BBC feita polo xornalista Stephen Sackur, a raíz do escándalo dos Panama Papers, ao tratar a cuestión da evasión fiscal dos que máis teñen, e aquí en España, dos que viven envoltos na rojigualda para facer ver que son moi patriotas, preguntoulle:

- "¿Non debería [vostede] pagar impostos para mostrar liderado nisto?".

Ao que Lagarde respondeu sen se inmutar:

- "Eu xa pago impostos en Francia por outros conceptos, pero si os salarios dos cargos de organismos internacionais están exentos é pola fragmentación tributaria que hai entre os países?". E engadiu: "Ademais, o feito de que estean libres de impostos, está reflectindo tamén no montante dos seus salarios".

Claro que "a ben pagá" é a voz do seu amo, o capital, agora chamado eufemísticamente "os mercados". En plena crise, o FMI recomendou a España que alcanzase un pacto social dirixido a impulsar o crecemento e o emprego mediante unha depreciación interna "máis rápida" que incluíse unha rebaixa salarial do 10% en dous anos, combinada co recorte das contribucións sociais e seguida dunha subida do IVE para que o país mellorase un 5% o seu PIB e reducir entre 6 e 7 puntos porcentuais a taxa de paro.

Antes xa nos saquearon a todos coa creba dos bancos. Si vostede ten unha empresa e creba, o Estado non o vai a rescatar, é o primeiro que se pon a cola para cobrar, pero si aos bancos que son sociedades anónimas con accionistas. Argumento: "non se pode deixar caer o sistema financeiro".

Comprar galletas e garda a lata

Escaldados moitos cidadáns, os bancos tratan de captar a novos incautos, e para iso pediron a Facenda "reforzar con medidas tributarias as novidades anunciadas para facer máis atractivos os plans e fondos de pensións, especialmente para os mozos, e así impulsados como vía de aforro privado para complementar unha pensión pública abocada a ser cada vez menor". O mesmo discurso do FMI.

Ante este latrocinio regulamentado, parece que agora o Goberno autoriza a poder rescatar o diñeiro aos dez anos, medida coa que non están de acordo os vendedores destes produtos, que queren que sexa "con certo límites", como era antes, é dicir, cando había a seguridade de que marchabas para o cemiterio.

O curioso é que recoñecen a escasa rendibilidade debido aos baixos tipos de interese, pero insisten en que hai que concienciar á cidadanía a fomentar o aforro privado e que a Seguridade Social envíe unha carta aos maiores de 50 anos informándolles da pensión que percibirán cando se xubilen. Hai que amedrentar.

Pero para as organizacións de consumidores o Goberno volve favorecer á banca e a tentar ocultar a situación do sistema de pensións español. Por iso o meu consello aos mozos médicos foi que se comprasen unha lata de galletas bonita, que as comesen, e que si lles era posible aforrar algo para un imprevisto, que o gardasen nela, pois agora os colchóns non serven para ese fin, para evitar que os billetes podan ser comidos polos ratos. É un dos recursos que temos a clase media traballadora. Aos que teñen os cartos non lles fai falla, xa os mandan aos paraísos fiscais.