[01-09-2019 22:01] Francisco Rodríguez comentou:

Creo que a amábel lectora Palmita Quintas non entendeu a intención deste artigo. Non sei se por estar mal matizado ou construído, e prestarse a equívocos, ou por un preconceito ideolóxico-político que a levou a ler xa con lentes deformadoras. Non creo que esaxere se digo que na miña análise está moi presente unha descualificación do réxime de 1978, da estrutura do Estado, dos partidos estatais, e en particular do PSOE e unha chamada de atención para non facer unha política ilusionista, falsificadora da realidade, limitándose á xestión do existente, ou esperando que esa xestión dea o que non pode dar.
Por outra parte, é unha advertencia, non aseverativa, senón de simple chamada de atención sobre como actuar nunha conxuntura determinada que se pode producir dentro de nove meses. Indícase unha posibilidade de como o nacionalismo actuar de forma que esa actuación sexa unha contribución a tirar Galiza do impasse político no que está. Non vexo por nigures lamento algún sobre as potenciais durezas do PSOE sobre o seus socio de goberno; todo ao contrario, indico que con iso hai que contar e telo presente, mesmo para non entrar nese goberno. O problema non está en ver con claridade que das institucións deste réxime e deste estado non vai saír a luz para Galiza. Tampouco está en saber os límites insalvábeis da Constitución española. Nin a didáctica que se deriva do caso catalán tela en conta. Todo iso foi analizado con contundencia e realismo por quen está escribindo e pode verse tamén correctamente analizado en textos programáticos e políticos da UPG e do BNG. O problema está en como, se se participa nas eleicións e se ten presenza institucional, neste caso, parlamentar, se usa e para que. Entón coido que, unha cousa é que o marco legal non dea de si, e outra que non se podan formular modificacións ou propostas que sirvan para que o debate social exista sobre certas cuestións e a conciencia política do pobo galego sexa máis acorde coas propias necesidades que ten. Neste aspecto, todo o que digo, sen quedar nas catro paredes do Parlamento, pode axudar, debe axudar, por máis que non se logre. Sería impensábel, a conciencia nacional a que se chegou en Cataluña sen o debate dun estatuto de nación e a posterior frustración derivada da anulación práctica de aspectos substanciais do mesmo.
Creo que a amiga Paimira debía ter presente que debater hoxe na Galiza en sede parlamentar sobre os temas que eu propoño co gallo de forzar unha reforma do Estatuto, o único de todo o Estado que non foi nuca reformado, no actual contexto, para alén de pouco desexado polos partidos estatais, é unha forma de intentar contribuir a que algo se mova na conciencia social. E xa advirto de sempre que o nacionalismo se mova fóra tamén da institución....
Porén, o que me interesa é subliñar que este artigo no TT foi escrito sobre todo para alertar de que xa non vale entrar a gobernar en coaligazón co PSOE a Xunta, tendo o nacionalismo unha posición minoritaria aínda enriba, coa única intención de xestionar o existente, contentándose cun reparto de consellarías. Máis claro auga. Palmira, estará de acordo comigo en que esa hipótese dun goberno alternativo ao PP, con esa correlación de forzas, pode darse, é verosímil. E o que temos que aclarar a curto prazo, como facer...E para facer, hai que actuar, no plano en que se vai producir esa situación...Doutras cuestións orgánicas, moi importantes, estou dacordo na necesidade de asumilas e practicalas. E tamén en criticar as deficiencias do nacionalismo político pasadas e presentes en non asumir con máis determinación a estruturación dunha base social nacionalista en todos os ámbitos da sociedade...Máis algo do que se ten feito e do que se está a facer neste eido, tamén leva o seu carimbo...E xa que de críticas e autocríticas vai, a amiga Palmira debía de comprender que outro nacionalismo máis social, que non dubido da súa existencia, non deu moitos froitos que digamos, e está nun estado larvado, e cunha inoperancia política excesiva, tamén moi desorientado, abducido por un ideoloxismo excesivo....En fin, creo que debemos ser todos algo máis construtivos, e xulgar se hai unha posición que exceda do puro electoralismo e intente que a conciencia social avance apoiala....O perigo hoxe está en limitarse a xestionar o existente sen máis aspiración..... Galiza necesita moverse por un obxectivo propio....

[01-09-2019 13:19] Palmira Quintas Cospedal comentou:

Cando comecei a lectura do artigo de Paco Rodríguez sentín unha certa ledicia pois pensei que por fin había unha pequena luz pola que se podía comezar a colar algo de autocrítica. A ilusión foi vana transcorridos breves instantes de lectura. Con todos os respectos, o texto transluce tres ideas que, humildemente, gustaríame comentar: 1ª. O pobo galego está sumido no tedio e na abulia o que xustificaría a correlación de forzas existente. 2ª. Para que saia do seu letargo precísase dun debate (?) iniciado no parlamento autonómico que impulse unha reforma do estatuto. 3ª. Que o PSOE é un partido do réxime que pon obstáculos inaceptables aos seus socios potenciais en futuros gobernos de coalición.

Sen dúbida estaremos de acordo en que, a abulia e tedio do pobo galego ten a súa orixe en causas económicas estruturais profundas consolidadas desde a transición polos mecanismo lexitimadores da democracia parlamentaria representativa e as súas regras de xogo. Nese contexto, a función dos partidos políticos submisos a ditas regras teñen unha cota moi importante de responsabilidade. Non hai que esquecer que Galiza leva case 40 anos cun nacionalismo realista de esquerdas que non foi capaz de mudar a correlación de forzas nin sumar, dentro das regras de xogo, unha maioría social transformadora do status quo. É mais, a pesares que desde o ano 2009 estamos inmersos unha crise económica profunda con graves consecuencias sociais, o nacionalismo galego, no momento mais álxido dos seus efectos, estivo ausente social e politicamente. Foi practicamente varrido do debate político e perdeu unha gran parte do seu peso electoral. Logo algo non se está facendo correctamente.

Pensar que un debate parlamentario poda ser un factor de reflexión colectiva sobre o que nos pasa aos galegos, resulta, cando menos, sorprendente. E mais, se cabe, que dito debate verse sobre a reforma do estatuto, cando sabemos que é irreformable dentro do marco constitucional dende unha perspectiva galega, e que calquera cambio que non cuestione ese marco non terá ningún efecto transformador da túzara realidade do noso País. Pensemos tan só nunha reivindicación histórica do nacionalismo galego, que eu apoio incondicionalmente: a supresión das Deputacións Provinciais. Hai que dicir claramente que para que isto sexa posible requírese a modificación do artigo 141 da CE/78, pola vía do artigo 167 (3/5 das dúas cámaras en primeira lectura, 2/3 en segunda e posterior sometemento a referendum en todo o estado) e iso sabemos que non vai a acontecer, entre outras cousas, porque Galiza nunca poderá acadar a correlación de forzas necesaria para que iso aconteza. É legalmente imposible. A situación tórnase aínda mais insalvable se se pretende acadar como obxectivo unha banca pública galega no marco da euro zona. Os cambios que precisa Galiza, en termos económicos e xurídico-políticos son tan profundos, que a súa formulación pública en sede parlamentaria, nun contexto de ausencia de identidade como povo, non terá mais efecto que aquel que lle dediquen os medios de comunicación. Moitos pensamos que a “normalidade democrática” das institucións autonómicas só está ao servizo dos mecanismo de lexitimación do réxime e polo tanto ao servizo da súa invulnerabilidade . E que é precisamente a súa crise de lexitimidade a que abre camiños para que medre a conciencia emancipadora.

Non acado a comprender como despois de tantos anos padecendo as políticas do PSOE, incluso de aqueles gobernos que enarboraron temporalmente políticas públicas de corte social, se poden expresar "lamentos" sobre a súa dureza e intolerancia cos potenciais socios de goberno. Salvo, claro está, que ese lamento responda a que se poden ver truncadas as expectativas dun posible pacto en Galiza despois das eleccións do 2020, porque se albergue algunha posibilidade de cambio con semellante socio.

O proceso catalán está demostrando que o réxime resposta con dureza a calquera intento de cuestionar desde as institucións, teñan estas as maiorías que teñan, o marco xurídico vixente. Polo tanto, na miña humilde opinión, sen abandonalas, hai que poñer os esforzos, noutro sitio. A conciencia de povo non se adquire con debates parlamentarios, senón ca implicación das persoas nos asuntos que lle atanen, participando da política desde abaixo. Ese proceso de participación debería concluír con estruturas organizativas autónomas que foran suxeitos políticos activos con capacidade de converterse en verdadeiros contra poderes. Na miña opinión, para que isto sexa posible, hai que contar con partidos políticos galegos, que non só pensen na “realpolitik” senón que estean estruturados para que o proceso de autoorganización sexa unha realidade, que conten con visión estratéxica, xenerosidade e asuman as contradicións sociais que tal proceso conleva. A conciencia como pobo non è un acto intelectualizado, senón unha sensación do propio do que che identifica como colectividade. É a conciencia que nace do conflito social, de enfrontarse contra a discriminación por razóns culturais, económicas e social.
En Galiza, guste ou non, a loita pola autodeterminación e pola soberanía nacional non é só contra o PP, senón contra o conxunto das estruturas do estado.

[29-08-2019 19:16] Moine comentou:

Entendo que para emancipar ao povo galego da condena da emigraçom, política desenhada desde a Vila e Cortelho para o nosso submetimento como naçom, só cabe construir em todo o tecido social umha consciéncia política de rebeldia e de negaçom a quem nos nega. Nos últimos dez anos fôrom forçados a emigrar mais de 180.000 rapazes e rapazas porque aqui nom tinham como sobreviver. Sem gente nova o processo de libertar ao conjunto da povoaçom galega da sua miséria cultural e económica, ao meu entender nom é possível. Os partidos de raizame estatal obedecem a estrategias alheias a nós, os seus interesses venhem ditados polas razons de Estado, que nom som outras que as razons da oligarquia espanhola.

[26-08-2019 18:41] Joám comentou:

Bom toque de atenção. Obviamente a brincar com Espanha não imos a nenhures. Apenas seguiremos a consumir as poucas forças que conservamos como povo.