O león de Xudá

Crónica dun viaxeiro que andou rúas e montes desta pequena pero grandiosa terra palestina castigada polos invasores

"Ola aos que lograron regresar". Con esta frase recibiunos o guía israelí cando regresamos de Belén a ese duro país que chaman Israel. Durante os longos días que pasamos aquí andou moéndonos a cabeza coa idea de que el era un guía represaliado, pois non o deixaban pasar aos territorios palestinos. Así que, cando entramos en Belén, cidade realmente partida e que seguen a controlar desde os altos muros da vergoña, el tivo que quedar do seu lado, é dicir, da parte de Israel, encarraxado e insistindo en que os palestinos eran xente pouco afeita á democracia e ao diálogo.

Resultaba difícil conversar con el, pois non permitía tan sequera que falásemos de Palestina nos termos xeográficos definidos pola zona onde estabamos, e enfadábase. Palestina non é unha realidade histórica, seica, nen un espazo definido como nación. E os homes que habitan esas manchas amarelas ou moradas salpicadas con timidez polo mapa de Israel, son xente preguizosa, sucia e rebelde, e se goza dalgunha mellora social débese a eles (os israelís) que lles soltan arreo cartos e traballo.

Tiña ben preparada a actuación cos viaxeiros estranxeiros, que eramos nós nese día. El agardaba do outro lado da fronteira a nosa volta de Belén para espetarnos a frase coa que inicio este artigo. Eu esperaba que o guía de Belén, palestino, polo tanto, nos recibiría como nos recibiron en Israel, cun canto ao país, unha descrición histórica e as pertinentes visións da situación política da zona. No canto diso, a guía, pois resultou ser unha muller, e cristiá, deunos a benvida á cidade de Bethlehem, ou Belén, como dicimos aquí, e despois centrou as explicacións nos problemas que tiña a minoría cristiá cos musulmáns e na descrición das ruínas do Herodión que iamos visitar. Silencio sobre o conflito palestino-israelí ou as terras de Palestina.

Fiquei, loxicamente, admirado das manobras do guía israelí. E asustado tamén, pois decateime do control absoluto que os sionistas teñen sobre eses cada día máis reducidos puntiños xeográficos, única esperanza de que Palestina sexa ela mesma o día de mañá. E comprobei tamén a ruindade dun home que aproveitou calquera detalle ou circunstancia nos oito días que alí pasamos, para meter na nosa cabeza a idea dun Israel democrático, rico e moderno fronte a unha Palestina reducida a un grupo de fanáticos e terroristas, pobre e sen futuro.

Decepción, amargura, impotencia, consciencia do difícil que é no mundo de hoxe ser libre, ser un, vivir con dignidade no lugar propio. Cando a pouta dos poderosos ten interese no espazo que un ocupa no mundo. Non vou repetir aquí cal é o problema de Oriente Medio ou dos países que desde hai anos ou séculos loitan simplemente para que os deixen vivir como queiran, sen interferencias alleas. Pero si teño interese en analizar contigo, que les isto agora, como resulta un país creado a base de roubo e asasinatos. Porque a pesar das manobras dos guías turísticos, no caso, ou do Estado sionista, na xeneralidade, o máis inocente turista ou viaxeiro acaba por decatarse do que lle ocultan ou do que lle deforman. Porque ve, nos rápidos paseos e itinerarios por estas Terras, a rúa, o movemento, a paisaxe, a xente...

Israel é un país militarizado, sen alegría. Hai algo no ambiente que paraliza, a pesar desa masa enorme de xente nova que sempre soe deixar un pouso de alegría. Cidades de bloque e cemento, autovías, boas estradas, amplas zonas de arboredo ganado con intelixencia e moitos cartos ao deserto... Pero sen beleza, sen tenrura nen o gusto da cultura popular sempre envexábel. Un queda coa sensación dunha obra feita polo novo rico, polo descastado, polo americanizado, apurada e práctica. E fronte a iso, o que intentan agachar: un muro enorme que cruza de norte a sur medio pais e que seguen a construír para rematar os case 800 qm. programados. Fronte a iso, a visión de mociños e mociñas de apenas trece anos vestidos á moda e cargados con fusiles. Os militares enchéndoo todo, ou interrompendo arreo o teu paseo por esa cidade dominada por eles tamén, Xerusalén. O Muro das Lamentacións apropiado xa sen miramentos e co movemento continuo dos fanáticos israelís a rezar nese ir e vir do corpo e dos ollos extraviados. Símbolo, realmente, da ameaza continua, do que está a ocorrer.

Fronte a iso, a visión do Check Point, o cacheo, a raia vergoñenta que esnaquiza a terra palestina. Unha porta na que todo o mundo é rexistrado convenientemente. No lado palestino, os mozos e mozas valentes pintan os graffiti, con beleza e fonda idea. Nun vese o león de Xudá devorando unha pomba que leva o pano palestino. E unha lenda: bird of terror. Outra lenda: to exist, is to resist. Ante a porta hai unha morea de coches que esperan pacientemente o rexistro. Nós non podemos baixar. Todos quedamos calados e expectantes. Estou a pensar no muro que desde a igrexa de San Pedro in Gallicantu, no Monte Sión, vimos encumiando e sorteando un dos brancos e áridos outeiros de Xerusalén, e a teima do guía en ocultalo.

Poden uns homes conquistar o mundo, enterrarnos mesmo nas nosas casas coas terroríficas pas mecánicas. Afogarnos nas densas areas do deserto ou metrallarnos desde os helicópteros. Poden, si. E construir, sobre as sepulturas, xardíns ou grandes bloques de edificios. Agachar, con enfeitados encaixes, o crime. Mais sempre ese país invasor ficará envolto nunha sombra estraña e triste. E o viaxeiro, a viaxeira, só terá gana de fuxir. Aínda ignorando a súa historia. E quizabes non regresar. Nunca máis.

A Coruña, 4 novembro 2010